Είρωνας. Υπερόπτης. Εγωιστής. Φοροφυγάς. Θεατρίνος. Κλαψιάρης. Ο,τι και να του προσάψουν, ο Κριστιάνο δεν παίρνει χαμπάρι. Θα σκοράρει, θα πανηγυρίζει, θα επιδεικνύεται, θα αυτοθαυμάζεται και θα ξανασκοράρει. Με κάθε τρόπο. Με πλασέ. Με σουτ έξω από την περιοχή. Με κεφαλιά. Με φάουλ. Με πέναλτι. Με ανάποδο ψαλίδι. Κυρίες και κύριοι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο ντος Σάντος Αβέιρο. Εχουμε κουραστεί να τον βλέπουμε να βάζει γκολ. Αυτός δεν κουράζεται με τίποτα να σκοράρει. Οποιος βρει άλλο παιχνίδι πρεμιέρας ομίλου σε Μουντιάλ να μετατρέπεται σε τελικό, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον. Τη ματσάρα, αυτό το 3-3 Πορτογαλίας – Ισπανίας, δεν την έκαναν οι δύο ομάδες. Την έκανε ο Ρόναλντο μόνος του. Αν δεν ήταν αυτός, το ματς θα ήταν πολλά με λίγα. Κατά κανόνα τα πρώτα ματς σ’ αυτές τις διοργανώσεις είναι αναγνωριστικά. Είναι το άγχος της πρεμιέρας, είναι ο χρόνος που θέλουν οι ομάδες για να λυθούν και να ρολάρουν.

Παρών

Είδαμε πόσο κακή ήταν η Γαλλία κόντρα στην Αυστραλία και πόσο απογοητευτική η Αργεντινή με τους Ισλανδούς. Ο Ρονάλντο (φωτογραφία πάνω) ήταν αυτός που έβαλε φωτιά με τη μία στη διοργάνωση. Εδειξε με τη μία φουριόζος και βιαστικός. Να διακριθεί. Να κλέψει την παράσταση. Να τραβήξει πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας. Ακόμα είναι νωρίς. Πολύ νωρίς. Το Μουντιάλ δεν έχει καλά καλά αρχίσει. Ο Ρονάλντο πρόλαβε να φωνάξει «παρών». Και απέναντι μάλιστα στην Ισπανία. Την καλύτερη ομάδα που έχουμε δει μέχρι τώρα στη διοργάνωση. Δεν είναι λίγοι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που έχουν λάμψει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τα μεγάλα παιχνίδια, τα μεγάλα γκολ. Η συνέπεια που δείχνει αυτός ο ποδοσφαιριστής στο σκοράρισμα είναι ξεχωριστή. Οταν βρεθεί σε θέση βολής, ξέρεις ότι θα το βάλει. Οταν στήσει την μπάλα, κατά κανόνα θα σημαδέψει σωστά. Τα σουτ του Ρονάλντο, κι όταν είναι σε κίνηση, είναι «χαμηλά». Είναι εύστοχα. Η μπάλα δεν φεύγει ψηλά. Βρίσκει εστία.

Προσωπικότητα

Ο 19χρονος Κριστιάνο, που στις 4 Ιουλίου του 2004 έκλαιγε στο Ντα Λουζ όταν η Ελλάδα σήκωνε το Ευρωπαϊκό, μεγάλωσε. Στα 14 χρόνια που πέρασαν, δούλεψε. Δεν κάθισε απάνω στο ταλέντο του. Είναι επαγγελματίας στον απόλυτο βαθμό. Καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στις υποχρεώσεις του ως ποδοσφαιριστής, ως επιχειρηματίας, ως εραστής. Δεν είναι εύκολο. Τουναντίον. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μιλάμε για ένα παιδί που γεννήθηκε στο νησί Μαδέρα του Ατλαντικού, μεγάλωσε σε φτωχογειτονιά, με πατέρα αλκοολικό και τη μητέρα του να δουλεύει καθαρίστρια. Το 2014 έγινε ο πλουσιότερος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Το Μουντιάλ έχει πολύ ψωμί ακόμα. Η διοργάνωση θ’ αρχίσει ουσιαστικά το Σάββατο 30 Ιουνίου με το πρώτο νοκάουτ παιχνίδι της φάσης των 16. Η Πορτογαλία δεν δείχνει ικανή να φτάσει ψηλά. Θα δούμε μέχρι πού θα την πάνε το ταλέντο, η προσωπικότητα και ο εγωισμός του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Καπάτσοι

Κι ενώ ο Ρονάλντο μετράει τρία γκολ, ο Μέσι (φωτογραφία κάτω) δεν μπόρεσε να κάνει σεφτέ ούτε από την άσπρη βούλα. Είναι αυτή η κατάρα που κυνηγάει και την Αργεντινή τα τελευταία χρόνια και τον ίδιο προσωπικά με τη γαλανόλευκη φανέλα. Μια Αργεντινή που δεν μπορεί να γίνει ομάδα. Δεν μπορεί να παίρνει αποτελέσματα. Παρά την απογοήτευση από το 1-1 με την Ισλανδία, τα περιθώρια για βελτίωση είναι πολλά. Αυτό φάνηκε όταν μπήκαν στο παιχνίδι ο Μπανέγα και ο Ιγκουαΐν. Με τον Σαμπαόλι να ξεχνάει τον Ντιμπάλα και να μην του δίνει ούτε λεπτό συμμετοχής. Η Γαλλία κέρδισε την Αυστραλία, αλλά δεν έπεισε. Εχει ταλέντο, οι ποδοσφαιριστές της διαθέτουν ατομική ποιότητα, αλλά δεν πείθουν ως σύνολο. Κι εδώ υπάρχουν πολλά περιθώρια για βελτίωση. Συνεπείς οι δύο Βαλκάνιοι. Καπάτσοι και ουσιαστικοί, Κροάτες και Σέρβοι μπήκαν στη διοργάνωση με το δεξί. Με νίκη στη δική της πρεμιέρα και η Δανία.

Ραδιόφωνο

Το μπαμ στο 1-0 του Μεξικού επί της Γερμανίας τράνταξε τη διοργάνωση. Φλύαρη, χωρίς ατομικές εμπνεύσεις και με ακίνδυνους επιθετικούς, η παγκόσμια πρωταθλήτρια δεν άξιζε κάτι παραπάνω. Από κει και πέρα το Μουντιάλ είναι αυτό που βλέπουμε και στη ζωή έξω από τα γήπεδα. Τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους. Τους πλούσιους και τους φτωχούς. Πλούσιο εκ των πραγμάτων το θέαμα στο Ισπανία – Πορτογαλία. Οσον αφορά το Μαρόκο – Ιράκ, επρόκειτο περί ταλαιπωρίας. Ετυχε την Παρασκευή και ταξίδευα με καράβι.

Οι περισσότεροι είχαν ξαπλώσει στους καναπέδες και προσπαθούσαν να κοιμηθούν. Ούτε ένας στους δέκα δεν έβλεπε τηλεόραση. Κακά τα ψέματα. Οι 32 ομάδες μπορεί να δίνουν χρώμα στη διοργάνωση, τον τηλεθεατή όμως θα τον τραβήξει η ποιότητα. Είχε ρυθμό, δεν ήταν βαρετό, το Περού – Δανία, αλλά μέχρι εκεί. Εχεις την τηλεόραση ανοιχτή, σαν ραδιόφωνο, κι αν αυξηθεί η ένταση της φωνής, στρέφεις το βλέμμα. Κι αν δεν προλάβεις, υπάρχει και το ριπλέι.