Αναζήτηση
Δεν θέλω να υπεισέλθω στις λεπτομέρειες της Συμφωνίας για το Μακεδονικό, γιατί δεν τις γνωρίζω, άλλωστε με τι στοιχεία, εδώ αυτοί που την έκλεισαν δεν ξέρουνε την τύφλα τους, εγώ από πού κι ώς πού. Αγνοώ επίσης αν είναι για τον καλό ή για τον κακό μας τον καιρό.
Εκείνο όμως που με άφησε άφωνο, τουτέστιν μ’ εκείνο που έμεινα παγωτό, ξυλάκι συγκεκριμένα, και χωρίς επικάλυψη ουδεμιάς σοκολάτας, ήταν μια συγκινητική σκηνή-εξομολόγηση μετ’ ασμάτων που είδα σε απευθείας σύνδεση με το κοκτέιλ πάρτι, κάτω απ’ την τέντα στις όχθες της λίμνης των Πρεσπών.
Στο βήμα ο κύριος Νίμιτς (από ΟΗΕ μεριά) ανακοινώνει, όχι την υπογραφή της συμφωνίας, μην είσαστε προπέτες, θα σας μαλώσω και δεν το θέλω. Καμία σχέση.
Ανακοινώνει με έναν κόμπο στην φωνή, ασορτί με τον κόμπο της γραβάτας του μόνο λίγο πιο σφιχτό, ότι:
– Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου.
Μπα; Δίδυμος ο κύριος Μάθιου. Είδες δεν το ‘ξερα. Εγώ για Σκορπιό το έκοβα, αλλά μπορεί τον Σκορπιό να τον έχει στον ωροσκόπο. να ρωτήσουμε την κυρία Αση Μπήλιου, που αυτά τα παίζει στα δάχτυλα.
Ομως η εξομολόγηση δεν σταμάτησε εδώ.
– Εχω τα γενέθλιά μου και δεν θέλω κανένα δώρο.
Κι εγώ που ήμουνα έτοιμος να του πάρω ένα πορτ-κλε να βάζει τα κλειδιά του να μας ανοίγει κι άλλες πόρτες. Κρίμα.
Και συνέχισε ο εορτάζων.
– Σήμερα πήρα ήδη το καλύτερο δώρο. Ηταν η υπογραφή της συμφωνίας και μου τη δώρισαν οι πρωθυπουργοί των δύο αυτών χωρών. Της Μακεδονίας (Βόρειας πάντα) και της Ελλάδας.
Τι ήταν να τ’ ακούσει ο εντελώς Εξωτερικών κύριος Κοτζιάς; Αρχισε απ’ την συγκίνηση να του τρέμει η καμπόικη καπελαδούρα σαν «της λεύκας μας τα φύλλα που στέκονταν ακίνητη εκεί στην ερημιά, κι όταν ο μπάτης φύσηξε τής ήρθε ανατριχίλα κι αμέσως τρεμουλιάσανε τα φύλλα τ’ ασημιά».
Κι ευθύς σήκωσε τα χέρια ψηλά και τό ‘ριξε στο ανάλογο τραγούδι.
«Χάπι μπέρθντεϊ του γιου
χάπι μπέρθντεϊ του γιου
χάπι μπέρθντεϊ μίστερ Νίμιτς
χάπι μπέρθντεϊ του γιου»
Με το που τ’ ακούσανε κι οι άλλοι (αριστεροί και παλικάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια) το πιάσανε αμέσως και το ξελαρυγγιάσανε.
«Ωρέ, χάπι μπέρθντεϊ μίστερ Νίμιτς,
Ωρέ χάπι μπέρθντεϊ του γιου».
Μετά αρχίσανε κάτι άσχετα, βγήκε και μια γραβάτα στη φόρα. Την χάρισε ο Βορειομακεδόνας στον Ελληνα Τσίπρα, αυτός την καταχώνιασε κάπου άτσαλα, λέγοντας.
«Ασ’ το, θα τη βάλω όταν πρέπει».
Τώρα τι εννοούσε; ελπίζω όχι κάτι δυσοίωνο, τύπου αυτοχειρία.
Ετσι απλά κι ανθρώπινα, όπως λέει και Παλαμάς (μου το θύμισε ο Γεωργουσόπουλος στο «Βιβλιοδρόμιο».
Οπως λέει ο μέγας ποιητής, έτσι
«Δύσαμε στην Ανατολή
και ανατείλαμε στη Δύση».
Εμένα όμως άλλο με κόφτει. Κι αυτό σκέφτομαι όλην ώρα.
Κάθομαι και συλλογιέμαι.
«Συλλογιέμαι πως κάτι
πρέπει να είπε ο μπάτης
μυστικό μες στα κλαριά.
Ας τ’ άκουγ’ από σένα τα λογάκια του Μπάτη
Κι ας ένιωθα να τρέμει σαν το φύλλο η καρδιά».
Κι όλοι μαζί παιδιά.
«Τραλαλα λαλαλαλαλα
τραλαλα λάλαλαλα
τραλα λάλα λαλάλαλα
λαλαλάλα
λαλαλάλα
λαλαλά».
Και μην ξεχνάμε. Χάπι μπέρθντεϊ του γιου.
Του γιου, της κόρης, την μάνα και τον πατέρα.
