Οι λόγοι που με έκαναν να τρέξω είναι αρκετοί, είναι εκείνη η στιγμή που η ρουτίνα της καθημερινότητας χτυπάει κόκκινο, που η ζυγαριά διαμαρτύρεται και σου φωνάζει κατέβα, που ασφυκτιάς απ’ όλα αυτά που υπάρχουν μέσα σου. Ωσπου ξαφνικά, ενώ «σάπιζα» στον καναπέ, είδα με την άκρη του ματιού μου τα γνωστά λευκά αθλητικά παπούτσια του Ελληνικού Στρατού (δεν είχα και άλλα) και αναρωτήθηκα: Λες; Η αρχή των πάντων; Τα φοράω και κάπως έτσι ξεκινά η δίκη μου δρομική ιστορία. Στάδιο Καλλιθέας, 4 χλμ. σε 33 λεπτά και εντελώς πτώμα μετά, στάθηκα στο σημείο του τερματισμού και είπα «δεν σου αξίζει αυτό, είσαι μόλις 31 ετών, πασχίζεις να βγάλεις ένα χιλιόμετρο» και δίπλα μου έβλεπα εξηντάχρονους να πετάνε στα κουλουάρ.

Τώρα, έπειτα από οκτώ χρόνια, το τρέξιμο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, νιώθω ευλογημένος που μέσω αυτού εντάχθηκα σε ομάδες και γνώρισα ανθρώπους που μου άλλαξαν κυριολεκτικά τη ζωή, που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα τους προσέγγιζα εγκλωβισμένος από τις προκαταλήψεις μου. Μαζί με όλα αυτά ήρθαν και σχετικά καλές επιδόσεις που με γέμισαν με περισσότερη αυτοπεποίθηση και είπα στον εαυτό μου «αφού μπορείς να βελτιωθείς στο τρέξιμο, μπορείς παντού». Αυτό με οδήγησε εκτός της πεπατημένης οδού, της περιγραφής των θετικών επιπτώσεων του τρεξίματος στη σωματική μου εξέλιξη, και αντί αυτού προτίμησα στο να επικεντρωθώ με μια παρέα φίλων στην υλοποίηση μιας τρελής ιδέας και να ξυπνήσουμε μια ολόκληρη πόλη από τον λήθαργο της ακινησίας και να συμμετάσχει στα κοινά.

Αυτή η τρελή ιδέα δεν είναι άλλη από τη θέσπιση ενός Ημιμαραθωνίου στην πόλη μου. Αναφέρομαι στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου, μια μικρή γωνιά της Ελλάδας, όπου καταφέραμε μέσω μιας πανέμορφης διαδρομής να ενώσουμε την Ιστορία, την παράδοση και τον πολιτισμό.

Προσωπικά, μου είναι δύσκολο να περιγράψω την ομορφιά της περιοχής αλλά είναι σίγουρο ότι το Μεσολόγγι είναι πλασμένο για δρομικές εξορμήσεις. Το τοπίο, ειδικά τις πρώτες πρωινές και απογευματινές ώρες, είναι μαγευτικό και θυμίζει μέρος κινηματογραφικής σκηνής, όπου ο φωτογράφος δεν έχει την ανάγκη να βάλει φίλτρα στην κάμερά του. Φυσικά χρώματα δημιουργούν μια ζωγραφιά που μπορεί να σε κάνει να χαζεύεις για πολλή ώρα τις υπέροχες και ανεξάντλητες εικόνες, πιστεύοντας ότι είσαι κομμάτι της. Μία ομορφιά που σε κάνει να ξεχνάς τα πέριξ του τρεξίματος και να δώσεις έμφαση στην αίσθηση. Ξεχνάς να κοιτάς το ρολόι σου, ξεχνάς τα χιλιόμετρα που έχεις διανύσει, γίνεσαι ένα κομμάτι με τη φύση και γενικότερα της φύσης μας. Οπως είχε πει ένας φίλος που κάνει Ημί σε 1:17:00, χωρίς ρολόι ο αθεόφοβος, σκοπός του τρεξίματος είναι η σύνδεση σώματος, πνεύματος και καρδίας, να αφεθείς και να γίνεις ένα με το σύνολο. Και γνώμη μου είναι πως η Λιμνοθάλασσα είναι το κατάλληλο μέρος εφαρμογής αυτού του συνδυασμού.

Το τρέξιμο με έκανε πιο ανοιχτό άνθρωπο και με κινητοποίησε στο να προσφέρω στο σύνολο ανιοδετελώς. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να βλέπεις στον αγώνα που συνδιοργάνωσε ο σύλλογός σου, «rookie» αθλητές να τερματίζουν στον πρώτο τους αγώνα ή να σπάνε τα ρεκόρ τους και να παρατηρείς χαραγμένα τα συναισθήματα χαράς ή εξιλέωσης στα κουρασμένα πρόσωπά τους. Στα πρόσωπά τους έβλεπα τον εαυτό μου πριν από οκτώ χρόνια. Συναίσθημα που θα μείνει χαραγμένο πάντα στη μνήμη μου και σίγουρα το μεγαλύτερό μου βίωμα. Εύχομαι ολόψυχα υγεία και ευημερία σε όλους τους αθλητές και καλό τερματισμό στην κλασική και σε όποιον άλλο αγώνα αποφασίσουν να τρέξουν.

Ο Παναγιώτης Κατσούρας είναι μέλος του ΔΣ των Δρομέων Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου, που πριν από λίγες ημέρες διοργάνωσαν με επιτυχία τον 2ο Ημιμαραθώνιο Λιμνοθάλασσας

Τελευταία Νέα