Αναζήτηση
Δεν είναι τυχαίοι, ούτε και συμπτωματικοί οι σπαραξικάρδιοι θρήνοι της κυβερνητικής τριανδρίας Ν. Φίλης, Γ. Κυρίτσης και Π. Σκουρλέτης, για τις εκατόμβες 8.600 ανταρτών και 5.160 αμάχων (ανάμεσα σ’ αυτούς και 1.700 παιδιά), αλλά και για τη χολέρα που απειλεί στην Υεμένη χιλιάδες πολίτες, γιατί όχι και για την πείνα, που γέμισε τα νοσοκομεία της Σαναά στην Υεμένη, με χιλιάδες σκελετωμένα παιδιά. Όλα βεβαίως αυτά αποτελέσματα της καλοστημένης ύπουλης παγίδας της «αραβικής άνοιξης».
Η υπό την καθοδήγηση της Σαουδικής Αραβίας επίθεση της «συμμαχίας» των σουνιτικών αραβικών δυνάμεων, κατά των σιϊτών ανταρτών Χούθι, απ’ ό,τι αντιλαμβάνεται κανείς, ήταν μια λαμπρή ευκαιρία, για την παραπάνω κυβερνητική Τριανδρία, να ξεπλύνει το αμάρτημα της συμφωνίας Τσίπρα-Καμμένου για πώληση ελληνικού πλεονάζοντος πολεμικού υλικού στους Σαουδάραβες, με πραγματικό ή εικαζόμενο στόχο τους σιϊτες αντάρτες της Υεμένης.
Σύντομα θ’ αποδειχτεί, ή ήδη είναι καταφανέστατο, ότι η παραπλανητική πρόταση της παραπάνω κυβερνητικής τριανδρίας, για ακύρωση της παράδοσης αεροπορικών βομβών στο Ριάντ, σκοπεύει στο να ρίξει στα μαλακά το αριστεροφανές-ακροδεξιό κυβερνών μόρφωμα της Αθήνας, μετά
τις απανωτές αποκαλύψεις, για εμπλοκή τυχοδιωκτών και απατεώνων μεσαζόντων στην, πίσω από τις πλάτες της ελληνικής κοινωνίας, επαίσχυντη αυτή συμφωνία.
Είναι αναμφισβήτητο, το ότι η όλη γενοκτονία των υεμενιτών πατριωτών στοιχειοθετεί την αντικειμενική υπόσταση εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας. Όπως και δεν χωρεί καμία αμφιβολία, ότι το όψιμο ενδιαφέρον της κυβερνητικής τριανδρίας, για τη σωτηρία των θυμάτων της θηριωδίας της κατ’ επίφαση «αραβικής συμμαχίας», δυόμιση χρόνια μετά την έναρξη της σφαγής στην Υεμένη, αυτή λοιπόν η απρόσμενη αφύπνιση των πεπιεσμένων αντιπολεμικών συνειδήσεων αποσκοπούσε σε ένα και μόνο στόχο: Στην αναστήλωση του ετοιμόρροπου κεντρικού δοκού (Τσίπρας-Καμμένος) που στηρίζει την πρωτοφανή, στα ευρωπαϊκά πολιτικά χρονικά, παρά φύσιν ψευδο-αριστερο-ακροδεξιά κυβερνητική συμμαχία. Φυσικά, ο παραπάνω εκτεταμένος συλλογισμός θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο επίγραμμα: «προφάσεις εν αμαρτίαις», ή στο πιο λαϊκότροπο «τραβάτε με κι ας κλαίω».
