Τι μου έμαθε η κρίση – οικονομική, πολιτική και πολιτισμική; Οτι την παρακμή δεν την αναγνωρίζουμε παρά μόνο όταν έχει ολοκληρωθεί. Τα πρώτα σημάδια της τα εκτιμάμε ως παρεκτροπές. Οσο αυτά πυκνώνουν, τα απομονώνουμε και τα καταγγέλλουμε, δημιουργώντας έτσι την εντύπωση, αλλά και την παραμυθία στον εαυτό μας, ότι πρόκειται περί εξαιρέσεων. Και σιγά σιγά βουλιάζουμε με την ψευδαίσθηση ότι αντικρίζουμε ακόμη ορίζοντα. Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάμε και συνειδητοποιούμε τον ζόφο. Και ότι αυτά που θεωρούσαμε εξαιρέσεις έχουν γίνει πλέον κανόνας.

Φαντάζομαι ότι στον καθέναν από εμάς αυτό συνέβη σε διαφορετική χρονική στιγμή και με διαφορετική αιτία. Αλλά με κοινό, περίπου, αποτέλεσμα. Την αίσθηση όχι απλώς ενός χαμένου παιχνιδιού, αλλά ενός παιχνιδιού που παίζεται χωρίς κανόνες. Ακόμη χειρότερα, με πλήρη ανατροπή των κανόνων. The loser takes it all. Στον κόσμο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εκτός του ότι η καριέρα είναι χολέρα και η αριστεία ρετσινιά, η αξιολόγηση είναι αστική εμμονή, η ευνομία και η τάξη ακροδεξιά πρακτική, η δε δεοντολογία κόβεται και ράβεται στα μέτρα της καθεστωτικής αντίληψης. Οπότε, τα περιστατικά που αναφέρει η Μάρνυ Παπαματθαίου, εντός των πλαισίων της συριζανελίτικης κανονικότητας, θεωρούνται αναμενόμενα. Αλλωστε είναι μόνο ό,τι έσκασε το τελευταίο 48ωρο. Να θυμηθούμε πως έχει προηγηθεί ένα Σαββατοκύριακο με έναν διεθνώς αναγνωρισμένο επιστήμονα να πρέπει να αποδείξει σε, κρυφά και φανερά τρολ, ότι δεν είναι ελέφαντας και έναν υπουργό με δημόσιο λόγο και υπονοούμενα που παραπέμπουν σε μαφιόζο μπράβο.

Αυτή η αίσθηση ξηλώματος των πάντων μου θυμίζει, κατ’ ευφημισμό, εκείνη τη διαφήμιση του Martini με τη Σαρλίζ Θέρον, άγνωστο μοντέλο ακόμη τότε, να προσφέρει στο τηλεοπτικό κοινό το σασπένς της τμηματικής αποκάλυψης των καλλίγραμμων μηρών της καθώς ξηλωνόταν σιγά σιγά το φόρεμά της. Το σποτ σταματούσε ένα κλικ πριν αποκαλυφθούν οι εξαιρετικοί γλουτοί της Σαρλίζ. Στα καθ’ ημάς, φαίνεται ήδη ο ποπός μιας χώρας που επιβιώνει κατά τύχη.