Μιας κι επανήλθαμε στην κανονική ροή του προγράμματός μας, αφού περάσαμε μια περίοδο που η μουσική γενικότερα και κυρίως η ροκ πέρασε μια μακρά περίοδο πένθους και όλα έμοιαζαν ένας ατέλειωτος επικήδειος, κι αφού αποφύγαμε διακριτικά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (οι ερωτευμένοι γιορτάζουμε ολοχρονίς, δεν περιμένουμε μια μέρα και μόνο), θα παραμείνουμε (παραμείνω) στο ένδοξο – μουσικά – UK.

Το Ηνωμένο Βασίλειο, λοιπόν, έχει μια σταθερή παραγωγή νέων ταλέντων σε όλα τα είδη μουσικής, είναι γνωστό – και σιγά μην έμενε η ροκ έξω απ’ όλο αυτό. Ενα ακόμη παράδειγμα αυτού είναι οι Young Guns από την Αγγλία. Με ήδη επτά χρόνια στην πλάτη τους και τρία άλμπουμ στο δισάκι τους, ο μόνος δρόμος για τους Λονδρέζους είναι προς τα πάνω – κι ας διαφωνώ με τις επιλογές (όχι εξ ολοκλήρου) που έκαναν για τον τελευταίο τους δίσκο («Ones and Zeros», 2015).

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, ένα από τα πιο αγαπημένα μου από αυτούς (και το πρώτο πρώτο που άκουσα) προέρχεται από το δεύτερο δισκίο τους «Bones», φέρει τον ίδιο τίτλο και είναι από το 2012. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα, βλέποντας τα πρώτα δευτερόλεπτα από το βιντεοκλίπ χωρίς ήχο, κάτι αρκετά πιο βαρύ από αυτό που τελικά άκουσα – και η ακόμη πιο μεγάλη αλήθεια είναι έψαχνα κάτι βαρύ κι όχι αυτούς. Αλλά τελικά τα αυτιά μου ευχαρίστηθηκαν στο έπακρο αυτό το «λάθος». Δικό σας!

Τελευταία Νέα