Μην τους αφήσετε να κρύψουν τίποτα

Κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση;

Κύριε Διευθυντά,

Το 1787, έτος της ψήφισης του Συντάγματος των ΗΠΑ, ο Τόμας Τζέφερσον έγραφε: «Αν ήταν σε εμένα να αποφασίσω εάν θα έπρεπε να έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες, ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση, δεν θα δίσταζα ούτε μια στιγμή να αποφασίσω το δεύτερο». Μας το θύμισαν στο κύριο άρθρο τους (15.8.2018) οι «New York Times»: «Το 2018, μερικές από τις οξύτερες επιθέσεις προέρχονται από κυβερνητικούς αξιωματούχους. Η άσκηση κριτικής στα μέσα ενημέρωσης για υποβάθμιση ή υπερπροβολή γεγονότων ή για εσφαλμένες εκτιμήσεις είναι απολύτως θεμιτή. Οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη. Και η επανόρθωση είναι ο πυρήνας της δουλειάς μας. Αλλά το να επιμένει κάποιος ότι οι αλήθειες που δεν του αρέσουν είναι fake news, είναι επικίνδυνο για την ψυχή της δημοκρατίας…».

Ο Θ. Καρτερός, υπό την ιδιότητά του ως προϊσταμένου του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού αλλά και ως μέλους της ΕΣΗΕΑ, καταγγέλλει στην ΕΣΗΕΑ «ως παντελώς ψευδές, ανυπόστατο και κακόβουλο «ρεπορτάζ» (του «Ελεύθερου Τύπου») με τίτλο: «Το SMS της μακάβριας προπαγάνδας»» και ζητά «να διερευνηθούν από την Ενωσή σας και τα πειθαρχικά της όργανα οι ευθύνες τυχόν μελών της, τα οποία εμπλέκονται στην απαράδεκτη και κακοήθη αυτή ενέργεια».

Η χρονική σύμπτωση είναι εντυπωσιακή. Χωρίς να θέλουμε – ή και να μπορούμε – να υπεισέλθουμε στην ορθότητα ή μη των καταγγελλομένων, θα έλεγε κανείς ότι το άρθρο της αμερικάνικης εφημερίδας γράφτηκε – γραμμή προς γραμμή – ως απάντηση στον Θ. Καρτερό – αν βεβαίως τολμούσε να φαντασθεί ότι η εκδοτική ομάδα των «New York Times» γνωρίζει τον Θ. Καρτερό και, ακόμη περισσότερο, ότι θα ήθελε να ασχοληθεί μαζί του.

Εκτός όμως από εντυπωσιακή, είναι και ανησυχητική η σύμπτωση αυτή. Που μπορεί να δείχνει ότι η ενέργεια του προϊσταμένου του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού να ζητήσει διερεύνηση ευθυνών δεν είναι μια προσωπική αστοχία της στιγμής, αλλά σύμπτωμα μιας γενικότερης αντιμετώπισης των «μη αρεστών» ειδήσεων και δημοσιογράφων και σε διεθνές επίπεδο. Κατά σύμπτωση – και πάλι – από αυταρχικά ή ερωτοτροπούντα με τον αυταρχισμό πολιτικά καθεστώτα.

Ας ελπίσουμε ότι η στάση αυτή δεν θα επεκταθεί και σε ανάλογη αντιμετώπιση «μη αρεστών» αναγνωστών. Και, ακόμη χειρότερα, ότι δεν θα καταλήξουμε σε κυβερνήσεις χωρίς εφημερίδες.

Αλέκος Κρητικός

πρώην στέλεχος της ΕΕ και γενικός γραμματέας

στα υπουργεία Εσωτερικών και Ανάπτυξης

Μην τους αφήσετε να κρύψουν τίποτα

Κύριε Διευθυντά,

Το πρώτο βράδυ τους έκρυψαν όλους. Στη συνέχεια προσπάθησαν να τους κρύψουν πίσω από μάντρες, στενούς δρόμους, παράνομα κτίσματα, κ.τ.λ. Μετά τους έκαναν αριθμούς, που τους έκαψαν συνάνθρωποί τους με τα παράνομα που εν μέρει και αυτοί είχαν νομιμοποιήσει.

Ολοι μας αναρωτιόμασταν «ποιοι κάηκαν;», «μήπως ήταν κάποιος γνωστός;». Δεν τολμούσαν να τηλεφωνήσουν για μη μάθουν τα άσχημα νέα από πρώτο χέρι, «θα  ανακοινωθούν τα ονόματα και θα μάθω».

Αναγκάστηκαν να δώσουν τα ονόματα «κατόπιν αιτήσεώς σας». Θυμίζει επταετία.

