Υπάρχει κάτι που πρέπει να το παραδεχτούμε: η Μόρια είναι το αίσχος της χώρας και, μαζί, ο εξευτελισμός κάθε έννοιας ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Οχι τώρα – που ξανασυζητούμε γι’ αυτήν με αφορμή την περιπέτεια των δημοσιογράφων του «Φιλελεύθερου». Για πολύ καιρό. Θυμάμαι το δικό μου σχετικό ρεπορτάζ, δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» στις 5/2/2017. Μερικά πράγματα αδυνατώ ακόμα να τα αποδεχθώ. Οτι η χώρα μου φερόταν στην ακρωτηριασμένη Γιασμίν, που είχε βιαστεί από πέντε άνδρες, σαν να ήταν ενόχληση, σκουπίδι. Ή ότι εκεί, στο στρατόπεδο, εκδίδονταν μικρά παιδιά, συχνά από τους ή τις συνοδούς τους! Πίστευα ότι όταν δημοσιευόταν εκείνο το ρεπορτάζ κάτι θα άλλαζε. Ματαιοπονούσα. Κανείς δεν με φώναξε, κανείς δεν ερεύνησε, τίποτα δεν άλλαξε. Τα πράγματα συνέχισαν να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο. Η Μόρια (όπως παλιότερα η Ειδομένη) είναι χώρος αποθήκευσης ξένων. Από εκείνους που η πολιτική ορθότητα μας απαγορεύει να αποκαλούμε λαθρομετανάστες – αλλά οι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας μπορούν με ήσυχη τη συνείδησή τους να τους αποθηκεύουν, σε συνθήκες απάνθρωπες. Κι ας έχουν εισρεύσει στη χώρα ένας σκασμός ευρωπαϊκά λεφτά για να τους εξασφαλισθούν υποτυπωδώς ανεκτές συνθήκες.

Αυτό που συμβαίνει είναι ντροπιαστικό για κάθε έλληνα και για κάθε ευρωπαίο πολίτη. Κι είναι εύλογο, αφού η κυβέρνηση δεν συγκινείται, να συγκινούνται τα ΜΜΕ. Η δουλειά των ΜΜΕ αυτή είναι. Να ερευνούν και να σχολιάζουν. Να αναρωτιούνται τι έγιναν τόσα ευρωπαϊκά λεφτά και γιατί οι άνθρωποι στοιβάζονται στη Μόρια, σε κάθε Μόρια, σαν ενοχλητικά απορρίμματα.

Οταν ερευνάς, αποδίδεις και ευθύνες. Για το αίσχος της Μόριας, οι ευθύνες ανήκουν αποκλειστικά στην κυβέρνηση. Σε υπουργούς της που ανακατεύτηκαν με το Προσφυγικό και τα στρατόπεδα. Και στον Πρωθυπουργό, ο οποίος περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του το σύστημα που ανέχεται αυτό το αίσχος.

Ολα αυτά οφείλουν να τα μεταδώσουν τα ΜΜΕ. Χωρίς να εκφοβίζονται από το εξουσιαστικό σύστημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, από τις καθεστωτικές συμπεριφορές του, από τον αυταρχισμό του. Εχουμε δημοκρατία, και στις δημοκρατίες είθισται ο Τύπος να είναι ελεύθερος και να κάνει τη δουλειά του μη φοβούμενος κανένα καθεστώς, καμία εξουσία. Οι άνθρωποι του ανεξάρτητου Τύπου ήταν, ανέκαθεν, ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Ματαιοπονούν. Δεν εκφοβιζόμαστε, δεν υποτασσόμαστε, δεν σιωπούμε. Στο όνομα όχι μόνο της δημοκρατίας αλλά και της επαγγελματικής μας επάρκειας, του αυτοσεβασμού μας.