Απλά, αυθόρμητα, όπως όταν ήμασταν παιδιά

^«Τι κάνεις;» σε ρωτούν. «Τρέχω και δεν φτάνω» απαντάς. «Ασε, έχω τρεχάματα» ή «είμαι πολύ στο τρέξιμο». Δεν ακούγεται διασκεδαστικό, ε; Μάλλον το τρέξιμο γίνεται συνώνυμο του άγχους και της ταλαιπωρίας. Οταν ήμασταν παιδιά όμως; Τότε το τρέξιμο ήταν κάτι ευχάριστο. Το κάναμε εντελώς φυσικά και αυθόρμητα, αμέσως μετά το περπάτημα. Τι έγινε λοιπόν και σταματήσαμε;

Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσα, ξεκίνησα το κάπνισμα. Αρχισαν τα «τρεχάματα». Η δουλειά, οι εικοσιτετράωρες βάρδιες, ο κακός ύπνος. Ολα τα καλά. Πάντα μέσα μου ήθελα να ξεφύγω για λίγο, να ξεσπάσω από το άγχος, να κουραστώ και σωματικά. Επαιζα μια-δυο φορές τον μήνα ποδόσφαιρο και μπάσκετ, μα δεν αρκούσε. Για το τρέξιμο πάντως ούτε λόγος. Εγώ να βγω να πάρω τους δρόμους μόνος μου; Χωρίς λόγο; Ποτέ.

Είχα όμως μια και μοναδική επαφή τον χρόνο με το τρέξιμο: τον ανοιξιάτικο Γύρο Νέας Σμύρνης που διοργανώνει στη γειτονιά μου ο Σύλλογος Αθλούμενων Φίλων Αλσους Νέας Σμύρνης. Συμμετείχα όμως κάθε φορά. Εννοείται χωρίς καμία προετοιμασία. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που πήρα μέρος στον 7,5 χλμ. αγώνα. Νόμισα ότι θα εγκαταλείψω στο τρίτο χιλιόμετρο. Μετά χιλίων κόπων και βασάνων κατόρθωσα να φτάσω στο τέρμα, όπου είχα την αίσθηση ότι όλοι οι κάτοικοι της περιοχής είχαν έρθει να με χειροκροτήσουν για τον άθλο μου!

Κάθε χρόνο στον Γύρο έδινα το «παρών». Στεκόμουν στην εκκίνηση και για την επόμενη ώρα βίωνα το «Βλέπω τον θάνατό μου». Σε 3D. Ε, μια και δυο, κάποια χρονιά πείσμωσα. Του χρόνου θα τρέξω καλύτερα, αποφάσισα και μάλιστα χωρίς να ακούω την καρδιά μου να παίζει το «This beat is technotronic». Είχα βρει στόχο. Ξεκίνησα δειλά δειλά να τρέχω μόνος μου έξω, σε πάρκα, στους δρόμους, να φτιάχνω διαδρομές. Πήρα μέρος σε αγώνες. Είδα τον εαυτό μου να βελτιώνεται. Εκανα και τα λάθη μου,μα έμαθα από αυτά. Τα 7,5 χλμ. του Γύρου της Νέας Σμύρνης μού ήταν πια λίγα. Εγραφα χιλιόμετρα στο κοντέρ μέχρι που έφτασα στα 42,195. Τέσσερις Μαραθωνίους έχω περάσει μέχρι στιγμής στο δρομικό ιστορικό μου, ενώ στην πορεία αγάπησα και το ορεινό τρέξιμο και προετοιμάζομαι για ορεινό Μαραθώνιο.

Ομως αυτά που ανακάλυψα με το τρέξιμο είναι πιο σημαντικά από κάθε επίδοση ή χρόνο. Ανακάλυψα ότι είναι κάτι που μπορώ να το κάνω παντού, να το έχω πάντα μαζί μου σε κάθε ταξίδι, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, μόνος μου, με έναν φίλο, χωρίς κανένα ειδικό και βαρύ εξοπλισμό. Είναι η αίσθηση ελευθερίας, η παρατήρηση πραγμάτων και εικόνων που πριν ήταν αθέατα, η αίσθηση του σώματός μου, η διάθεση να βγω έξω για τρέξιμο ανεξαρτήτως καιρού, οι εικόνες, η ανακάλυψη όμορφων γειτονιών και σημείων της πόλης που ποτέ δεν ήξερα ότι υπάρχουν και τέλος η ικανοποίηση του «τρέχω και φτάνω».

Είναι ποιοτικός χρόνος με τον εαυτό σου. Μόνος μου, χαμένος μέσα στις σκέψεις μου τρέχοντας, ανακάλυψα πολλά. Είμαι λίγο psycho όταν τρέχω γιατί μεταφέρομαι κυριολεκτικά στον κόσμο μου. Με παρέα επίσης. Είναι αλήθεια ότι οι καλύτερες συζητήσεις με φίλους γίνονται τρέχοντας. Με αυτό το ελαφρύ λαχάνιασμα και όλα είναι αυθόρμητα και απλά. Οπως όταν ήμασταν παιδιά.