Το μόνο που αναγνωρίζω στους μνηστήρες της Κινάλ είναι που δεν αφήνουν την αξία του ακινήτου να πέσει εντελώς στα τάρταρα παρά του κάνουν πού και πού κάνα μερεμέτι, επιτιθέμενοι ο καθένας με διαφορετική νταβανόβουρτσα. Είναι σαφές ότι ο χώρος έχει ακόμα ψωμί, αλλιώς προς τι όλα αυτά τα σούρτα – φέρτα; Σα να με έχει πατήσει ελέφαντας αισθάνομαι ώρες ώρες. Αλλες πάλι πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό, που μερικοί λένε πως είναι «Ποτάμι». Σιγά τον Δούναβη, παιδιά, μαζί με τους παραπόταμούς του όλους. Εχουμε κι άλλους τρόπους να πιτσιλιστούμε.

Εν τω μεταξύ, κάποιοι πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή, ότι η γη είναι επίπεδη κι ότι υπάρχει ακόμη ΠΑΣΟΚ που ανιχνεύεται αποκλειστικά στα γονίδια. Γονίδια ξεγονίδια, η μαύρη αλήθεια είναι ότι η κυρία Γεννηματά πλειοψήφησε σ’ ένα κόμμα που όμως δεν θέλει να είναι κόμμα. Και τότε τι να είναι; Να είναι, να είναι σα μια μια πίτα που δεν τρως / τι σε μέλει κι αν καεί. Θα ‘χουν τους λόγους τους αυτοί που τη νοστιμεύονται.

Εμείς που δεν αρτυθήκαμε, που είδαμε με έναν κόμπο στο στομάχι την ανεπάρκεια της «Επικεφαλής» και τα κατασκευαστικά προβληματάκια του «Επικεφαλής» και επί της κεφαλής των τέκνων ημών, έχουμε λόγους να ανησυχούμε. Οχι μην ρουφήξει η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ τους ψηφοφόρους. Οι ψηφοφόροι γι’ αυτό δεν υπογράφουν την ψήφο τους μέσα στην κάλπη. Για να έρχονται και να φεύγουν χωρίς να μπορεί να τους καβαντζώσει κανείς. Οι «Επικεφαλής» όμως; Ώς πότε θα καθορίζονται από τη συγκυρία αναζητώντας βολικές για την περίπτωσή τους λύσεις; Και δεν αναφέρομαι μόνον στους παραπάνω δυο κινητικούς. Καλώ μαζί μ’ αυτούς και τους υπόλοιπους δυο «ακίνητους» να αναλάβουν την ευθύνη που ήδη ανέλαβαν λαμβάνοντας μέρος σ’ εκείνη την εσωκομματική διαδικασία, αν θυμάστε. Κι αν δεν θυμάστε εσείς, κι αν την λησμόνησαν κι οι ίδιοι, υπάρχει ο κύριος Αλιβιζάτος για να φρεσκάρει τη μνήμη τους. Γιατί ορισμένοι ρόλοι δεν είναι μόνον για μια σεζόν. Νομίζω.