Πρωταθλητής, το ξέρω, δεν θα γίνω ποτέ. Οι δυνατότητές μου είναι συγκεκριμένες. Πες ότι αποφάσιζα να… φτύσω αίμα. Θα κατάφερνα ίσως έναν χρόνο 3.20 στον Μαραθώνιο. Ε, και; Γιατί, λοιπόν, να μη χαλαρώσω και να απολαύσω το τρέξιμο ως μια διαδικασία που με αναζωογονεί και μου δίνει την αίσθηση της ελευθερίας (όχι της Αρβανιτάκη); Και, εντέλει, δεν μου αρέσει η μεγάλη πίεση. Κάπως έτσι το σκέφτηκα. ΟΚ, καλό είναι επιδιώκει κάποιος τη βελτίωση στο τρέξιμο, αλλά δεν χρειάζεται αυτό να του γίνεται αυτοσκοπός.

«Οχι», μου λέει ο φίλος Νίκος, «το τρέξιμο είναι αγώνας, είναι αίμα, είναι πόνος!». Ξέχασες τα δάκρυα και τον ιδρώτα, του απαντώ. Μπορεί να είναι και αυτά αλλά δεν είναι τα μόνα. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το τρέξιμο ως μια ψυχοσωματική διαδικασία είναι καθαρά υποκειμενικός. Εχει να κάνει και με τον τρόπο ζωής μας, από τις βιολογικές δυνατότητές μας, από τις γνώσεις μας, από το πόσο αφομοιώνουμε τις συμβουλές που μας δίνουν και από τον χαρακτήρα μας. Από το 2010 που έτρεξα την πρώτη μου Κλασική στην Αθήνα έως σήμερα,15 Μαραθωνίους μετά, έχω καταλήξει ότι ένα είναι το μυστικό: να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, είτε τρέχεις σε προπόνηση, είτε σε αγώνα. Οπως τώρα εγώ που προετοιμάζομαι πυρετωδώς για τον Μαραθώνιο της Κοπεγχάγης τον Μάιο. «Πυρετωδώς» διότι τρέχω κάθε μέρα χωρίς μπλούζα και… κοιμάμαι με ανοιχτό παράθυρο μπας και με πιάσει πυρετός!

«Μα, γίνεται ρε Νικήτα να ευχαριστιέσαι την προετοιμασία για έναν Μαραθώνιο, με διαλειμματικές και τέμπο και ένα σωρό άλλες πιεστικές προπονήσεις;» μου λένε. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν μας υποχρεώνει κανένας να τρέχουμε ε; Το κάνουμε γιατί μας αρέσει. Ολα είναι επιλογή μας, γι’ αυτό μην γκρινιάζεις. Α, και μην παίρνεις τοις μετρητοίς τα δρομικά σλόγκαν που κυκλοφορούν. Προηγείται ο εαυτός σου. Διαβάζεις: «Ο δρομέας δεν εγκαταλείπει ποτέ!». ΟΚ, σεβαστό, αλλά μέχρι ένα σημείο. Ο δρομέας, ειδικά ο ερασιτέχνης, δεν θα πρέπει να ριψοκινδυνεύσει για κανένα λόγο την υγεία του! Οι ήρωες ήταν το 1821 και το 1940, οι πρωταθλητές πάλι δεν έχουν καμία σχέση με τους κοινούς δρομείς.

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά: χαλάρωσε και απόλαυσε. Αν πάλι θες, πέτα το ρολόι (να μου πεις όμως πού, να πάω να το μαζέψω, έχω και έξοδα). Φόρα ωραία ρούχα που θα σε κάνουν να νιώθεις άνετος και… σέξι. Σαν τον Πάνο Μιχαλόπουλο στα φόρτε του. Βγες να τρέξεις. Και χαμογέλα. Δεν θα το μετανιώσεις.

Οσο λιγομίλητος δείχνει ο Νικήτας Ντάτης με τη στολή του λιμενικού τόσο πλακατζής και χαλαρός είναι με τα δρομικά του. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Αθλητών Υγείας Χίου λατρεύει να αυτοσαρκάζεται και είναι πολυπράγμων: έχει διατελέσει από αυστηρός διαιτητής της Σούπερ Λιγκ μέχρι και… μασκότ της χιώτικης ομάδας πόλο

Τελευταία Νέα