Η διακριτικότητα ως πολιτική αρετή σε έλλειψη

Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει με συνέπεια τα δύο μεγαλύτερα γεγονότα του καλοκαιριού, τις φωτιές και την απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών. Δεν είναι η ολιγωρία της κυβέρνησης. Είναι η παιδαριώδης έλλειψη τακτ που καμαρωτά αλλά ανεπίγνωστα επέδειξε.

Η κατά το Δούρειο λεξικό «στραβή» συμβαίνει πράγματι με πολλές κυβερνήσεις, ενώ τα στρατιωτικά ατυχήματα λόγω ευήθειας δεν είναι δα και επιστημονική φαντασία. Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε λιγάκι στη διαχείριση των δύο συγκεκριμένων κρίσεων από το πολιτικό σύμπλεγμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και στο κοινό σημείο στο οποίο συντείνουν.

Οι φωτιές έκαψαν ανθρώπους και περιουσίες, αλλά πιο εντυπωσιακή κι από την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να τις αντιμετωπίσει ήταν η ανικανότητα της κυβέρνησης να τηρήσει κάτι στοιχειώδες: το μέτρο. Ενα μέτρο στον λόγο, στην πόζα, στην έκθεση. Η σχεδόν θεατρικής σύλληψης ενημέρωση του Πρωθυπουργού μπροστά στις κάμερες, η επίπληξη των χαροκαμένων από τον Πάνο Καμμένο, η στομφώδης συνέντευξη Τύπου με την οποία οι αρμόδιες Αρχές ουσιαστικά συνεχάρησαν η μία την άλλη για την παταγώδη αποτυχία τους και η ανυπόφορη αυτοθωπεία της περιφερειάρχη ήταν οι περιστάσεις που προσέθεσαν σε μιαν ήδη τραγική κατάσταση μία επιπλέον στρώση νοσηρής φαιδρότητας.

Το σοβαρότατο θέμα της σύλληψης και κράτησης των ελλήνων στρατιωτικών στην Τουρκία έτυχε αντίστοιχου χειρισμού από την αρχή ώς το τέλος του. Για μήνες η κυβέρνηση δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε, στην πορεία ξεχάστηκε κιόλας, ενώ όταν (απρόοπτα εντελώς) οι στρατιωτικοί απελευθερώθηκαν, ευχαρίστησε την Παναγία κι έσπευσε να ηρωοποιήσει τους αποφυλακισμένους. Λες και κάτι τέτοιο στέκει λογικά ή θεραπεύει όσα προηγήθηκαν. Δεν την ενδιέφεραν το διεθνές κύρος της χώρας, η μοίρα των στρατιωτικών και τα γεγονότα εν στενή εννοία, τα οποία δεν μάθαμε ποτέ αναλυτικά, άλλωστε. Απλώς η παρόρμηση για ένα ευτράπελο αναποδογύρισμα του περιστατικού τής ήταν ακαταμάχητη. Ο πολιτικός επαγγελματισμός υπέκυψε για μια ακόμη φορά στο τραβηγμένο από τα μαλλιά θέαμα.

Στην Ελλάδα τρέφουμε σε μεγάλο βαθμό μια αντιπάθεια για τα προσχήματα και τους τύπους. Τα θεωρούμε κενά νοήματος, στυλιζαρισμένες μαλθακότητες κατά κάποιον τρόπο. Εξού και η μετατροπή σοβαρών υποθέσεων σε ευτελείς παρωδίες δεν ανοίγει τις μύτες που θα έπρεπε να ανοίγει. Ωστόσο, η υποχρέωση ενός υπουργού να μην επιρρίπτει στον νεκρό πολίτη την ευθύνη του θανάτου του ή να μη συγχέει λεπτά διπλωματικά ζητήματα με τα θρησκευτικά του είδωλα, δεν είναι φορμαλισμός. Είναι η ελάχιστη προσπάθεια που απαιτείται, για να πιστέψουμε ότι παίρνει στα σοβαρά αυτό που καλείται να διευθετήσει. Και ειδικά σε περιπτώσεις όπου η ηγεσία έχει επανειλημμένως αποδείξει πως δυσκολεύεται να ρυθμίσει ακόμη και τα πιο βασικά, είναι επιβεβλημένο να δείξει ότι τουλάχιστον προσπαθεί. Πράγμα που μας οδηγεί στο κυρίαρχο πρόβλημα της παρούσας κυβέρνησης, το οποίο εγκιβωτίζει την ομοιότητα των δύο κρίσεων του καλοκαιριού: η αδιαφορία. Οτι δεν μπορεί, το ξέραμε. Τώρα μάθαμε ότι δεν νοιάζεται καν.

Ο Αρης Αλεξανδρής έχει σπουδάσει στη Νομική, δουλεύει στη διαφήμιση και παράλληλα αρθρογραφεί