H τηλεόραση – προφανώς – ενίκησε. Τρακ, μέικ-απ, κοινοτοπίες: η

αναμενόμενη τηλεμαχία απωθείται κι αυτή στο τηλεοπτικό μας ασυνείδητο σαν

διαγωνισμός της Eurovision. Τι, για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται; Ότι το μέσον

δεν είναι το «μήνυμα», αλλά το «μέσον» είναι απλώς το «μέσον».

Διδάσκω επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο. Γνωρίζω συνεπώς την παρωδία της

επικοινωνίας: όσο πιο κοντά στην «εικόνα» είναι ο λόγος, τόσο λιγότερα

δηλώνει.

Ο θεατής από μακριά – ο τηλεθεατής, ο τηλε-πολίτης – άκουσε και είδε τους

πολιτικούς αρχηγούς μέσω αυτού που προβάλλει και επιβάλλει η συνολική «εικόνα»

του Συστήματος. Δηλαδή η εικόνα μιας Δημοκρατίας εικονικής των επαγγελματιών

πολιτικών και των μηχανισμών τους.

Το ερώτημά μου είναι αν στο Σύστημα εντάσσω και το 25% της αποχής και των

λευκών ψήφων που εχθές δεν εκπροσωπήθηκαν από τους πολιτικούς αρχηγούς;

Και βέβαια το ερώτημα είναι ρητορικό. Όχι μόνον διότι εκεί που ήταν το Άλλο,

έχει συμβεί το Ίδιο, αλλά και διότι το Σύστημα έχει τη δύναμη να αφήνει να

πιστεύουν πως εκεί που βρίσκεται το Ίδιο, συμβαίνει το Άλλο. Ή, όπως έλεγε ο

Χέγκελ: «είμαστε πλήρως μέσα στην αυτοκινούμενη ζωή αυτού που είναι νεκρό».

Τελικώς, βράβευσαν τη Σερτάμπ…

Τελευταία Νέα