Αναζήτηση
Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός οποιασδήποτε αθλητικής δραστηριότητας, εντούτοις πάντα θαύμαζα όσους μπορούσαν να σηκωθούν από τον καναπέ, να βγουν έξω και να τρέξουν. Ως αποτέλεσμα της καθιστικής μου ζωής ήταν η αύξηση του σωματικού μου βάρους χρόνο με τον χρόνο και η αίσθηση ότι «δεν μου αρέσει το σώμα μου». Ξεκίνησα δειλά δειλά πριν από κάποια χρόνια να πηγαίνω γυμναστήριο χωρίς θριαμβευτικά αποτελέσματα. Τα κιλά μειώνονταν για λίγο καιρό, όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα επέστρεφαν πιο απειλητικά από ποτέ.
Το καλοκαίρι του 2016 συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση με τα παραπανίσια κιλά δεν πήγαινε παραπέρα και αποφάσισα να επισκεφθώ διαιτολόγο για να τα ξεφορτωθώ. Ετσι μπήκε και η άσκηση στη ζωή μου, ως συνοδευτική στο πρόγραμμα διατροφής που ακολουθούσα. Ολα άρχισαν ένα καλοκαιρινό απόγευμα. Σηκώθηκα από τον καναπέ, φόρεσα τα αθλητικά μου παπουτσάκια, έβαλα τα ακουστικά μου και ξεκίνησα να περπατάω. Την πρώτη φορά η διαδρομή δεν ήταν εύκολη. Υπήρχαν πολλές ανηφοριές όπου αισθανόμουν να με «τραβούν» οι γάμπες μου, άρχισα να λαχανιάζω και να νιώθω ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Παρ’ όλα αυτά, δεν τα παράτησα. Είχα βάλει έναν στόχο και ήθελα πολύ να φτάσω σ’ αυτόν (τόσο από θέμα κιλών όσο και από θέμα διαδρομής).
Το δεύτερο απόγευμα ακολούθησα πάλι την ίδια διαδρομή: από το σπίτι μου στον Μόλυβο της Λέσβου, μέχρι τα μάτια μου να αντικρίσουν την παραλία της Εφταλούς. Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, όμως οι εικόνες που αποτυπώνονταν στο μυαλό μου διαφορετικές. Οση ώρα περπατούσα, χάζευα τα χωραφάκια όπου έβοσκαν πρόβατα και τους ανθρώπους που σκάλιζαν και πότιζαν τους κήπους με τα φυτεμένα ζαρζαβατικά τους. Οταν πάλι έφτανα στην Εφταλού, έβλεπα τα ψαροκάικα και τους γλάρους που πετούσαν πάνω από τις ψαριές των ψαράδων. Κάποια απογεύματα μερικοί τουρίστες και ντόπιοι απολάμβαναν το απογευματινό τους μπάνιο.
Στον γυρισμό, το ηλιοβασίλεμα ήταν μαγευτικό. Κάθε φορά που έπαιρνα τη στροφή απ’ όπου φαίνεται το επιβλητικό κάστρο του Μολύβου και ένιωθα ότι έφτανα στον προορισμό μου, χαιρόμουν για το μικρό μου κατόρθωμα. Ενα κατόρθωμα που κάθε φορά το επιτύγχανα όλο και σε λιγότερο χρόνο.
Τον πρώτο καιρό πήγαινα αυτή τη διαδρομή των 5 χλμ. μόνο περπατώντας. Οταν άρχισαν όμως να πέφτουν τα κιλά, άρχισα κι εγώ δειλά δειλά το τρέξιμο σε κάποια σημεία της διαδρομής. Κάθε μέρα τα λεπτά του τρεξίματος αυξάνονται και του περπατήματος μειώνονται, γεγονός που μου δίνει χαρά και ικανοποίηση. Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα κατάφερνα το ακατόρθωτο για μένα.
Μέσα από όλη αυτήν τη διαδρομή συνειδητοποίησα ότι όλοι μπορούμε να ασχοληθούμε έστω και λίγο με το τρέξιμο. Δεν χρειάζεται να είμαστε μαραθωνοδρόμοι ή αθλητές. Θέληση, υπομονή και επιμονή να υπάρχουν, και όλα επιτυγχάνονται.
Η Ελευθερία Μυλωνά είναι δασκάλα και ζει στον Μόλυβο της Λέσβου. Στις 30 Σεπτέμβρη θέλει να σταθεί για πρώτη φορά στη ζωή της σε εκκίνηση αγώνα σε μία από τις μικρές διαδρομές του Lesvos Trail (www.lesvostrail.eu) που διοργανώνεται στο χωριό της. Και δεν το ξέρει ακόμη, αλλά στις 12 Νοεμβρίου θα τρέξει τα 5.000 μ. του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας.
