Πέθανε ο Ζακ από το χέρι του κοσμηματοπώλη; Κι αυτός, πάλι, είναι τέρας ή άνθρωπος της διπλανής πόρτας; Δεν είναι από αυτές τις απαντήσεις που φωτίζεται η μεγάλη εικόνα. Γιατί δίπλα σε αυτό το κλασικό σχήμα θύτη και θύματος, «νοικοκυραίου» και «τζάνκι», υπάρχει ένας κόσμος που συνδράμει. Ενας άλλος που απλώς παρακολουθεί το λιντσάρισμα. Κι ένας τρίτος, ο επίσημος, που δεν ήταν εκεί.

Αυτός ο κόσμος που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι παντού, δεν είναι σχεδόν πουθενά. Δεν είναι μόνο η Αστυνομία που απουσιάζει κάνοντας θεωρητικά κάποιον να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Είναι η πολιτεία της πρόνοιας. Η πολιτεία που θα έπρεπε να στέργει τους Ζακ που είναι παντού, στο Πεδίον του Αρεως, τη Σόλωνος, τα Εξάρχεια, το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Ομόνοια. Εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες Ζακ διαφανείς ή κι εντελώς αόρατοι για το κράτος τους. Είναι όλοι αυτοί Ζακ που γίνονται περιθώριο, ένας λούμπεν κόσμος για τον οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή φροντίδα, παρά μόνο αδιαφορία, υπάρχει μόνο ένα «τρυπήσου όπου θέλεις» και «πέθανε όπως θέλεις» αρκεί να μην κάνει σαματά ο θάνατός σου, όπως έκανε ο θάνατος του Ζακ. Δεν υπάρχει κάτι που να αθωώνει τη βία του κοσμηματοπώλη. Δεν υπάρχει και τίποτε που να δικαιολογεί τον θάνατο του Ζακ, αλλά και των άλλων, των αόρατων Ζακ που πεθαίνουν αθόρυβα και αβοήθητοι, ακόμη ένα τζάνκι, ακόμη ένα όνομα στο ληξιαρχείο. Από αυτήν την άποψη, ο θορυβώδης θάνατος του Ζακ ήταν ένας επιθανάτιος ακτιβισμός, η τελευταία πράξη ακτιβισμού ενός νέου ανθρώπου που αναμετρήθηκε ζωηρά με τις προκαταλήψεις απέναντι στον  σεξουαλικό προσανατολισμό και το AIDS.

Ηταν ένας θάνατος που ταρακούνησε τις συνειδήσεις μας. Αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα διαταράξει την ακινησία του κράτους για τους Ζακ που θα συνεχίσουν να σέρνονται στο κέντρο της Αθήνας μέχρι να πεθάνουν ησύχως. Κι αυτό δεν κάνει τον θάνατο του Ζακ μόνο αδιανόητα βίαιο. Τον κάνει και εξαιρετικά άδικο.