Το τότε κίνημα του αφοπλισμού
Κακά τα ψέματα. Απ’ ότι φαίνεται έχουν περάσει ανεπιστρεπτί κάποια ανεξίτηλα, στην πολιτική μας ιστορία, χρονικά με αντιπολεμικές συσπειρώσεις αλληλεγγύης και αυτοθυσιών, με εμπροσθοφυλακή διακεκριμένες προσωπικότητες, από όλο σχεδόν το φάσμα του πνευματικού και πολιτικού προοδευτικού κινήματος και από την άποψη αυτή και σκόπιμη και ωφέλιμη κρίνεται μια εν τάχει αναδρομή στις πρωτοβουλίες μιας τότε διαμετρικά διαφορετικής Αριστεράς σε σύγκριση με το κατ’ επίφαση σημερινό της «ριζοσπαστικό» μόρφωμα, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η αναγεννητική μεταπολεμική δεκαετία του ΄60 θα βρει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη τη Βαλκανική, σε μια εργώδη προσπάθεια ανασυγκρότησης, από τα συντρίμμια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ειδικότερα για την Ελλάδα και από τις ανεπούλωτες τότε πληγές, της αδελφοκτόνου εμφύλιας σφαγής.
Όμως, τα ορθωμένα, τότε, ένθεν κακείθεν, απροσπέλαστα τείχη, μεταξύ ανατολικού και δυτικού μπλοκ, δεν εμπόδισαν την προδικτατορική ΕΔΑ αλλά και πυρήνες του προοδευτικού φιλελεύθερου Κέντρου, να συμπήξουν μέτωπο ειρηνιστικής επίλυσης των διαφορών, που είχαν πληγώσει τις σχέσεις των αδελφών, τον βάρδο, τον υμνητή, αλλά και τραγικό μάρτυρα του αγώνα για ειρηνική συνύπαρξη των λαών της Βαλκανικής, τον Ρήγα Φεραίο. Κεντρικός πόλος έλξης των φιλειρηνιστών της εποχής η ΕΕΔΥΕ (Ελληνική Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη), με συνιδρυτές τον Ανδρέα Ζάκα και τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Το επίτιμο προεδρείο του ιστορικού αυτού σωματείου το συγκροτούσαν οι Κωνστ. Δεσποτόπουλος, Βούλα Δαμιανάκου, Μίκης Θεοδωράκης, Αλέκα Κατσέλη, Βασίλης Μεσολογγίτης, Γιάννης Ρίτσος, Διδώ Σωτηρίου, Γιάννης Γάλλος (δήμαρχος Καλλιθέας) και ο μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος (Γαλανάκης).
Την ίδια αυτή εποχή, από την άλλη πλευρά του τείχους των δύο κόσμων θα ορθώσουν το ίδιο παράστημα αντιπολεμικής αλληλεγγύης οι λαοί και οι ηγέτες των κρατών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Βαλκανική: Τεοντόρ Ζίβκοφ (Βουλγαρία), Γκεόργκε Γκεοργκίου Ντεζ (Ρουμανία). Και οι δύο εκπλήξεις: θα συμπαραταχθούν σ’ ένα κοινό κίνημα για τη δημιουργία αποπυρηνικοποιημένης απύραυλης Βαλκανικής ο «αναθεωρητής» και «αποστάτης» της Κομινφόρμ στρατάρχης Τίτο (Γιουγκοσλαβία), αλλά και οπάλαι ποτέ σκληρός σταλινικός και μετέπειτα αυτόνομος κομμουνιστής ηγέτης Ενβέρ Χότζα (Αλβανία).
Και οι 4 προμνημονευθείσες λαϊκές δημοκρατίες της Βαλκανικής, μαζί με την ελληνική ΕΕΔΥΕ, τον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο, το Κίνημα Μπέρτραντ Ράσελ, την ΕΔΑ, τη Δημοκρατική Ένωση (Τσιριμώκος) και τον ελληνικό προοδευτικό Τύπο, με το αξέχαστο περιοδικό «Δρόμοι της Ειρήνης», θ’ αναταράξουν το πηχτό ψυχροπολεμικό τέλμα των δεκαετιών ΄50 και ΄60. Η πρώτη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου θ’ ανοίξει τα θεόκλειστα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, για να περάσουν τα υπέροχα καλλιτεχνικά νεολαιίστικα φοιτητικά συγκροτήματα της Ρουμανίας, Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, σ’ ένα αξέχαστο πασχαλιάτικο πανηγύρι βαλκανικών χορών και μουσικής, σε δύο πρωτοποριακούς δήμους της χώρας. Στη Λιβαδειά και στη Νέα Φιλαδέλφεια της Αττικής, με τους αντίστοιχους τότε προοδευτικούς δημάρχους Γιάννη Ανδρεαδάκη και Νίκο Τρυπιά. Η πλατεία Λάμπρου Κατσώνη στη Λιβαδειά και το γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, θ’ απογειωθούν σ’ ένα πολυήμερο πασχαλιάτικο γλέντι με κυκλωτερούς χορούς Ελλήνων, Ρουμάνων και Γιουγκοσλάβων.
