Για άλλη μια φορά στις αίθουσες της πάντα φιλόξενης πόλης γίνεται ο κακός χαμός. Τρεις το μεσημέρι, στη πλατεία Αριστοτέλους, οι δρόμοι είχαν σχεδόν κλείσει, και ο λόγος ήταν το “The tribe”, μια ταινία από την Ουκρανία… χωρίς διαλόγους. Εξηγούμαι: Η ταινία λαμβάνει χώρα στους διαδρόμους και στα δωμάτια διδασκαλίας ενός σχολείου κωφών. Και η σιωπή κυριαρχεί. Πρόκειται όμως για μια σιωπή εκκωφαντική. Όλα αυτά που πρέπει να ακουστούν, ακούγονται. Η δε «φυλή» του τίτλου, θα μπορούσε να αναφέρεται στον κόσμο των συμμοριών (ένας νεαρός τρόφιμος αποκτά σταδιακά κυρίαρχη θέση στους κόλπους μιας σκληρής “μαθητικής” παρέας), σύντομα όμως αντιλαμβάνεσαι πως το σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη φύση είναι γενικότερο, και μας αφορά όλους. Κι αν που και που το ξεχνάμε, υπάρχει πάντα το χαρτί του ερωτισμού (δείτε το τρέιλερ της ταινίας για να καταλάβετε τι εννοώ).

Έξω από την αίθουσα συναντώ γνωστό διανομέα και αμέσως πιάνουμε κουβέντα για το παράδοξο μιας κοσμοσυρροής για μια τέτοια ταινία, που έξω από το κύκλωμα του Φεστιβάλ μάλλον δε θα έβρισκε αποδέκτες. Ιδίως δε στη Θεσσαλονίκη. Γιατί το παράδοξο είναι το εξής: Οι θεατές της πόλης δεν τιμούν τις σινεφιλικές επιλογές των διανομέων – είναι η πόλη που ταινίες τέτοιες συνήθως “κλείνουν κάστρα”. Ιδίως δε οι ελληνικές. Παραδεχόμαστε και οι δυο πως το Φεστιβάλ διεξάγεται σε μια πόλη που δε μοιράζεται πια τις σινεφιλικές αδυναμίες που μοιραζόταν πριν από είκοσι χρόνια. Φεύγω από την αίθουσα προβληματισμένος.

Στο δρόμο ακούω δυο φίλους να κουβεντιάζουν. “Για δες, πάλι έχει Φεστιβάλ φέτος. Έχεις πάει ποτέ;”. “Όχι”, απαντά ο δεύτερος, “ούτε μια φορά. Αλλά μου αρέσει που υπάρχει. Μου αρέσει που το κρατάνε εδώ, στη Θεσσαλονίκη. Κι ας μη πηγαίνω βρε αδερφέ.”. Με άλλα λόγια, οι κάτοικοι μοιάζουν να αγαπούν το θεσμό – κι ας τον τιμούν οι άλλοι. Οι φοιτητές (που μπορούν να δουν μια ταινία με μειωμένο εισιτήριο), οι δημοσιογράφοι που έρχονται κατά εκατοντάδες, οι σινεφίλ (που έρχονται από κάθε γωνιά της Ελλάδας), και οι άνθρωποι του κινηματογράφου. Κάπως…

Τελευταία Νέα