Η στροφή Μπίστη και η προσχώρησή του στην άποψη ότι το ΚΙΝΑΛ ή, συνολικότερα, η Κεντροαριστερά πρέπει να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς είναι απόρροια της παλαιάς πολιτικής άποψης που ήταν βεβαιότητα στους αριστερούς κύκλους και λέει πως ό,τι κι αν γίνει η Αριστερά θα έχει πάντα το δίκιο με το μέρος της. Γιατί; Επειδή πρόκειται περί τελεολογίας, επειδή έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη.

Πιθανόν στην πολιτική στάση του Μπίστη να επέδρασε το Μακεδονικό, η συμφωνία των Πρεσπών. Η επιλογή αυτή συμπίπτει όχι μόνο από διεθνιστική αλληλεγγύη αλλά, σε μεγάλο βαθμό, και με την αποδοχή από τον ΣΥΡΙΖΑ της δυτικής ταυτότητας την οποία το εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο επεδίωξε. Η Αριστερά επιλέγει να προσδεθεί οριστικά στην κοιτίδα της δημοκρατίας και των ελευθεριών. Ως εκ τούτου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον αυτό που ήταν, τείνει να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο, που μπορεί σε βάθος χρόνου να γίνει αυτό που είναι ο Μπίστης: να αγωνίζεται για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, εντέλει για την τελεολογία, έστω κι αν θα πάμε να τη βρούμε από άλλο δρόμο.

Καλώντας το ΚΙΝΑΛ να συναντήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Μπίστης έχει ήδη αποδεχτεί την ιδεολογικοπολιτική άσκηση σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη είναι τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας, μια εποικοδομητική δύναμη για τον τόπο, που μάλιστα έχει συνομιλητές παντού στην Ευρώπη. Καλά είναι τα παραμύθια. Αλλά η πραγματικότητα;

Ο Τσίπρας εξαρχής ήταν ένας αριστερός της ευκαιρίας. Το δηλοί η κομματική μετεξέλιξή του αλλά, κυρίως, είναι εμφανές από τη διαδρομή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Για να εξαλλαχθεί σε «σοσιαλδημοκράτη» το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε να συκοφαντήσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, να συκοφαντήσει τους αντιπάλους του ως ακροδεξιούς, να απαξιώσει τον πρόεδρο της ΝΔ ως δήθεν ανήμπορο «Κούλη». Χρειάστηκαν η επιδείνωση της ασφάλειας, ο εξευτελισμός κάθε έννοιας αλληλεγγύης στο Προσφυγικό, η πελατειακή χρησιμοποίηση του κράτους και το παράλληλο ξεχαρβάλωμά του – όπως έδειξε το αδιανόητο περιστατικό στο Μάτι και ο κυβερνητικός χειρισμός του. Το οικονομικό αδιέξοδο της περιόδου που διανύουμε, η απαξίωση της χώρας από τις αγορές δείχνει όχι μια στιβαρή ηγεσία αλλά ένα συνονθύλευμα καιροσκόπων οχυρωμένων πίσω από το δόγμα του σκοπού που αγιάζει τα μέσα – και σκοπός είναι προφανώς η εξουσία.

Ο Μπίστης, και πολλοί άλλοι με τις θέσεις του, φοβάται μην παραδοθεί η χώρα στη δήθεν ακροδεξιά ΝΔ. Πολλοί στο ΠΑΣΟΚ, ή στο ΚΙΝΑΛ, εκτιμούν ότι το πρόβλημα της χώρας είναι η στασιμότητα, ο καιροσκοπισμός, η παραμονή στα πρωτογενή πλεονάσματα, το σύρσιμο της οικονομίας για καιρό, την έλευση μιας νέας χρεοκοπίας. Αυτά τα προβλήματα τα διαιωνίζει, δεν τα αντιμετωπίζει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεν ξέρω τι επίδοση θα έχει το ΚΙΝΑΛ στις επόμενες εκλογές. Ο,τι κι αν καταφέρει, όμως, πολιτευόμενο αυτόνομα, με στόχο τη σταθερότητα και την οικονομική ανάκαμψη, θα είναι προς όφελος μιας χώρας κατακρεουργημένης. Αξίζει περισσότερο να πολεμάς για πραγματικά προβλήματα και όχι για αμφίβολης αξίας συμβολικούς φερετζέδες – για την τελεολογία, λόγου χάριν, πίσω από την οποία κρύβεται ο κυνισμός ενός στυγνού εξουσιαστικού συστήματος, του οποίου ηγείται ο Τσίπρας.