Αγιαξ – ΑΕΚ αύριο. Ο Μπάρκας, ο Μπακάκης, ο Λαμπρόπουλος, ο Γαλανόπουλος, ο Μάνταλος, ο Μπακασέτας και τα άλλα παιδιά θα δουν για πρώτη φορά στην καριέρα τους να κουνιέται το σεντόνι. Μεγάλη στιγμή και για τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Πολύ μεγαλύτερη για τον (ταλαιπωρημένο) κόσμο της ΑΕΚ. Η ομάδα τους, στη βιτρίνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Είναι όμως κάποια πράγματα που σε ξεπερνάνε. Που ακόμα κι ο Μέσι να ήταν, θα πέρναγε σε δεύτερη μοίρα. Είναι όταν το «ξέρω πού μένεις» ξεπερνάει την πρακτική υποκόσμου κι εντάσσεται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι ο σύντροφος Πολάκης. Αυτός ο αγριάνθρωπος. Κι όμως. Ο Πολάκης δεν είναι ο τρελός του χωριού. Δεν έχει το ακαταλόγιστο. Δεν είναι καν ο Πολάκης. Δεν είναι ο εαυτός του. Είναι ρόλος. Είναι δημιούργημα. Τους συγγραφείς και τον σκηνοθέτη, αναζητήστε τους στο Μαξίμου. Οχι στα υπόγεια. Στη μόστρα. Στη βιτρίνα.

Γκιουλέκας

Υπεύθυνος για τους υπουργούς του είναι ο Πρωθυπουργός. Αυτός τους επιλέγει, αυτός τους ορίζει, αυτός τους διατηρεί, αυτός τους παύει. Δεν προέκυψε τυχαία κάποιος κρητικός μαχαλόμαγκας. Που κάνει του κεφαλιού του. Η συμπεριφορά Πολάκη είναι κυβερνητική επιλογή. Σαν τον καλό και τον κακό αστυνομικό στην ανάκριση. Ο ένας μιλάει με το σεις και με το σας, ο άλλος ρίχνει σφαλιάρες και χαστούκια. Αυτός ακριβώς ο ρόλος έχει ανατεθεί στον σύντροφο Πολάκη. Να «δέρνει» όποιον δεν συμμορφώνεται. Να «ρίχνει ξύλο» σε όποιον τολμάει να σηκώσει κεφάλι. Βουλευτή της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφο, συνδικαλιστή, πανεπιστημιακό κ.λπ. Να βρίζει, να συκοφαντεί, να απειλεί, να προσβάλλει. Δεν είναι αυτόφωτος ο Πολάκης. Δεν ξύπνησε ένα πρωί κι αποφάσισε να κάνει τον Γκιουλέκα. Του έχει ανατεθεί συγκεκριμένη αποστολή. Εχει από πίσω του σύστημα υποστήριξης.

Ερασιτέχνης

Το οποίο παρακολουθεί, εντοπίζει τους στόχους, αναζητεί και βρίσκει στοιχεία τα οποία και διοχετεύει στον κατ’ επίφαση υφυπουργό Υγείας. Κι αυτός, βάζοντας τη σχετική σάλτσα, «πίσω λαμόγια» κ.λπ. τα δημοσιοποιεί μέσω των αναρτήσεων. Κι αυτό είναι το πολύ χειρότερο. Ο πρώτος διδάξας, ο συχωρεμένος ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος, ήταν ερασιτέχνης. Φώναζε, έλεγε μία κουβέντα παραπάνω κι αυτό ήταν όλο. Ηταν ένας τρόπος, μέσω της φασαρίας, να βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Στην προκειμένη περίπτωση Πολάκη, η δουλειά είναι επαγγελματική. Μεθοδευμένη και στοχευμένη στο 100%. Δεν ξυπνάει κάθε πρωί ο Πολάκης κι αρχίζει να ψάχνει με ποιον θα τσακωθεί και ποιον θα περιλάβει. Δεν αποφάσισε να βρει και να δημοσιοποιήσει μόνος του τη διεύθυνση του καθηγητή Κώστα Συνολάκη. Καθώς και τις φωτογραφίες του στύλου της ΔΕΗ, έξω από το σπίτι του.

Καθρέφτης

Επειδή τόλμησε να διατυπώσει την άποψη ότι το Μάτι θα μπορούσε να εκκενωθεί σε 30 με 45 λεπτά. Εντολή πήρε. Συμβόλαιο εκτέλεσε. Το δέντρο είναι ο Πολάκης. Δεν είναι το δάσος. Το φαινόμενο Πολάκης είναι κυβερνητική επιλογή. Κυβερνητική πολιτική. Είναι τουλάχιστον αφελές και πολιτικά ανόητο η κουβέντα να αρχίζει και να τελειώνει στον Πολάκη. Ο Πολάκης είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Θα μπορούσε στη θέση του να είναι ο οποιοσδήποτε πρόθυμος να αναλάβει τη βρώμικη δουλειά. Ο Πολάκης είναι ο καθρέφτης όπου οι επιτελείς του Μαξίμου βλέπουν τα πρόσωπά τους. Ο Πολάκης είναι ο καθρέφτης όπου ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να δει το πρόσωπο της κυβέρνησής του και κατ’ επέκταση το δικό του. Που προφανώς θα αισθάνεται ότι τον κολακεύει. Αν δεν του άρεσε, αν δεν ήταν επιλογή του, θα τον είχε σπάσει σε πέντε λεπτά. Αντιθέτως βλέπει τον Πολάκη και αυτοθαυμάζεται. Είναι το ήθος της (αυτοαποκαλούμενης) Αριστεράς.