Το «Ping pong» είναι το δεύτερο CD που κυκλοφορεί από την εταιρεία Defkaz της Θεσσαλονίκης, μετά την «Orthopetalia» του 2008. «Η ιδέα ήταν να παίξουμε πινγκ-πονγκ, όπως κάναμε στο σχολείο. Παιχνίδι, χαρά, φιλία. Την ώρα που παίζεις συζητάς τα προσωπικά σου – ιστορίες, έρωτες, πάρτι, βόλτες, αθλητικά, κοινές αναμνήσεις και απρόοπτες πλάκες. Αποφασίσαμε να μην παίξει κανείς σόλο, όπως γίνεται συνήθως σε δίσκους με πιάνο και κρουστά. Προτιμήσαμε να κρατήσουμε την πρακτική του πινγκ-πονγκ ή όπως έλεγε ο Μάιλς Ντέιβις για το «Bitches Brew»: «We never solo, we always solo». Πώς αρχίζει ένα κομμάτι; Ποια είναι η πρώτη κίνηση; Κάποιος πρέπει να αρχίσει. Eνα σφύριγμα, ένα επιστόμιο σαξοφώνου, ένα μανταλάκι στη χορδή του πιάνου, ένα χτύπημα στα πιατίνια, μια συγχορδία στα πλήκτρα. Το ένα φέρνει το άλλο. Πώς γίνεται αυτό; Η απάντηση είναι η ίδια η ηχογράφηση. Οι κανόνες απουσιάζουν, αλλά επικρατεί η κοινή αισθητική ή διαισθητική καλύτερα. Ο αυτοσχεδιασμός έχει τον χαρακτήρα του παιχνιδιού. Με τον Χρήστο Γερμένογλου έχουμε συμπληρώσει 16 χρόνια, συνήθως ως τρίο με τη Γεωργία Συλλαίου, καθώς και με κουαρτέτο, σεξτέτο και με την Plus ‘n’ Minus Collective Band. Πρώτο κομμάτι είναι η ρακέτα και το «ηχητικό μπαλάκι». Συνεχόμενη κίνηση όπως στο τραπέζι του πινγκ-πονγκ. Το cosmic, ένα μικρό κρουστό που προβάλλει όλες τις νότες, ό,τι χρειάζεται για ελεύθερο παίξιμο. Κάποιο άλλο κομμάτι ακολουθεί την οπτική του slow motion, ένα άλλο αναφέρεται στον John Cage, ένα άλλο σε μια ινδική ράγκα και άλλες ιδέες. Δεν χρειαστήκαμε ούτε παρτιτούρες, ούτε σημειώσεις».

ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΑ. Στο «Piano Voices» η ηχογράφηση έχει πάρει τη μορφή του παλιού LP σε βινύλιο, αλλά τυπώθηκαν και μερικά CD. Είναι ο έκτος δίσκος σόλο πιάνο που κυκλοφορεί πολλά χρόνια μετά το τελευταίο «Piano Cellules» το οποίο εκδόθηκε στο Παρίσι το 1990. «Η φωνή και η γλώσσα είναι μια ιδιαιτερότητα του ανθρώπου. Πίσω από κάθε φωνή υπάρχει πάντα άλλο, τελείως προσωπικό, μοναδικό και αναγνωρίσιμο.

Ο Αριστοτέλης στο «Περί ψυχών» γράφει: «Η δε φωνή ψόφος τις εστίν εμψύχων» και λίγο πιο κάτω ότι καθ’ ομοιότητα λέγεται (η φωνή) και για τον αυλό και τη λύρα, ενώ και ο Αριστόξενος χρησιμοποιεί τον όρο «οργανική φωνή».

Να συμπληρώσω ότι ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποιήσει τη φωνή του όπως θέλει. Για να ακούσουμε όμως τη φωνή των μουσικών οργάνων συνήθως απαιτείται η ανθρώπινη παρέμβαση. Οι φωνές του πιάνου δονούν το περιβάλλον όταν ενώνονται τα δύο σώματα: του μουσικού οργάνου και του ανθρώπου. Ο δυνατός δεσμός δημιουργεί τον προσωπικό ήχο. Το σώμα του πιάνου προσφέρεται ολόκληρο μπροστά μου. Κάθε σημείο είναι έτοιμο να εκραγεί με την επαφή. Ολη η ιστορία του αναβοσβήνει στα μάτια μου. Σωματικές πιανοεπαφές, δονήσεις, ενσωματώσεις αντικειμένων, μεταλλικές αγκαλιές, αρπίσματα κλειδώσεων, παλμική χάραξη αναπνοής».