Ο πυρετός με καθήλωσε στο σπίτι την Κυριακή και δεν μπόρεσα να πάρω μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου. Παρακολούθησα τον αγώνα από την τηλεόραση και διαπίστωσα πόσο λάθος γίνεται η κάλυψη της διοργάνωσης. Στον αγώνα έτρεχαν πέρα από τους προπορευόμενους καλεσμένους των διοργανωτών και σχεδόν όλοι οι κορυφαίοι μαραθωνοδρόμοι στην Ελλάδα. Μαζί με τη μοναξιά των χιλιομέτρων όμως μοιράστηκαν και θέσεις στην αφάνεια.

Καλεσμένοι των δημοσιογράφων στο στούντιο της Δημόσιας Τηλεόρασης ήταν οι δύο κάτοχοι του πανελληνίου ρεκόρ στην απόσταση στους άντρες και στις γυναίκες. Ο Σπύρος Ανδριόπουλος (2:12:04 στο Βερολίνο το 1988) και η Μαρία Πολύζου (2:33:33 στο Τορίνο το 1996). Τι ακούσαμε όμως για τους κορυφαίους αθλητές του πανελληνίου πρωταθλήματος; Πόσες φορές τους είδαμε στα πλάνα; Ποιος γνώριζε κάτι για το βιογραφικό τους; Οι κάμερες ακολουθούσαν μόνο το γκρουπ των πρώτων αθλητών από την Αφρική. Παρότι είχαν εστιάσει πάνω στους Κενυάτες κανένας στο στούντιο δεν κατάλαβε ότι αυτοί που δεν έφεραν αριθμό στη φανέλα τους (ο πρώτος και ο δεύτερος της τελικής κατάταξης) ήταν οι «λαγοί»* του αγώνα. Αυτοί που είχαν πληρωθεί από τους διοργανωτές για να δώσουν ρυθμό σε πιο καλούς και γνωστούς δρομείς, αλλά τελικά άλλαξαν γνώμη και έμειναν μέχρι το νήμα για να πάρουν τη νίκη. Ο κεντρικός παρουσιαστής της Δημόσιας Τηλεόρασης απορούσε γιατί δεν είχαν αριθμό και μέχρι το τέλος της μετάδοσης κανένας –ούτε όσοι δημοσιογράφοι βρίσκονταν στο Καλλιμάρμαρο- δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι οι δύο δρομείς ήταν «λαγοί».

Όπως και η ΕΡΤ παλιότερα έτσι και η Δημόσια Τηλεόραση την Κυριακή δεν έβαλαν δεύτερη μηχανή με κάμερα να ακολουθεί τους πρώτους αθλητές του πανελληνίου πρωταθλήματος. Κανείς δεν μας ενημέρωνε για τα περάσματά τους, τη στρατηγική, τις ανακατατάξεις. Πέρα από τις κοινοτυπίες και τους ρομαντισμούς ότι «ο μαραθώνιος θέλει ψυχή» δεν ακούσαμε κάτι ουσιαστικό για αυτούς τους δρομείς. Τους είδαμε μόνο φευγαλέα, όταν πλησίαζαν στον τερματισμό. Όταν οι εταιρείες αθλητικών ειδών σταματήσουν τις δρομικές εξορμήσεις στα πάρκα της Αθήνας και φθίνει η μόδα του τρεξίματος, οι αθλητές αυτοί που θα τερματίζουν στις πρώτες θέσεις του πανελληνίου πρωταθλήματος θα είναι οι μόνοι πρεσβευτές του αγωνίσματος στη χώρα μας. Κάποιος πρέπει κάποτε να στρέψει τους προβολείς πάνω τους.

ΟΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Κώστας Πούλιος, εκπρόσωπός μας στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου και δεύτερος την Κυριακή με 2:25, είναι δημοτικός αστυνομικός σε διαθεσιμότητα; Ότι είναι 36 ετών και προκειμένου να κυνηγήσει τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς πήρε το 2011 δίμηνη άδεια άνευ αποδοχών και έγινε ερημίτης στο Καρπενήσι για να προπονηθεί ιδανικά; Πόσοι ξέρουν ότι ο Μιχάλης Παρμάκης, το φαβορί για τη νίκη που εγκατέλειψε μετά το 15ο χιλιόμετρο, ήταν ο νεότερος της κορυφαίας πεντάδας στα 29 του έτη; Ότι ξεχωρίζει στο στίβο από μικρός για το σπουδαίο ταλέντο του αλλά έχει εγκαταλείψει και σε πολλούς μαραθωνίους;

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι ο τελικός νικητής του αγώνα, ο Χριστόφορος Μερούσης, είναι αστυνομικός και ότι πέρασε μια δύσκολη προετοιμασία μέχρι την κλασική διαδρομή; Στις αρχές του φθινοπώρου ο Μερούσης έτρεξε έναν πολύ αργό ημιμαραθώνιο στο νησί του, στη Χίο. Τερμάτισε σε εκείνο τον αγώνα σε 1:15. Ασυνήθιστο για τον ίδιο αφού είναι από τους πιο σταθερούς και δυνατούς αθλητές χωρίς περίεργες ή ανεξήγητες διακυμάνσεις στις επιδόσεις του. Η εμφάνισή του τότε έδειξε ότι δεν ήταν καλά. Όμως κατάφερε να ανακάμψει και να κυνηγήσει την πρωτιά. Μπήκε στον αγώνα της Κυριακής για να νικήσει όπως φάνηκε από το πέρασμά του στο πρώτο μισό της απόστασης.

Πόσοι ακόμα ξέρουν ότι ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος, ο τρίτος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, τερμάτισε κουβαλώντας στα πόδια του αμέτρητα χιλιόμετρα στα βουνά της Ευρώπης και των ΗΠΑ; Ο πρώην πρωταθλητής της κωπηλασίας έχει εξελιχτεί σε έναν από τους καλύτερους ορεινούς δρομείς διεθνώς. Αυτό ήταν για τον ίδιο το πιο κουραστικό –και δραστήριο- καλοκαίρι γεμάτο προετοιμασίες και προκλήσεις σε όχι και τόσο συμβατικές διαδρομές. Είναι, άλλωστε, εθισμένος στην άσκηση. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μπήκε για μια θέση στο βάθρο. Και το κατάφερε κυνηγώντας το με τη σύνεση που φέρνει η εμπειρία στην απόσταση.

Αυτοί οι δρομείς και οι ιστορίες τους αξίζουν περισσότερης προβολής, μαζί και με τους πρώτους Κενυάτες της γενικής κατάταξης. Είναι καλό και ενθαρρυντικό που οι μαραθώνιοι έχουν μετατραπεί σε γιορτή του λαϊκού, μαζικού αθλητισμού με χιλιάδες συμμετοχές. Αλλά δεν παύουν να αποτελούν αγώνα στον οποίο αναδεικνύονται οι πιο γρήγοροι. Τουλάχιστον, ας κοιτάμε και τους δικούς μας πρώτους.

*ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ (14/11/2013): Από τον ΣΕΓΑΣ με πληροφόρησαν ότι ο νικητής του μαραθωνίου δεν ήταν «λαγός» και δεν είχε νούμερο στη φανέλα του γιατί δηλώθηκε τελευταία στιγμή. Σε δημοσιεύματα των εφημερίδων «Έθνος» και «ΝΕΑ» όμως ο νικητής του αγώνα εμφανίζεται σαν «λαγός» της κούρσας. Μάλιστα δήλωσε τα εξής στον συνάδελφο στα «ΝΕΑ» Γιάννη Λαμπίρη: ««Στην πορεία είδα ότι αντέχω, οι συμπατριώτες μου είχαν μείνει πίσω και έτσι έφτασα στη νίκη που είναι πολύ σημαντική για μένα καθώς είναι η πρώτη φορά που τρέχω Μαραθώνιο!», είπε στα «ΝΕΑ» ο 25χρονος Κενυάτης που είχε τον ρόλο του «λαγού» για τους διάσημους συμπατριώτες του όπως ο Ραϊμόντ Μπετ.»

Τελευταία Νέα