Επ’ ουδενί θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση του Θανάση Σκουρτόπουλου και πάντως αυτό που έπαθε δεν θα το καταριόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου: τις τόσες μαζεμένες χυλόπιτες από τους εν δυνάμει παίκτες της εθνικής ομάδας, εννοώ, που τον αναγκάζουν να προσπαθεί διαρκώς να αποδεικνύει πως δεν είναι ελέφαντας! Κι ας του κρέμεται μια προβοσκίδα να, με το συμπάθιο!

Δεν φταίει βεβαίως ο προπονητής της επίσημης αγαπημένης, που τριάντα ένα χρόνια μετά το έπος του ’87 και λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Κώστα Πολίτη βλέπει τους παίκτες να στρίβουν διά του αρραβώνος!

Ναι, δι’ αυτής της μεθόδου, όπως τη λάνσαρε ο Στέφανος Στρατηγός στην ταινία «Ο ατσίδας», έστριψαν οι περισσότεροι: την αγαπάνε την Εθνική, την πονάνε, θέλουν να την ενισχύσουν, όχι όμως στην παρούσα φάση, αλλά προσεχώς…

Τον έβλεπα την Παρασκευή το απόγευμα να προσπαθεί να καμουφλάρει τον θυμό, την απογοήτευση και προ πάντων την αμηχανία του εξαιτίας των σωρηδόν αρνήσεων, με τελευταία εκείνη του Ιωάννη Παπαπέτρου ο οποίος δήλωσε αδυναμία να συμπράξει σε αυτή τη φάση επικαλούμενος σωματικούς και πνευματικούς λόγους συν το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή είναι free agent!

Ολοι οι απόντες (φέρεται να) έχουν από έναν λόγο να λείψουν. Στον αντίποδα όλοι οι παρόντες έχουν πολλούς λόγους να μη λείψουν! Προφανώς ο (Θανάσης) Αντετοκούνμπο και ο Μάντζαρης δεν αισθάνονται ότι κατούρησαν στο πηγάδι, αλλά τους αξίζει μια εύφημος μνεία διότι αψήφησαν την κόπωση και την επιβάρυνση και ανταποκρίθηκαν στην τιμή της πρόσκλησης.

«Το θέμα είναι ποιοι θέλουν και εφόσον η επιθυμία τους δεν είναι μεγάλη και δεν προκύπτει από την ευχαρίστηση να παίζουν για την πατρίδα τους, όλα τα άλλα φαίνονται μικρά» είπε ο Σκουρτόπουλος και έχει δίκιο.

ΥΓ: Τι ζητάει ο καψερός; Μια παρουσία από τον καθένα στα «παράθυρα»…

Τελευταία Νέα