Ηταν 2011. Η κρίση στην Ελλάδα στο φουλ. Θα μπορούσα να λείψω εγώ; Οι δικές μου κρίσεις πολλές, έψαχνα τρόπο να τις διαχειριστώ. Βγήκα λοιπόν στο Αλσος της Νέας Σμύρνης και άρχισα να τρέχω. Ημουν τότε 37 ετών. Στην αρχή έβγαζα με το ζόρι τρία χιλιόμετρα, ασθμαίνοντας. Σιγά σιγά κατόρθωσα και έκανα πέντε. Εβλεπα τα κιλά να πέφτουν. Από 82 έπεσα στα 72 και όλως περιέργως αισθανόμουν μετά το τρέξιμο μια περίεργη ευεξία, ασχέτως με τα όποια προβλήματα έπρεπε να αντιμετωπίσω στην καθημερινότητά μου.

Τον Ιούνιο του 2012 και έπειτα από επτά μήνες προπόνησης δοκίμασα και τον πρώτο μου αγώνα, τον 1οΓύρο Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου, τον οποίο και ολοκλήρωσα σε μία ώρα ακριβώς. Το μετάλλιο που μου κρέμασαν στο στήθος το ένιωθα λες και ήταν χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Το έδειχνα με τρομερή περηφάνια!

Στο μεταξύ, οι αποστάσεις που έτρεχα μεγάλωναν. Τα πέντε χιλιόμετρα έγιναν δέκα. Με δυσκολία στην αρχή, αλλά συνήθισα. Ημουν πλέον δρομέας. Τότε πήρα το θάρρος και πλησίασα τους τύπους με τις πορτοκαλί φανέλες που έβλεπα στο Αλσος. Τους πετύχαινες συχνά, ανά δυάδες και τριάδες, να τρέχουν με μεγάλη άνεση και να φαίνονται ότι το διασκεδάζουν απίστευτα κιόλας. Είχαν δικό τους σύλλογο, μου είπαν. Αυτό ήταν, γράφηκα χωρίς δεύτερη σκέψη στους ΣΑΦΑΝΣ!
Τα παιδιά στον σύλλογο μου έλεγαν ιστορίες για Μαραθώνιους, προπονήσεις 30-35 χιλιομέτρων στον Αγιο Κοσμά και άλλα πολλά που μου φαίνονταν τουλάχιστον επιστημονική φαντασία για τα δικά μου έως τότε δρομικά δεδομένα. «Εγώ;» σκεφτόμουν. «Να κάνω προπόνηση 35 χιλιομέτρων τη στιγμή που το μέγιστο που έχω τρέξει είναι 13; Δεν υπάρχει περίπτωση». Και όμως υπήρχε. Από τον Μάιο του 2013 που άρχισα να προπονούμαι μαζί τους έβλεπα το κοντέρ να γράφει. Τα 13 χιλιόμετρα έγιναν 20, τα 20 έγιναν 25 και τα 25 σταδιακά έφθασαν στα 35!
«Αλλα επτά χιλιόμετρα, Σάκη», μου έκλεισε το μάτι ο Βασίλης έπειτα από εκείνο το 35άρι, «και θα τερμάτιζες σε Μαραθώνιο. Τα έχεις, δεν τα έχεις;». Εγώ πάλι ένιωθα πως δεν «είχα» ούτε επτά μέτρα, όχι επτά χιλιόμετρα! Με έτρωγε όμως. Και άρχισα να έχω άγχος μη χάσω καμιά προπόνηση! Ή να μην ξεχάσω να πάρω παπούτσια και σορτσάκι στο επαγγελματικό ταξίδι για να βγω «κρυφά» να τρέξω ένα εικοσάρι μετά τη δουλειά.
Η παρέα όμως με βοήθησε. Χάρη στους άλλους τα κατάφερα. Τον Νοέμβριο του 2013 τερμάτισα τον πρώτο μου Μαραθώνιο στην Αθήνα βιώνοντας συναισθήματα που μόνο όσοι έχουν μπει στο Καλλιμάρμαρο έπειτα από 42.195 μ. μπορούν να κατανοήσουν.

Μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να ολοκληρώσω επιτυχώς τρεις Μαραθώνιους και αρκετούς αγώνες μικρότερων αποστάσεων, με καλύτερη επίδοση τις τρεισήμισι ώρες στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Απρίλιο. Και συνεχίζω. Πάντα με τη δύναμη της παρέας.

Ο Σάκης Γουρνάκης είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός. Τρέχει με τους δρομείς του Συλλόγου Φίλων Αλσους Νέας Σμύρνης (ΣΑΦΑΝΣ)

Τελευταία Νέα