Από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό με συνόδευαν παρατσούκλια. Το πρώτο άθλημα που με τράβηξε ήταν το άλμα εις ύψος σε ηλικία 10 μηνών προσπαθώντας να βγω από το παρκοκρέβατο. Ο παππούς μου άρχισε να με φωνάζει Πηδηχτούλη. Στην εφηβική ηλικία λόγω έφεσης στο γκολ με έλεγαν Αναστό από το μισό όνομα παίκτη του Ολυμπιακού, ενώ στη συνέχεια λόγω σωματότυπου μου κόλλησε το Τσαλουχίδης. Στα φοιτητικά χρόνια αλλά και κατά τη διάρκεια της απόκτησης της ειδικότητας της παιδιατρικής έχασα λίγο την επαφή μου με τη σωματική άσκηση μέχρι που είδα μια φωτογραφία μου με μαγιό μπροστά σε μια πισίνα! «Δεν είμαι εγώ αυτός», σκέφτηκα, πρέπει να κάνω κάτι αμέσως!
Πήρα ένα ζευγάρι παπούτσια τρεξίματος, γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο και άρχισα να τρέχω στον διάδρομο, αλλά πόσα μονότονα χιλιόμετρα να κάνεις πάνω σε έναν ιμάντα; «Ελα να τρέξουμε στην Πολυτεχνειούπολη» μου πρότεινε η φίλη μου η Δανάη. Δεν το σκέφτηκα πολύ και βγήκα «έξω», αυτό ήταν, κόλλησα!
Πρώτος αγώνας ήταν αρχές Αυγούστου με 35 βαθμούς Κελσίου πριν από περίπου δύο χρόνια! Ισως έφταιξε η ζέστη του πρώτου αγώνα, ίσως η άγνοια του αρχάριου και να που βρέθηκα να τρέχω τον πρώτο μου Μαραθώνιο δύο μήνες μετά! Με τη φόρα που είχα από τον Μαραθώνιο και 10 κιλά πιο ελαφρύς άρχισα να τρέχω αρκετά γρήγορα στους επόμενους αγώνες και τσουπ το παρατσούκλι: Φτερωτός Γιατρός! Μέχρι που ένας τραυματισμός με κράτησε επτά μήνες εκτός και τότε ήταν που αποφάσισα ότι θα τρέχω για να τερματίσω και όχι για να κάνω χρόνους, δεν έχει νόημα η ταχύτητα, «τρέχουμε για να έχουμε (υγεία)».
Κάπου εκεί αποφασίσαμε με φίλους που γνώρισα από το τρέξιμο να φτιάξουμε μια δρομική παρέα με το όνομα Snails Running Team και να πηγαίνουμε αργά όπως τα σαλιγκάρια, οπότε το νέο μου παρωνύμιο ήταν Σαλιγκαρογιατρός. Οι δύο μεγάλες μου αγάπες, το τρέξιμο και η παιδιατρική, κάπως έπρεπε να συνδυαστούν γιατί το επείγον δεν μπορεί να περιμένει, έτσι το κινητό είναι πάντα τοποθετημένο σε περιβραχιόνιο και τα υπόλοιπα Σαλιγκάρια έχουν μάθει τα πιο βασικά φάρμακα και οδηγίες της παιδιατρικής!
Αφού «έφαγα» αρκετά χιλιόμετρα στην άσφαλτο και αφού είχα κάνει δηλώσεις του τύπου «εγώ βουνό δεν πάω, θέλω να ξέρω πού πατάω όταν τρέχω», τους τελευταίους μήνες μπήκα στον πειρασμό του ορεινού τρεξίματος που τελικά με κέρδισε με τα τοπία και την επαφή με τη φύση, οπότε ήρθε και το τελευταίο μου παρατσούκλι: Για-trail!
Ο Παναγιώτης Ευθυμίου είναι 41 ετών και παιδίατρος. Οταν δεν ασχολείται με τους μικρούς του ασθενείς τρέχει στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου ή «παίρνει τα βουνά» με ρυθμό σαλιγκαριού!
Αναζήτηση
