Αναζήτηση
Τα party animals αυτά τα ξέρουν απέξω: το πάρτι δεν το κάνει ο σωστός χώρος, το κάνει ο «σωστός» κόσμος. Και από τον «σωστό» κόσμο ο Αλέξης Τσίπρας κινδύνευε να δει στο πάρτι της Πνύκας μόνο τον Πιερ Μοσκοβισί.
Τόσο πρόθυμος ώστε να καταχωριστεί ως αφοσιωμένος συριζαίος, ο επίτροπος δεν θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Στην εικόνα δεν θα «έγραφε» αυτός, αλλά τα άδεια καθίσματα γύρω του. Και όπως ξέρουν τα party animals των Ζαππείων, δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από ένα αποτυχημένο πάρτι.
Κι ο εθισμός στα πάρτι; Μα ο εθισμός εξηγεί τη φιέστα στο Καστελλόριζο. Σε αυτόν τον εθισμό οφείλεται η ανάγκη να γιορταστεί κάτι που πουθενά αλλού δεν γιορτάστηκε –δεν γιορτάστηκε ούτε στην υποδειγματική Πορτογαλία ούτε στη συνεπή Ιρλανδία, αλλά ούτε και στη δαρβινικά προσαρμοστική Κύπρο.
Ορίζοντας όμως το τέλος της κρίσης στο Καστελλόριζο, ο διοργανωτής των πάρτι όρισε εκεί και την αρχή της. Κι αυτή η επιλογή δεν ερμηνεύεται ψυχαγωγικά, αλλά πολιτικά. Ο κύκλος κλείνει και επίσημα εκεί που υποτίθεται ότι άνοιξε, όταν ένας άλλος πρωθυπουργός ανακοίνωσε κάτι που δεν ακούστηκε ακριβώς σαν χρεοκοπία, αλλά ήταν χρεοκοπία.
Ο πρωθυπουργός τότε ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Και το διάγγελμά του έγινε το σημείο μηδέν της εποχής των Μνημονίων. Αλλά ο Τσίπρας σήμερα δεν αλλάζει τη βασική αφήγηση. Είτε ως αντιμνημονιακός είτε ως Πρωθυπουργός του τρίτου και πιο σκληρού Μνημονίου, δεν πήγε ποτέ πίσω από εκείνο το σημείο, πίσω από εκεί που δεν βρίσκεται το διάγγελμα του Παπανδρέου, αλλά το συνεχές, αλόγιστο και σπάταλο πάρτι του Κώστα Καραμανλή. Δεν πειράζει το πάρτι που ήταν η αιτία της κρίσης –αντίθετα, το προστατεύει ως μια περίοδο που αξίζει να νοσταλγεί κανείς, ως μια εποχή που έχει δικαίωμα να ξαναζήσει.
Είναι ο κοινός εθισμός στα πάρτι που συνδέει την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με τη νεοκαραμανλική Δεξιά; Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι μια πολιτική συμμαχία αμοιβαίου οφέλους. Ο Τσίπρας, ας πούμε, μπορεί να αναστατώνει τη ΝΔ εισχωρώντας στα ενδοοικογενειακά της. Και ο Καραμανλής δεν πιέζεται από κανέναν για να μιλήσει –ούτε ασφαλώς από τον Μητσοτάκη που δεν έχει κανένα λόγο να βάλει στο κάδρο των αιτιών της κρίσης την περίοδο 2004-2009.
Ως ηχομονωμένος από δεξιά και αριστερά, ο Καραμανλής μπορεί να ζήσει τη ζωή όπως την ήθελε. Μπορεί να απολαύσει τον εθισμό του στη σιωπή, μπορεί να αφήνει τα πουρνάρια της πολιτικής για να πηγαίνει σε γάμους. Σε αυτό το ηχομονωμένο από τα πολιτικά ερωτήματα περιβάλλον μπορεί να υπάρχει ως πολιτικός κοινωνικών εκδηλώσεων –από αυτούς που, εθισμένοι πια όχι μόνο στη σιωπή αλλά και στη μακαριότητα, δεν λένε «όχι» σε κανένα πάρτι.
