«Choose life, choose a job, choose a career …»Θυμάστε τον μονόλογο στο «Τrainspotting»; Το Τείχος του Βερολίνου είχε πέσει, τα αμπέχονα είχαν οριστικά αντικατασταθεί από την στολή των γιάπις, ο Μπρετ Ίστον Έλις είχε προμηνύσει την επερχόμενη γενιά που λίγο μετά στα μέσα του 90 μετονομάστηκε σε «χημική». Ένα μοναχικό πλήθος που έπαιζε (παίζαμε) ξύλο στα γήπεδα, έκανε έρωτα στις τουαλέτες των κλαμπ τρώγοντας τριπάκια και βυθιζόταν στην εξατομίκευση. Ο καπιταλισμός φαινόταν τότε οριστικός θριαμβευτής. Με μια λεπτομέρεια: Μέσα από τις στάχτες μας. Και με ένα εργαλείο: Την απόλυτη ασυδοσία του μεταθατσερισμού ή από την άλλη πλευρά την επίφαση της δημοκρατικότητας ενός Αντόν Γκίντενς. Οι θλιβεροί σοσιαλδημοκράτες χαμογελούσαν. Αλλά κρατούσαν κι αυτοί καραμπίνες κατά του κοινωνικού ιστού.

Στις μητροπόλεις το πλήθος δεν είχε διέξοδο αν και όλοι οι δρόμοι έμοιαζαν να ανοίγονταν. Master και βιογραφικά σε εταιρείες. Κάπου τότε, το 1995 μια παράξενη αγγλίδα συγγραφέας σκάει σαν αστραπή στο βρετανικό θέατρο. Ήταν μόλις 24 ετών και αλλάζει την φόρμα του κειμένου. Για την ακρίβεια φτιάχνει μια φόρμα πέρα της φόρμας και με τον παραληρηματικό της λόγο δεν αργεί να πειράξει τους «δεινόσαυρους» της κριτικής. Blasted/Ερείπια στο Royal Court Theatre τότε. Και Ο Έρωτας της Φαίδρας την επόμενη χρονιά (εδώ πανηγυρίζαμε την πρόκριση του Παναθηναϊκού στους 4 του Τσάμπιονς Λιγκ). Η παράξενη κοπέλα λέγεται Σάρα Κέιν και με μια παρέα άλλων συγγραφέων συνιστούν τότε το ρεύμα «In yer face theatre». Τα κείμενά τους δεν δείχνουν κανένα έλεος για τον θεατή. Η Telegraph γράφει πως δεν πρέπει να τα δει κριτικός αλλά ψυχίατρος. Κρατήστε την λέξη. Λίγο μετά και με πέντε συνολικά έργα (ο μέγας Πίντερ μόνο είδε την αλήθεια και έγραψε ένα επιδοκιμαστικό γράμμα), με βαριά μορφή κατάθλιψης και μεγάλη ταλαιπωρία με την ψυχική νόσο κρεμιέται από τα κορδόνια των παπουτσιών της στο London’s King’s College Hospital. Τα 90s και η «χημική» γενιά αποκτούν την Σύλβια Πλαθ τους.

Σπουδαίο και συνταρακτικό το κύκνειο άσμα της «4.48 Ψύχωση» δεν αποτελεί απλά έναν παραληρηματικό λόγο που μετεωρίζεται από την σχιζοφρένεια στην ποίηση. Αποτελεί και ένα δραματικό σχόλιο κατά της κοινωνικής πραγματικότητας του μετα-καπιταλισμού που σε ενοχοποιεί για τα συναισθήματά σου. Σήμερα, που και στην χώρα μας τα ντιβάνια των ψυχαναλυτών γεμίζουν και τα πρόζακ ή τα ζάναξ ρέουν γύρω μας από έναν κόσμο που δεν αντέχει τον εαυτό του (δηλαδή τον κόσμο) θεωρώ πως και το έργο «4.48 Ψύχωση» που ανέβηκε αυτές τις μέρες ξανά στο Bios από την ομάδα Θέατρο Δωματίου της Άντζελας Μπρούσκου (και τώρα πάει Θεσσαλονίκη) έχει μια δραματική επικαιρότητα.

Κι αυτό αφού το κείμενο δεν είναι απλά το χρονικό μιας ψυχοπαθολογίας ενός κοριτσιού από την Αγγλία αλλά ένα γεωτρύπανο στην ψυχή του δυτικού καπιταλισμού, αυτού του βάρβαρου συστήματος που οργανωμένα εναλλάσσει την επίπλαστη ευμάρεια με την ανέχεια μεταθέτοντας την ευθύνη στα παιδιά των αλυσιδωτών σπουδών και των πολλών δεξιοτήτων χωρίς νόημα.

Αυτές τις σκέψεις έκανα βράδυ Σαββάτου βγαίνοντας από το Bios και περπατώντας προς την Ομόνοια και έχοντας ακόμη την ύλη των λέξεων και των εικόνων μέσα μου. Ενα σπουδαίο κείμενο που φωτίστηκε από μια παράξενη δράση επί σκηνής από μια σπαρακτική Παρθενόπη Μπουζούρη (συμμετείχαν επίσης η ίδια η Μπρούσκου και η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου) μέσα σε μπογιές, μια κάμερα που διαμεσολαβούσε τον λόγο -είμαστε η εικόνα μας πια- και με μουσική υπογράμμιση από την λάιβ ηχητική εγκατάσταση της σπουδαίας νέας συνθέτριας Nalyssa Green.

Τελευταία Νέα