Η πρώτη μου επαφή με το τρέξιμο; Εκανα στίβο, παιδί ήμουν, στο Δημοτικό. Καλοκαίρι, πριν… δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια ήταν, θυμάμαι ακόμη τον Μπάμπη, τον προπονητή, να μας φωνάζει να ξεκινήσουμε προθέρμανση. Πιτσιρίκια ήμασταν αλλά γεμάτα ενθουσιασμό για τα συναισθήματα που μας χάριζε η «τρεχάλα». Καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν, η μοναξιά του ταρτάν με έκανε να αναζητήσω νέο κίνητρο δοκιμάζοντας άλλα αθλήματα. Μπήκα στο γυμναστήριο και το ‘ριξα στις ασκήσεις με βάρη, με το μυαλό μου σε μυώδεις αστέρες του Χόλιγουντ. Δοκίμασα πολεμικές τέχνες με ινδάλματα γνωστούς ηθοποιούς και αθλητές του είδους. Καβάλησα ποδήλατο και έκανα ατελείωτες βόλτες στους δρόμους. Μπήκα και στο νερό. Εκεί βρήκα το στοιχείο μου, δεν έχανα ευκαιρία να πάω για θαλάσσιο σκι και άλλα σπορ της θάλασσας ακόμα και τον χειμώνα, με τους φίλους να με αποκαλούν τρελό…

Μου κόστισε πολύ όταν μια μέρα τραυματίστηκα άσχημα στον καρπό του δεξιού χεριού. Ο… κρύος ιδρώτας έδωσε τη θέση του στη μελαγχολία: «Mα γιατί σε μένα;», «Τώρα τι θα κάνω;» ήταν τα ερωτήματα που βασάνιζαν το μυαλό μου συνέχεια.

Δεν μπορούσα να κάθομαι στον καναπέ άπραγος. Αποφάσισα, λοιπόν, να ξεκινήσω πάλι το τρέξιμο, ήρεμα πλέον, απλά για να ξεφεύγω λίγο. Ημουν αρκετά τυχερός ώστε να έχω στη γειτονιά μου στάδιο, έτσι άρχισα τις στροφές στον «μαγικό στίβο» που χαρίζει απλόχερα την ηρεμία και ψυχική ευφορία σε όποιον τολμήσει να αφεθεί σε αυτόν.

Οι προπονήσεις γίνονταν όλο και πιο τακτικές και οι δρομικοί μου φίλοι όλο και περισσότεροι μέρα με τη μέρα. Ο Πιέρρος, η Ελλη, ο Χρήστος, η Μαρία έγιναν κάποιοι από τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμουν πλέον τη χαρά της ομαδικής προπόνησης και συζήτησης για την κοινή μας αγάπη, το τρέξιμο. Φωτεινά χρώματα στα δρομικά ρούχα και παπούτσια έδιναν και δίνουν την πινελιά μαζί με τα φωτεινά μας χαμόγελα.

Για μένα, όρια υπάρχουν μόνο στο μυαλό, γι’ αυτό και τελευταία το τρίαθλο μοιάζει να με κερδίζει αγωνιστικά. Οπότε προπονούμαι σε εβδομαδιαία βάση σε τρία αθλήματα που με αγγίζουν πολύ. Ομως το τρέξιμο διατηρεί πάντα μια ξεχωριστή θέση μέσα μου. Ειδικά σε στιγμές άγχους και ψυχολογικής πίεσης, μια επίσκεψη στο κοντινό βουνό ή στίβο θα μου χαρίσει αυτό που ζητώ: ηρεμία, εσωτερική γαλήνη κι εκτόνωση από τα προβλήματα της καθημερινής ζωής. Επιπλέον, το τρέξιμο με βάζει σε πρόγραμμα και πειθαρχία. Τι άλλο να ζητήσω; Τι ώρα πήγε; Ωπ! Σταματώ εδώ, ξεχάστηκα, έχω long run σήμερα!

Ο Στάθης Tζουβάρας είναι διπλωματούχος προπονητής θαλάσσιου σκι και φωτογράφος. Προτιμά να αγωνίζεται στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις σε γρήγορες ταχύτητες. Επόμενη μεγάλη πρόκληση γι’ αυτόν είναι οι αγώνες διάθλου και τριάθλου.

Τελευταία Νέα