Περιμένοντας την εκκίνηση στον αγώνα του συλλόγου Αλμα Ζωής, μία φράση μόνο μου ερχόταν στο μυαλό: Πού πας, ρε Καραμήτρο;

Ναι, έχω κάνει μια συστηματική προσπάθεια εδώ και 8 εβδομάδες, ναι, σηκώθηκα από τον καναπέ που είχε βουλιάξει τόσα χρόνια, αλλά πέντε χιλιόμετρα; Τι σκεφτόμουν όταν έκανα την αίτηση συμμετοχής; Προλαβαίνω να φύγω; Ας μείνω τώρα και θα τρέξω όσο αντέξω. Στην τελική ας βγάλω τη μισή απόσταση περπατώντας.

Ο αγώνας ήταν μια μεγάλη γιορτή. Ανθρωποι κάθε ηλικίας ενώθηκαν για έναν κοινό σκοπό.

Πενήντα λεπτά μετά περνάω ξανά την αψίδα. Τερμάτισα. Χωρίς να σταματήσω. Ολο τον αγώνα τρέχοντας. Δεν με νοιάζει ο χρόνος. Δεν με νοιάζει που πριν από μένα έχουν τερματίσει 5.500 άνθρωποι, ένα μόνο έχει σημασία. Τερμάτισα.

Τρεις μήνες πριν, διαβάζοντας την ανάρτηση της Αντωνίας, γειτόνισσας, στην blogόσφαιρα πήρα την απόφαση να ξεκινήσω το τρέξιμο. Το είχα σκεφτεί ξανά στο παρελθόν βλέποντας τον φίλο μας Γιώργο να σηκώνεται από τον καναπέ και να τερματίζει στον Μαραθώνιο, αλλά δεν το έκανα πράξη. Ετσι απλά έγινε το κλικ μέσα μου εκείνο το πρωί και την πρώτη μέρα των διακοπών μου στην Κρήτη βγήκα για την πρώτη μου προπόνηση. Κάπως ανάποδα από το συνηθισμένο το τάιμινγκ. Είναι σαν να αποφασίζεις να ξεκινήσεις δίαιτα την πρώτη μέρα των διακοπών σου.

Στην πρώτη προπόνηση έπρεπε να τρέξω ένα λεπτό, να περπατήσω δύο εναλλάξ οκτώ φορές. Ευκολάκι, σκέφτηκα. Δεν ήταν εύκολο τελικά. Ημουν σίγουρη πως κόλλησε το χρονόμετρο, γι’ αυτό δεν κύλαγε ο χρόνος. Μα πόσο πια διαρκεί ένα λεπτό; Ημουν έτοιμη να καταρρεύσω. Απογοητεύτηκα αλλά αποφάσισα να συνεχίσω. Κάθε προπόνηση που ολοκλήρωνα ήταν για μένα κατόρθωμα. Ενας στόχος που κατακτούσα. Πέρασε ο καιρός και να ‘μαι τώρα εδώ να τερματίζω σε έναν αγώνα 5 χιλιομέτρων.

Αλμα Ζωής ο πρώτος μου αγώνας. Αλμα ζωής για μένα αυτή η αλλαγή. Αλλαγή στις συνήθειες, στη διάθεση, στην υγεία μου, στο σώμα μου. Αφού κατάφερα εγώ να αλλάξω, μπορείτε όλοι! Αρκεί να το πάρεις απόφαση. Βάλε τα αθλητικά σου, την αγαπημένη σου μουσική, το χαμόγελό σου και βγες έξω. Πίστεψέ με, αξίζει.

Τώρα όμως. Οχι άλλες αναβολές και δικαιολογίες. Ονειρό μου; Να τρέξω το πεντάρι στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Φέτος δεν πρόλαβα να δηλώσω συμμετοχή. Του χρόνου όμως θα είμαι εκεί. Εσύ;

Η Αννα Δαργωνάκη είναι δασκάλα από την Ιεράπετρα. Ζει κι εργάζεται στην Αθήνα

Τελευταία Νέα