«Το ποδόσφαιρο δεν έχει σχέση με την πολιτική». Είπε στεναχωρημένος ο Μισέλ Πλατινί για τα όσα συνέβησαν στο Σερβία – Αλβανία. Ο ίδιος Πλατινί που λίγα 24ωρα νωρίτερα συναντούσε τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο.

Κάθε φορά που κάτι «πολιτικό» γίνεται στα γήπεδα η ίδια μονότονη απάντηση από τους αξιωματούχους, που έντρομοι εθελοτυφλούν μπροστά στην απλή αλήθεια. Οτι το ποδόσφαιρο είχε σταθερά και νομοτελειακά σχέση με την πολιτική.

Εκτός και αν κάποιος μπορεί να μας εξηγήσει με όρους σουρεαλιστικής γεωγραφίας γιατί το Ισραήλ και οι σύλλογοί του συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ως το μαζικότερο των αθλημάτων, το ποδόσφαιρο – θέλοντας και μη – έχει σταθερή και στενή σχέση με την πολιτική και τη γεωπολιτική.

Η νίκη της Δυτικής Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954 επί της πανίσχυρης Ουγγαρίας, χαιρετίστηκε ως ένας θρίαμβος της Δύσης επί μιας (κομμουνιστικής) ποδοσφαιρικής υπερδύναμης της εποχής.

Ο ίδιος ο αγώνας είχε χρησιμοποιηθεί προτού καν διεξαχθεί ως εργαλείο πολιτικής μηχανικής και για τα δύο στρατόπεδα. Και για τη Δύση που ήθελε να στείλει το μήνυμά της αλλά και για τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας που σε μια προσπάθεια να επιβάλλει με το στανιό στους Ανατολικογερμανούς το ιδεώδες του κομμουνισμού είχε διατάξει τους πολίτες να υποστηρίξουν τους Ούγγρους. Τελικά οι Ανατολικογερμανοί βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν το «θαύμα της Βέρνης».

Οτιδήποτε είχε να κάνει με την πολιτική μπορεί να έχει αντανάκλαση στο ποδόσφαιρο και οτιδήποτε συμβαίνει στα γήπεδα μπορεί να εκπέμπει ένα πολιτικό μήνυμα.

Από άκρη σε άκρη της Γης οι δικτατορίες – και η δική μας – χρησιμοποιούσαν τις αθλητικές επιτυχίες για να αποσυμπιέζουν τις κοινωνικές εντάσεις. Από άκρη σε άκρη της Γης οι πολιτικοί σπεύδουν να υιοθετήσουν τις νίκες και εξαφανίζονται στις ήττες. Η Ανγκελα Μέρκελ και τα selfie με τους θριαμβευτές της Νασιονάλμαντσαφ στα αποδυτήρια του Μαρακανά μετά τον τελικό του τελευταίου Μουντιάλ, είναι μια εικόνα που μιλάει από μόνη της.

Από την άλλη οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις και ισορροπίες μετασχηματίζονται σταθερά σε μπάλες, ντρίμπλες και γκολ, όποτε χρειάζεται.

Δεν είναι τόσο γνωστό αλλά για να «κληρωθεί» ελληνική με τουρκική ομάδα σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις του ποδοσφαίρου πέρασαν σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την κρίση του 1974. Θα ήταν μεγάλη σύμπτωση και τύχη καλή στις κληρώσεις, αν δεν ήταν η ίδια η UEFA που φέρεται να είχε αποδεχτεί σχετικό αίτημα των υπουργείων Εξωτερικών των δυο χωρών για αποφυγή τέτοιων προβληματικών αναμετρήσεων.

Ως υποσύνολα της κοινωνίας οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι συχνά αποτελούν εμμέσως ή αμέσως βραχίονες πολιτικών κομμάτων. Συμβαίνει περισσότερο στην Κύπρο και λιγότερο στην Ιταλία, όπου βέβαια η Μίλαν έγινε το ελατήριο που εκτίναξε τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην εξουσία.

Το ίδιο το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα που χτίστηκε μεταπολεμικά στην Ευρώπη ήταν ένα εργαλείο πολιτικής. Οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις που γεννήθηκαν στη δεκαετία του 1950 στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου ήταν μια πρώτη απόπειρα να υπάρξει ένας «διάλογος» της Δύσης με το Ανατολικό Μπλοκ και πολλοί αναλυτές έχουν αποδώσει τα εύσημα στο άθλημα για το πόσο λείανε το έδαφος για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Η πολιτική και το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός γενικότερα, πάνε μαζί. Στα καλά και στα άσχημα. Ας το αποδεχτούμε να προχωρήσουμε.

Ο νέος πρόεδρος της ΔΟΕ, ο Τόμας Μπαχ, φαίνεται να το έχει αποδεχτεί καθώς στα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου δήλωσε: «Κατά το παρελθόν έλεγαν ότι ο αθλητισμός δεν έχει τίποτε να κάνει με την πολιτική, ή με το χρήμα και τις επιχειρήσεις. Η στάση αυτή είναι λανθασμένη και δεν μπορεί να την υποστηρίζει κανείς πια»…

Τελευταία Νέα