Θυμάμαι το φθινόπωρο του 1974, το φθινόπωρο της Μεταπολίτευσης. Μόλις είχα ξεμυτίσει στην πρωτοεφηβεία μου και η πτώση της χούντας σηματοδοτούσε για μένα περισσότερο την απελευθέρωση από κοινωνικά και ηθικολογικά ταμπού και λιγότερο τους πολιτικούς μετασχηματισμούς που διαφαίνονταν και τους οποίους δεν είχα τις γνώσεις και την εμπειρία να τους εκτιμήσω. Οι πολιτικές συγκεντρώσεις και οι πορείες ήταν καθημερινές και σχεδόν πανηγυρικές. Κατέβαινα κι εγώ ακολουθώντας παρέες μεγαλύτερων, χωρίς να συνειδητοποιώ καλά καλά πού πάω, περισσότερο ήθελα να συντονιστώ με τον παλμό της εποχής. Εκείνη όμως την πρώτη συγκέντρωση του, νόμιμου πλέον, ΚΚΕ, τη θυμάμαι πολύ καλά. Είχε μια ιστορικότητα που συμμερίζονταν ένθερμα ακόμη και εκπρόσωποι της αστικής Δεξιάς.

Επεσα σε μια φωτογραφία από εκείνη την προεκλογική συγκέντρωση στο Σύνταγμα με ομιλητή τον Χαρίλαο Φλωράκη ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Και μετέωρη σε αυτό το άλμα του χρόνου από τότε μέχρι σήμερα, συνειδητοποιώ κάποια πράγματα. Ναι, το ΚΚΕ είναι από τα ελάχιστα κόμματα στον κόσμο που έχουν ακόμη σύμβολο το σφυροδρέπανο. Ναι, μοιάζει αγκυλωμένο σε μια ιδεολογία που δεν είναι συμβατή με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ναι, χρησιμοποιεί μια ξύλινη γλώσσα. Υπάρχουν και άλλα λιγότερο συμβολικά και περισσότερο ουσιαστικά που μπορείς να του προσάψεις (αν και θα έπρεπε να έχουμε κατά νου ότι το ΚΚΕ ουδέποτε συντάχθηκε με τον λαϊκισμό των Αγανακτισμένων). Ωστόσο, παρά τις εσωτερικές διαφωνίες, τις διασπάσεις, τις καθαιρέσεις – ίσως και λόγω αυτών – είναι ένα κόμμα που έχει παραγάγει Ιστορία. Και αυτήν την Ιστορία του την αρχειοθετεί, τη διατηρεί ζωντανή, την κάνει ολοένα πιο επικοινωνήσιμη. Και οφείλω να ομολογήσω ότι στο συγκεκριμένο λεύκωμα δεν είναι ούτε πολλές ούτε ιδιαίτερα έντονες οι αναφορές που σκαλίζουν εμφύλια πάθη και ξεσηκώνουν εθνικούς διχασμούς. Μπορεί να του πήρε 100 χρόνια αλλά έχω την εντύπωση ότι το ΚΚΕ περνάει μία εποχή ωριμότητας που την έχει ανάγκη όχι μόνο το κόμμα αλλά ολόκληρη η χώρα.