Ας μιλήσουμε για μόδα ελληνική. Για κάτι το φευγαλέο, ασαφές και εύθραυστο που μοιάζει απίθανο να συμβαίνει. Κι όμως υπάρχει. Σαν αραχνοϋφαντο ύφασμα, που οι σχεδιαστές λίγοι, καλοί και σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα πασχίζουν για να δημιουργήσουν τον ιστό μίας σύγχρονης κατάστασης γύρω από το σχεδιασμό του ρούχου.

Σίγουρα δεν μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία της ελληνικής μόδας. Αυτό το κεφάλαιο το κλείσαμε άκομψα πριν καν ξεκινήσει, στα τέλη των 80ς, ανάμεσα σε μαζικές παραγγελίες φασόν που ανελάμβαναν οι βιομηχανίες στη βόρεια Ελλάδα για λογαριασμό γαλλικών οίκων. Και σε μεταφορές στα τέλη των 90ς των υφαντουργιών σε γειτονικές βαλκανικές περιοχές , για λόγους – τι άλλο; – εφορίας.

Και ό,τι απέμεινε έμοιαζε με κακοραμμένο ρούχο που είχε πολλά μπαλώματα και ξέφτια. Αυτό δηλαδή που σέρνεται από το 2004 έως σήμερα με τη μορφή διοργανώσεων αθηναϊκών εβδομάδων μόδας που αδυνατούν να βρουν νόημα (συγκεκριμένες τάσεις), στόχο (εμπορικό-αγοραστικό) και κοινό.

Στο κοινό ίσως τα έχουν καταφέρει. Αφού ακόμα και αυτές τις θλιβερές μέρες της κρίσης τα νιάτα της πόλης όσα δηλαδή επιδίδονται σε ναρκισιστικές επιδόσεις μέσα από το δημοφιλές passatempo του fashion blogging βρήκαν τη διάθεση για να παρακολουθήσουν την 13η Mercedes-Benz AthensXclusive Designers Week στο Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής.

Στον σχηματισμό αυτής της διαπίστωσης βοήθησε πολύ η παρουσίαση της συλλογής Angelos Frentzos. Ενός έλληνα σχεδιαστή που εδώ και λίγα χρόνια εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου παρουσιάζει στη διάρκεια της Εβδομάδας μόδας του Μιλάνου τις ανδρικές και γυναικείες συλλογές του. Επέστρεψε λοιπόν χθες (30/3) στην Αθήνα. Για να δείξει στην AthensXclusive Designers Week τον χειμώνα 2013-14. Τον ονόμασε «Cartonmanchic Rugs» στην ανδρική συλλογή και «Marmoreal Sprawls» για τη γυναικεία θεώρηση του στυλ.

Ο Φρέντζος δούλεψε για τα ανδρικά ρούχα prints με μοτίβα από περσικά κιλίμια και παραστάσεις από κάρτες Ταρό του 15ου αιώνα. Και στα γυναικεία, τα αφαιρετικά prints σε βαθύχρωμες παλέτες συνδυάστηκαν με φωτογραφίες θραυσμάτων του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου. Πέρα από την ευφάνταστη ονοματοποία των συλλογών, τα ρούχα και το στάϊλινγκ απέδιδαν το νόημα: τα μοντέλα του , κορίτσια και αγόρια περπατούσαν με τη γνώριμη σε όλους μας τώρα πια αίσθηση του μάταιου. Γι αυτό και δεν είχε σημασία αν μία βερμούδα φοριόταν πάνω από ένα παντελόνι , αν το ανδρικό μπουφάν ήταν καλυμμένο στους ώμους και τα μανίκια με μαύρες ματ λεπτές παγιέτες.

Ή αν το μαύρο φόρεμα ήταν μακρύ και στενό και είχε μόνο τη συντροφιά μίας μπάσκας από τρεις σειρές βολάν για να απαλύνουν τη θλίψη του. Ο Φρέντζος δημιούργησε ρούχα που μιλάνε για το «τώρα». Οι άνθρωποι που το βιώνουν, είναι εκείνοι που κάποτε έζησαν και απήλαυσαν τις μέρες καταναλωτικής ευδαιμονίας ενός αυθαίρετου λαϊφστάϊλ. Αυτό που απέμεινε είναι η αγάπη τους να περιφέρουν την αύρα μίας εμφάνισης εναρμονισμένης στο πνεύμα των καιρών. Αληθινά, τα κουρέλια διασκεδάζουν ακόμα…

Τελευταία Νέα