Τώρα αρχίζει το παιχνίδι με τους διασωληνωμένους, αυτούς που είναι στις ΜΕΘ, τους τραυματίες. Ειδικά SMS για τη διαχείριση των θυμάτων.

Βέβαια, τα καμένα δεν είναι εύκολο να τα κρύψουν, δεν είναι οι εποχές και οι τόποι κατάλληλοι για να φτιαχτούν «ευτυχισμένα χωριά».

Θέλουν να κρύψουν τις ευθύνες τους. Ακόμα μια φορά να εξαπατηθεί ο ελληνικός λαός. Αυτός ο λαός που πάντα έχει μια δικαιολογία για να μην αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί.

Εσείς έχετε – ο Τύπος έχει – τώρα την ευθύνη. Μην τους αφήσετε να κρύψουν κανέναν από τους συνανθρώπους μας – θύματα.

3 διασωληνωμένοι.

3 στις ΜΕΘ.

23 τραυματίες.

Να παρακολουθείτε τα δελτία υγείας των νοσοκομείων και να μας ενημερώνετε.

Το οφείλουμε ως κοινωνία στους αδικοχαμένους συνανθρώπους μας.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Β. Φανδρίδης

Αθήνα

Τα αποκαΐδια της σύγχρονης Ελλάδας

Κύριε Διευθυντά,

Το ερώτημα που επαναλαμβάνεται μετά την τελευταία τραγωδία στο Μάτι της Αττικής αναζητά τον τρόπο που θα αποτρέψει στο μέλλον μια ανάλογη τραγωδία. Το Μάτι είναι δημιούργημα καταπάτησης γης και αυθαίρετης δόμησης που στερούσε σε ένα μεγάλο τμήμα ακτής ακόμη και την πρόσβαση στη θάλασσα.

Ταυτόχρονα όμως, είναι και δημιούργημα της πολιτείας που ερχόταν κάθε τόσο να νομιμοποιήσει και να «τακτοποιήσει» την αυθαιρεσία και να δικαιώσει τους καταπατητές.

Γι’ αυτό κάθε ανάλογη τραγωδία που έπειτα από εύλογο χρόνο «ξεχνιέται», για να αφυπνίσει εκ νέου τις συνειδήσεις η επόμενη τραγωδία, προσωρινά πάλι, θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως επιβεβαίωση της χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Αυτό που διαιωνίζει τη νοοτροπία είναι το γεγονός ότι τα θύματα αυτών των ανείπωτων τραγωδιών στο Μάτι, στη Μάνδρα, στην Ηλεία, είναι αριθμητικά ελάχιστα μπροστά στο σύνολο των «ευεργετηθέντων» πολιτών του συστήματος, οι οποίοι συνεχίζουν να ευελπιστούν ότι με την υπέρβαση της κρίσης θα αποκατασταθούν οι «ευεργεσίες» του. Γιατί λοιπόν το εκλογικό σώμα να στραφεί σε κόμματα που δεν υπόσχονται «δώρα»; Γιατί να προτάξει το συλλογικό έναντι του ατομικού συμφέροντος;

Εκείνο όμως που ανέδειξαν οι τελευταίες τραγωδίες είναι η έλλειψη συναίσθησης εκ μέρους των κομμάτων ότι τα σημερινά αδιέξοδα της χώρας είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφάρμοσαν επί δεκαετίες αποσκοπώντας στον εναγκαλισμό της εξουσίας.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια του δικομματισμού έχουν τεράστιες ευθύνες για το σημερινό κατάντημα.

Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα – απόκομμα στις εκλογές του 2009 με ποσοστό μόλις 4,5% εκτοξεύθηκε στο 36% προσεταιριζόμενο εκλογική πελατεία από τα κόμματα εξουσίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ενσωματώνοντας δηλαδή τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων.

Γι’ αυτό η πολιτική του κινείται στον άξονα του παρελθόντος, στην επανεκλογή του στην εξουσία με κάθε τρόπο.

Γι’ αυτό προτάσσει ως κόκκινη γραμμή τις συντάξεις, με κριτήριο τον όγκο των 2.700.000 συνταξιούχων ή των 600.000 δημοσίων υπαλλήλων αντί την ανάπτυξη της χώρας και τη δραστική μείωση της μετανάστευσης της νεολαίας, την οποία ο Τζόζεφ Στίγκλιτς σε πρόσφατη σχετικά συνέντευξη σε αθηναϊκή εφημερίδα, χαρακτήρισε ως «πολιτισμική γενοκτονία».

Μακροδημόπουλος Δημήτρης

Αλεξανδρούπολη