Eνας ξένος εκδότης που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα πήγε την Κυριακή το βράδυ στο γκαλά Ροσίνι της Λυρικής, στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Οπως μου εκμυστηρεύτηκε, ο λόγος δεν ήταν μόνο για να ακούσει τον Χουάν Σάντσο: ήθελε να γνωρίσει και τη νέα υπουργό Πολιτισμού. Τον ρώτησα λοιπόν την άλλη μέρα πώς του φάνηκε. Μα δεν ήταν εκεί, μου απάντησε. Ηταν όμως η προκάτοχός της!

Λίγες ώρες αργότερα θα λυνόταν το μυστήριο, με τον διορισμό της Λυδίας Κονιόρδου ως προέδρου στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΚΠΙΣΝ. Η έκπληξη ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος αναγκάστηκε να βγάλει ανακοίνωση και να διευκρινίσει ότι είναι διαφορετικό από το Κέντρο Πολιτισμού. Το πρώτο δημιούργησε με δωρεά του το δεύτερο. Και τον Φεβρουάριο του 2017 παραχώρησε τον έλεγχό του στο Δημόσιο. Για τους διορισμούς λοιπόν δεν είναι υπεύθυνο το Ιδρυμα, αλλά το υπουργείο Οικονομικών.

Η υπόθεση Κονιόρδου έχει κάποια κοινά στοιχεία με την υπόθεση Μάασεν. Ενας ανίκανος και  αποτυχημένος κρατικός λειτουργός απομακρύνεται από τη θέση του, για να τοποθετηθεί αμέσως σε κάποια άλλη, όχι αναγκαστικά υποδεέστερη. Αν όμως η προκλητική μετακίνηση του αρχηγού των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στο υπουργείο Εσωτερικών έγινε για να ικανοποιηθούν οι Χριστιανοκοινωνιστές και να μην απειληθεί η κυβέρνηση συνασπισμού, ο διορισμός της Κονιόρδου στο ΙΣΝ μάλλον δεν ήταν απαίτηση των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εφόσον μάλιστα είναι ακριβές αυτό που έγραψε το protagon, ότι δηλαδή ο αρμόδιος υπουργός Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε ενστάσεις, τότε είναι προφανές ότι την απόφαση την έλαβε προσωπικά ο Πρωθυπουργός.

Γιατί άραγε; Αν η γνωστή ηθοποιός τα πήγε καλά ως υπουργός Πολιτισμού, θα έπρεπε να παραμείνει στη θέση της. Αν τα έκανε μούσκεμα, αν έπρεπε να πληρώσει για μια σειρά από γκάφες με τελευταία την ιστορική της δήλωση για «κάποιες κυρίες που άπλωναν κάποιο λάδι», θα έπρεπε να ακολουθήσει τη μοίρα του Τόσκα ή του Κουρουμπλή. Κι επειδή δεν θα μπορούσε να γίνει κοινοβουλευτική εκπρόσωπος, θα έπρεπε να ενθαρρυνθεί να αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στο θέατρο. Αντί γι’ αυτό, δημοσιογραφικές πληροφορίες τη φέρουν ακόμη και υποψήφια ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ…

Είναι αλήθεια ότι οι επιλογές προσώπων από τα κόμματα υπακούουν σε όλων των ειδών τα κριτήρια εκτός από τα αξιοκρατικά. Στο κάτω κάτω, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τοποθέτησε επικεφαλής της ομάδας των υποψήφιων ευρωβουλευτών του τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Ο Κώστας Καραμανλής, πάλι, είχε διορίσει υπουργό Πολιτισμού πρώτα τον εαυτό του και στη συνέχεια τον Αντώνη Σαμαρά. Ολες αυτές οι αποφάσεις όμως έχουν μια πολιτική εξήγηση. Το μυστήριο Κονιόρδου, πάλι, κρύβει άραγε κάτι άλλο εκτός από τις ψήφους που φέρνει η φήμη;

Ας είναι. Αυτό που έχει εν τέλει σημασία είναι ότι το ΙΣΝ συνεχίζει το κοινωφελές του έργο «με έδρα τα γραφεία του – που δεν βρίσκονται στο ΚΠΙΣΝ».