Εάν ήμουν στη θέση του Θοδωρή Βλάχου (καλή του ώρα στον Αγιο Ιωάννη του Πηλίου, όπου εθεάθη λουόμενος) θα ‘χα δέσει μια πέτρα στον λαιμό μου, θα κολυμπούσα στα άπατα και θα πνιγόμουν!

Το εννοώ αυτό διότι τυγχάνει ο έρμος να καθοδηγεί τη μόνη ελληνική εθνική ομάδα του γουότερ πόλο που δεν έχει αξιωθεί ακόμη να στεφθεί πρωταθλήτρια κόσμου! Σαν να μην του έφταναν μάλιστα οι υπόλοιποι, βλέπει πλέον και τον άλλοτε συμπαίκτη του και τωρινό δεξί του χέρι στον Ολυμπιακό και στην Εθνική Ανδρών, να του βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα!

Βλάχε πες αλεύρι, ο Κραβαρίτης σε γυρεύει!

Αστειεύομαι βεβαίως, αλλά τα παιδιά με τα σκουφάκια δεν έχουν καμιά όρεξη για πλάκα και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων στο Σομπατέλι απέδειξε του λόγου το αληθές: ή μάλλον απέδειξε του χρυσού το αληθές, καθότι επιδαψίλευσε στην ελληνική υδατοσφαίριση το έκτο τέτοιο παράσημο στο ανώτατο επίπεδο μέσα σε 21 χρόνια.

Αυτό το γαϊτανάκι στήθηκε για πρώτη φορά το 1997 στην Πράγα με την Εθνική Νέων Γυναικών και έκτοτε το σόι πάει βασίλειο: το 2001 στην Κωνσταντινούπολη ανέβηκαν στην κορυφή οι Νέοι, το 2011 στη Σαγκάη εκτοξεύθηκαν στον έβδομο ουρανό οι Γυναίκες, το 2012 στο Περθ βάδισαν στον δρόμο τους οι Νεάνιδες, πέρυσι στο Βελιγράδι σήμανε η ώρα των Νέων και προχθές στο Σομπατέλι έριξαν τη δική τους ζαριά και έφεραν εξάρες οι Εφηβοι.

Εξι παγκόσμιοι τίτλοι σε 21 χρόνια, χώρια τα ασημένια και τα χάλκινα μετάλλια (δυο εκ των οποίων έχουν προσπορίσει σε αυτό το πλούσιο παλμαρέ οι… δακτυλοδεικτούμενοι της Εθνικής Ανδρών) δεν είναι ούτε λίγοι, ούτε ευκαταφρόνητοι. Απλώς πιστεύω ότι περισσότερο από το να χαιρόμαστε, να πανηγυρίζουμε και να βαυκαλιζόμαστε, η συντεταγμένη ελληνική αθλητική κοινωνία οφείλει να στέρξει και να επενδύσει ακόμη περισσότερο στο (πέραν πάσης αμφιβολίας και ταμπέλας) εθνικό άθλημά μας.