Αναζήτηση
Σαν πολλοί απόντες δεν μαζεύτηκαν στην Εθνική Mπάσκετ; Τους πιάνω από εδώ, τους αφήνω από εκεί, τους ξαναμετράω και πάλι μου βγαίνουν λειψοί!
Eνας ακόμη να απουσίαζε από τη σημερινή μάζωξη και θα συμπληρωνόταν μια ντουζίνα. Πάλι καλά που ο Θανάσης Σκουρτόπουλος έχει στη διάθεσή του δεκαπέντε παίκτες, οι οποίοι του φτάνουν για να συμπληρώσει το ρόστερ στο τρίτο «παράθυρο» της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019.
Του φτάνουν και μπορεί να του περισσεύουν κιόλας για να νικήσει η άτρωτη έως τώρα (4-0) ελληνική ομάδα το Ισραήλ στο Τελ Αβίβ και την Εσθονία στο Ταλίν, αλλά αυτή η κατά το μάλλον ή ήττον εικόνα διάλυσης που εμφανίζεται δεν μου αρέσει καθόλου!
Εάν κι εφόσον η λέξη «διάλυση» ακούγεται σκληρή και βαριά, τότε την ανακαλώ! Παρατηρείται ωστόσο μια περιρρέουσα απροθυμία που βαπτίζεται αδυναμία, αλλά κάτι οι νωποί τελικοί του πρωταθλήματος, κάτι η εξασφαλισμένη πρόκριση, κάτι το βεληνεκές των αντιπάλων, κάτι το ποδοσφαιρικό Μουντιάλ, αφήνουν την υπόθεση σε δεύτερο πλάνο…
Νιώθω άσχημα διότι χαράμισα το μισό κείμενο αναφερόμενος στους απόντες, καθότι για καθέναν που λείπει, υπάρχει κάποιος ο οποίος πετάει τη σκούφια του για να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο, ακόμη κι αν –όπως μου έλεγε προχθές ο Χάρης Γιαννόπουλος –παίζει με ένα χέρι ή με ένα πόδι!
Αυτή η συγκεκριμένη και σε έναν βαθμό αναλώσιμη ομάδα που κλήθηκε να κάνει τη δουλειά δικαιούται ευφήμου μνείας! Τους αξίζουν τα «μπράβο» διότι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και στην πρόκληση, κράτησαν ψηλά το λάβαρο, δεν φοβήθηκαν μήπως τσαλακωθούν ή χαλάσουν τη ζαχαρένια τους και τώρα πάλι λιώνουν στο γήπεδο και όχι στις παραλίες!
Δεν το κάνουν από αγγαρεία ή εξαιτίας του φόβου της δήθεν τιμωρίας, αλλά επειδή όλοι τους είναι θιασώτες του carpe diem: αδράχνουν την (κάθε) ημέρα και γουστάρουν!
