Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πολιτευτεί χωρίς εχθροπάθεια; Χωρίς να ορθώνει απέναντί του μέτωπα, αντιπάλους που τον αντιστρατεύονται μέχρι τελικής πτώσεως, θανάσιμους εχθρούς και λοιπά φαντάσματα;

Δεν μπορεί. Το κυνήγι των μαγισσών είναι δομικός τρόπος αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Ο Πολάκης δεν είναι μια ιδιότυπη μορφή, ο γραφικός Σάντσο Πάντσα κάποιου συριζαϊκού δονκιχωτισμού στον δρόμο για τους ανεμόμυλους. Ούτε ο τρελός του διαδικτυακού χωριού, το σημερινό αντίστοιχο του μακαρίτη Βαγγέλη Γιαννόπουλου..

Ο εχθροπαθής λόγος του δεν είναι φασιστικός, όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Είναι λόγος μίσους, αλλά και βαθύτατα αριστερός.

Είναι αριστερό αυτό που ζητάει από τον Γιάννη Στουρνάρα: «Σήκω και φύγε και μην ξαναμιλήσεις»; Ναι, απολύτως αριστερό. Ενας που είναι στην κυβέρνηση αλλά δεν έχει την εξουσία προτρέπει απειλητικά τον Στουρνάρα να κάνει ό,τι, υπό άλλες συνθήκες, θα το είχε κάνει η εξουσία: θα εξαφάνιζε τον κεντρικό τραπεζίτη κι ούτε λέξη πια απ’ αυτόν.

Αυτό δεν έκαναν τα αγαπημένα κομμουνιστικά καθεστώτα που εμπνέουν το εξουσιαστικό σύστημα ΣΥΡΙΖΑ; Συνωμοσίες δεν εξάρθρωνε ο Στάλιν την εποχή του Μεγάλου Τρόμου στην ΕΣΣΔ, σαμποτάζ δεν ομολογούσαν οι εσωτερικοί εχθροί που, έπειτα από σύντομη ανάκριση, κατέληγαν με μια σφαίρα;

Στο σημείο αυτό δικαιούστε να ρωτήσετε: Δηλαδή, ο Νίκος Ξυδάκης, αυτός ο άλλοτε μελίρρυτος διανοούμενος, πολιτεύεται με σταλινική εχθροπάθεια;

Πιθανόν, όντως, ο Ξυδάκης να μη μισεί πραγματικά τους επικριτές «της προοδευτικής αναγέννησης της Ελλάδας». Αλλά στο σταλινικό πρότυπο, ακόμα κι αν ήσουν μειλίχιος, αν ήθελες να έχεις τύχη έπρεπε να δείχνεις ότι συμπαρατάσσεσαι με τον Πατερούλη. Να υποδύεσαι. Οταν ο Ξυδάκης κάνει λόγο για «διορισμένα τσιράκια του δικτάτορα Παπαδόπουλου» γνωρίζει ότι υπερβάλλει. Αλλά πώς θα πείσεις ότι είσαι επανυπουργήσιμος αν δεν παίξεις έναν τραβηγμένο ρόλο;

Ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός κηρύσσοντας τον διχασμό: «Ή εμείς ή αυτοί». Και δεν έχει ελπίδες να μείνει στο παιχνίδι αν δεν επενδύσει σε έναν νέο διχασμό. Τον θεμελίωσαν, χθες, Παππάς και Δραγασάκης: υποτίθεται αντιδεξιά (πλην Καμμένου) εναντίον υποτίθεται αντιΣΥΡΙΖΑ.

Στο κόνσεπτ του νέου κύκλου εχθροπάθειας, έχουν ήδη επιστρατευθεί ως πελταστές συριζαίοι με πολιτικά, για να υπηρετήσουν δήθεν με μειλιχιότητα την «προοδευτική αναγέννηση» – έσπευσε ως και ο παλιός προϊστάμενος του Ραγκούση. Μια νέα εποχή λαϊκών μετώπων ανατέλλει.

Αλλά μην τσιμπάμε. Προοδευτική αναγέννηση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ανάγκη επιστροφής στη δημοκρατική κανονικότητα, όπου οι πολιτικές συγκρούσεις θα γεννούν ωσμώσεις και όχι αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Γι’ αυτό προέχει η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που βλέπει την πολιτική ως πολεμική αναπαράσταση.

Και των πρόθυμων πελταστών του.