Ο Ρουβίκωνας είναι γνωστός. Μια «συλλογικότητα», κατά την ορολογία του τέως υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή, που στρατηγικά προβαίνει σε θεαματικές ενέργειες ελεγχόμενης βίας, με μικρές υλικές ζημιές αλλά, συχνά, με πολλαπλάσια απήχηση. Η οργάνωση, αυτό το διάστημα τουλάχιστον, έχει επιλέξει να απευθύνεται στην, κατά τον Γκι Ντεμπόρ, κοινωνία του θεάματος, με τους κανόνες της κοινωνίας του θεάματος.

Από αυτή την άποψη, η χθεσινή παρέμβαση του Ρουβίκωνα στην ιρανική πρεσβεία στέφτηκε από απόλυτη επιτυχία. Και το Ιράν εισέπραξε τις επικρίσεις της οργάνωσης και το ελληνικό κράτος εξευτελίστηκε παγκοσμίως, μια που είναι ευνόητο ότι θα κάνει παγκόσμια καριέρα η εικόνα του αστυνομικού φρουρού ο οποίος, χωρίς το πάνω μέρος της στολής του πιάνεται στον ύπνο και, μολονότι κρατά αυτόματο όπλο, υπακούει στην εντολή του εισβολέα να μεριάσει για να μην τραυματιστεί από τα τζάμια που θα σπάσουν.

Ακούω ήδη διάφορες αντιρρήσεις. Μια πρώτη ένσταση, που έχει βάση, λέει ότι κατά τα ειωθότα δεν επιτρέπεται στον αστυνομικό να πυροβολήσει εναντίον των εισβολέων, αν το έκανε θα έπρεπε μετά να πείσει ότι κινδύνευε η ζωή του. Επρεπε όμως να τους συλλάβει, ή έστω να ειδοποιήσει αλλά μέλη της φρουράς να τους αντιμετωπίσουν όλοι μαζί – αλλά κι αν υπήρχαν άλλα μέλη της φρουράς θα ήταν ξύπνια;

Που σημαίνει ότι φτηνά τη γλίτωσε ο φρουρός με μια ΕΔΕ. Σκεφτείτε να τον έπιανε κάνας πανικός και να άδειαζε τον γεμιστήρα στους εισβολείς, κινδυνεύοντας να τραυματίσει κανέναν. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τώρα θα ήταν σε κάνα κρατητήριο, ενώ ήδη θα είχε γίνει στόχος των κινημάτων που θα ζητούσαν την κεφαλή του επί πίνακι, ως τυπικού υπηρέτη της κουλτούρας «του νόμου και της τάξης»; Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, χθες, οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες επέπλητταν τον Κυριάκο Μητσοτάκη επειδή, μεταξύ άλλων, υποσχέθηκε από τη Θεσσαλονίκη ότι θα επιβάλει ακριβώς αυτό: τον νόμο και την τάξη. Αυτό είναι αστυνομοκρατία, και είναι κακό. Καλό είναι να παραμερίζει ο αστυνομικός να περάσουν οι κάθε είδους παραβάτες – και να εύχεται, απλώς, να είναι φιλικές «συλλογικότητες».

Η χώρα είναι αστεία. Αναρωτιέσαι ώρες ώρες αν υπάρχει κάποια κρατική υπηρεσία που να μην είναι διαλυμένη. Και μακαρίζεις την καλή σου τύχη που δεν έτυχε να βρεθείς εσύ στο κακό σημείο την κακιά στιγμή. Διότι τότε δεν έχει σημασία αν θα γελάνε οι ξένοι, αλλά ότι θα κλαις εσύ.