Ένα χρόνο ενωρίτερα, η ΕΔΑ θα φέρει προς συζήτηση στη Βουλή των Ελλήνων για ψήφιση, την πρότασή της για τη δημιουργία απύραυλης Βαλκανικής. Η τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ (Κων. Καραμανλής), θα υποδεχτεί την πρόταση αυτή με μια λυσσαλέα, ψυχροπολεμική αντεπίθεση. Αγορεύσεις Εδαϊτών βουλευτών συνοδεύονταν από χτυπήματα των εδράνων στη πτέρυγα της ΕΡΕ αλλά και χαρακτηρισμούς «Βούλγαροι» κλπ, κλπ. Τα θεωρεία της αίθουσας συνεδριάσεων της Βουλής, γεμάτα από φοιτητές της Νομικής, της ΑΣΟΕΕ, του ΕΜ Πολυτεχνείου.
Η άνοδος του Ηλία Ηλιού στο βήμα, ως δια μαγείας σκόρπισε την ειρηνική σιωπή. Τα εξημένα πνεύματα καταλάγιασαν. Ο δικανικός λόγος του τότε κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΕΔΑ ήταν μια πραγματική σαγήνη. Η αντεπίθεση του Ηλιού στις φωνές του βουλευτή της ΕΡΕ και πρώην διευθυντή της Αστυνομίας Πόλεων Αθηνών Δημ. Βρανόπουλου «βούλγαροι, βούλγαροι», έγινε από τον Ηλιού, με την ανάγνωση αποσπασμάτων από τα ιερά γράμματα των προφητειών του Ησαϊα (Κεφ.2, στ.4) και του Μιχαία (Κεφ.4, στ.3):
«Και κατακόψουσιν (τα έθνη) τας ρομφαίας αυτών εις άροτρα και τα δόρατα αυτών εις δρέπανα και ουκέτι μη αντάρη (θα υψώσει) έθνος επ’ έθνος ρομφαίαν και ουκέτι μάθωσι πολεμείν».
Η ανάγνωση του συνταρακτικού προφητικού αυτού κειμένου θα καταχειροκροτηθεί, από την αριστερή και κεντρώα πτέρυγα αλλά και κάποιους αφανάτιστους, ευλαβείς δεξιούς χειροκροτητές. Ο τότε γραφικός Λαρισαίος πρόεδρος της Βουλής Κων. Ροδόπουλος, υψώνοντας το βλέμμα του προς το κατάμεστο από φοιτητές θεωρείο, που επευφημούσαν τον Ηλία Ηλιού, θα πει από το μικρόφωνο: «Θα συνιστούσα περισσοτέραν αυτοσυγκράτησιν εις την αγαπητήν και φλογεράν φοιτητιώσαν νεολαίαν…».
Και κλείνει αυτό το σημείωμα με το αμείλικτο ερώτημα: Ποια άραγε πολιτική και ηθική συγγενική σχέση θα μπορούσε να ταυτίσει τους πρωτεργάτες, αλλά και τα μαρτυρικά θύματα του τότε αριστερού δημοκρατικού προοδευτικού κινήματος για την Ειρήνη και τον Αφοπλισμό, με τους σημερινούς κατ’ επίφαση «αριστερούς ριζοσπάστες» αλλά στην πολιτική τους πρακτική εμπόρους του θανάτου, με τις συμφωνίες για πώληση πολεμικού υλικού; Ξεχνούν άραγε ή προσποιούνται ότι δεν θυμούνται τα
πολιτικά ιερατεία του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, ότι κορυφαίο σύνθημα του αντιμιλιταριστικού κομμουνισμού ήταν το «Περισσότερο βούτυρο-λιγότερα κανόνια»;
