Μαρώ Τσουράπα: Από τις Αλπεις στον Μαραθώνιο

Εχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο Λονδίνο, κάποια στιγμή στο πίσω μέρος του μυαλού μου τρύπωσε η ιδέα να αρχίσω να τρέχω και μάλιστα να συμμετάσχω σε Μαραθώνιο.

Ισως διότι εκεί οι άνθρωποι είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με ανάλογες δραστηριότητες, πολλές φορές και για κοινωφελείς σκοπούς, ενώ στην Ελλάδα αυτό άρχισε να παρουσιάζει αυξητική τάση τα τελευταία χρόνια. Οταν πριν από τριάμισι χρόνια ήλθα στην Ελλάδα, έκοψα το κάπνισμα και άρχισα να επιδίδομαι στο περπάτημα και στο τρέξιμο, φέρνοντας όλο και πιο συχνά τον Μαραθώνιο στο μυαλό μου.

Ανησυχούσα όμως για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα καθώς μου φαινόμουν ακόμα μικροσκοπική μπροστά σε αυτή την υπερπροσπάθεια. Το βάπτισμα του πυρός έγινε με τον αγώνα των 5 χιλιομέτρων, στο πλαίσιο του Ημιμαραθώνιου τον Μάιο του 2014, έχοντας κατά νου να πάω κλιμακωτά και κάποια στιγμή να «σκαρφαλώσω» στα 42 χλμ.

Ομως είχα ακόμα μία «εκκρεμότητα», κάτι που ήθελα πολύ εδώ και χρόνια, να κάνω ορειβασία στις Αλπεις! Ψάχνοντας, μαθαίνω ότι ο ΕΟΣ Αχαρνών διοργάνωνε τον Αύγουστο του 2014 διάσχιση των Αλπεων ακολουθώντας τη φημισμένη Haute Route από το Chamonix της Γαλλίας στο Zermatt της Ελβετίας.

Ετσι, τo περσινό καλοκαίρι στην Αθήνα μαζί με τους καύσωνες είχε σκληρή προπόνηση, με τρέξιμο, ποδηλασία και ορειβασία, για να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις της αποστολής και όλη αυτή η εμπειρία πριν και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ενίσχυσε τις αντοχές και τη φυσική μου κατάσταση.

Με τονωμένο το αθλητικό μου (!) ηθικό από τις άγριες πλαγιές των Αλπεων, αποφασίζω να δηλώσω συμμετοχή στο 10άρι του Μαραθωνίου που θα γινόταν τον Νοέμβριο, αλλά οι εγγραφές είχαν ήδη κλείσει!

Ταυτόχρονα μια παλιά φίλη, η οποία ήξερε ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να τρέξω σε Μαραθώνιο, μου κοινοποιεί στο facebook την πώληση μιας συμμετοχής των 42 χιλιομέτρων που ήταν διαθέσιμη. Αυτό ήταν! Το γεγονός πήρε μεγάλη διάσταση μεταξύ των γνωστών και πλέον ήταν «αργά» για μένα να κάνω πίσω.

Οι μήνες του φθινοπώρου περιλάμβαναν επίπονη προπόνηση. Την οριστική ενθάρρυνση πήρα από τον φίλο μου από το ΚΕΘΕΑ Βαγγέλη Καλογέρη που μου είχε επισημάνει ότι το τρέξιμο, εκτός από αντοχή, είναι και πνευματικό άθλημα.

Τελικά λίγο από ντροπή, λίγο από πείσμα, αλλά κυρίως επειδή το ήθελα πολύ, βρέθηκα στην εκκίνηση του αγώνα έχοντας δίπλα μου τον μέντορα και φίλο, μαραθωνοδρόμο Μάνο Βαγιάκη, ο οποίος μου εμφύσησε πρώτος αυτή την ιδέα – στόχο του Μαραθωνίου. Εχοντας φθάσει στην τελική ευθεία και όταν επιτέλους άρχισε να φαίνεται το Καλλιμάρμαρο, ένιωθα πια ότι δεν έτρεχα με τα πόδια αλλά, κυριολεκτικά, με την ψυχή μου!