Να το πούμε με τη μία: Τα κουράγια της ΑΕΚ, μέχρι τη Σέλτικ και τη Βίντι ήτανε. Για να φέρει βόλτα τον Αγιαξ, δεν ήτανε. Υποτίθεται, το καλό της ημιχρόνιο ήτανε το πρώτο. Κι αν το δεις σε σχέση με το αποτέλεσμα, ΟΚ. Σε ό,τι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, τι έκανε η ΑΕΚ; Είτε από επιλογή είτε από αδυναμία τού έδωσε το γήπεδο του Αίαντα και του είπε «παίξε». Κι ο Aγιαξ έπαιξε μονότερμα. Ενα μονότονο επιθετικό μοτίβο. Βγαίνουμε από τα πλάγια, φτάνουμε στη γραμμή του άουτ και γυρίζουμε την μπάλα, «μπας». Μπας και τη βρει κάποιος δικός μας και τη στείλει στο πλεχτό. Η δουλειά για την ΑΕΚ φαινόταν μέχρι τα πρώτα 45 λεπτά εύκολη. Δεν κινδύνευσε, δεν έφαγε φάσεις. Οταν όμως αμύνεσαι και δεν παίζεις, μια, δυο, τρεις, θα γίνει το κακό. Οταν η μπάλα στριφογυρίζει συνέχεια στο κουτί, μπροστά από τον γκολκίπερ σου, μια, δυο, τρεις, θα γίνει η ζημιά. Κι έγινε με το καλημέρα στο δεύτερο ημιχρόνιο.

Τετέλεσται. Ετσι ή αλλιώς και στα τέσσερα παιχνίδια της προκριματικής φάσης, τα κουράγια για να βγάλει 90 λεπτά η ΑΕΚ δεν τα είχε. Οσο πέρναγε η ώρα, κρέμαγε. Μαζευότανε πίσω να κρατήσει το σκορ. Αυτή τη φορά (για πρώτη φορά) κλήθηκε αυτή να το γυρίσει; Με τι κουράγια και με ποιες εναλλακτικές λύσεις από τον πάγκο; Γιαννιώτας, Αλεφ και Γιακουμάκης, ήταν οι τρεις αλλαγές. Σοβαροί να είμαστε. Η ΑΕΚ τελείωσε το ματς χωρίς τελική εντός στόχου. Που πάει να πει και χωρίς γκολκίπερ να έπαιζε ο Αγιαξ, πάλι 3-0 θα ήταν το σκορ. Κι είναι δύσκολη η θέση των προπονητών τέτοιες βραδιές. Να βγει ο Μαρίνος Ουζουνίδης μετά το ματς να πει τι; Οτι δεν είναι για παραπάνω οι δυνατότητές μας; Δεν γίνεται. Να πει, δεν είχαμε αναπληρωματικούς που θα μας βοηθούσαν να ξαναμπούμε στο παιχνίδι; Ούτε αυτό γίνεται. Οταν προσπαθείς όμως να τα μπαλώσεις, εκτίθεσαι. Δύο φορές, στο ξεκίνημα των δηλώσεών του, αναφέρθηκε σε κακή νοοτροπία.

Απειρία

Οτι η ομάδα παραδόθηκε μετά το 0-1 και δεν αντέδρασε. Στη συνέχεια, μίλησε επίσης δύο φορές για απειρία. Ενα, ένα. Πώς είναι δυνατόν, μία ομάδα που μέτραγε 14 παιχνίδια αήττητη στην Ευρώπη να διακατέχεται ξαφνικά από κακή νοοτροπία; Να τα παρατάει και να μην πολεμάει να το γυρίσει; Για την ίδια ομάδα πρόκειται. Σε σχέση με πέρυσι, ο προπονητής άλλαξε. Οι εννιά στους έντεκα που ξεκινήσανε ήταν ίδιοι. Η απειρία, πόθεν προέκυψε; Κι εντάξει. Δεν είναι ίδιο το Τσάμπιονς Λιγκ με το Γιουρόπα. Με τα παιδάκια του Aγιαξ, έπαιξε. Ούτε τηn Μπάγερν είχανε απέναντί τους, ούτε καν τη Μπενφίκα. Αν εξαιρεθούν ο Χούντελαρ, ο Μπλιντ κι ο Τάντιτς, ποιοι ήταν οι άλλοι έμπειροι του Αίαντα; Πώς μπορείς να μιλήσεις για απειρία για μία ομάδα που κρατάει για 14 ματς το αήττητο; Να το ξαναπούμε λοιπόν για δεύτερη φορά: Τα κουράγια αυτής της ΑΕΚ, δεν φτάνουνε για κάτι παραπάνω από Σέλτικ και Βίντι.

Μαγκανοπήγαδο

Να προσμετρηθεί ότι η ΑΕΚ είχε απώλειες. Μετά συγχωρήσεως, από τους απόντες μόνο ο Λιβάγια μπορεί να θεωρηθεί αναντικατάστος. Η αδυναμία του Πονσέ να τελειώσει έγκαιρα και σωστά τη φάση στην προσπάθεια του Κλωναρίδη στο πρώτο ημιχρόνιο, ήταν εμφανής. Μπακασέτας και Λόπες δεν μπορείς να πεις ότι κάνουν τη διαφορά. Κακά τα ψέματα. Με τριάδα στο κέντρο Σιμόες, Γαλανόπουλο, Μάνταλο χωρίς αξιόπιστες λύσεις από πίσω δεν μπορείς να σταθείς σε υψηλό επίπεδο. Δεν βγαίνει η δουλειά. Και δεν αναφερόμαστε στα 90 λεπτά την Τετάρτη το βράδυ στο Johan Cruyff Arena. Ενα κακό ματς συμβαίνει. Που ακόμα και στα «καλά» της πρώτα 45 λεπτά η ΑΕΚ δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα και να είναι ανταγωνιστική. Δεν βγαίνει αυτό το μαγγανοπήγαδο τρεις φορές την εβδομάδα, Σαββάτο – Τετάρτη – Κυριακή. Δεν ήταν θέμα νοοτροπίας και απειρίας λοιπόν. Ηταν θέμα έμψυχου υλικού.