Αναζήτηση
Το υπουργείο Εξωτερικών θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη «μακεδονικής γλώσσας» σε κάποια διάσκεψη του ΟΗΕ το 1977 –παρόλο που οι μετέχοντες (όπως ο καθηγητής Μπαμπινιώτης) το αρνούνται, ενώ ούτε τα έγγραφα λένε κάτι τέτοιο.
Το υπουργείο Εξωτερικών διακινεί ότι κάποιοι προηγούμενοι είχαν αποδεχτεί την ονομασία «Μακεδονία – Σκόπια» –παρόλο που οι προηγούμενοι το διαψεύδουν…
Το υπουργείο Εξωτερικών θεωρεί πως ουσιαστικά «Μακεδονικό» δεν υπάρχει. Είναι απλώς ένα θέμα που δημιούργησαν περίπου εκ του μη όντος ο πατήρ Μητσοτάκης με τον Σαμαρά γιατί έψαχναν κάτι να τσακωθούν.
Το υπουργείο Εξωτερικών διαπραγματεύεται με τη σχεδόν καταφανή βεβαιότητα ότι η άλλη πλευρά έχει δίκιο, ότι έχει στερηθεί το δίκιο της τόσα χρόνια και ότι οι συνομιλίες είναι μια ευκαιρία να της αποδοθεί δικαιοσύνη.
Θέλει να κλείσει το πρόβλημα. Οχι να το λύσει.
Διευκρίνιση. Το παραπάνω υπουργείο Εξωτερικών δεν είναι των Σκοπίων. Αλλά της Ελλάδας.
Προσωπικά δεν έχω αντίρρηση να κουβεντιάζουμε τα πάντα χωρίς εθνικές προκαταλήψεις. Να διαλεγόμαστε χωρίς πάθη ακόμη και για λάθη.
Αλλά άλλο κουβέντα και άλλο διαπραγμάτευση. Δεν μπορεί τέτοιες αντιλήψεις να διακινούται από επίσημα χείλη στη διάρκεια μιας διαπραγμάτευσης που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί.
Ούτε μπορεί η κατάληξη να καθίσταται σημείο εκκίνησης.
Διότι τι ακριβώς διαπραγματεύεσαι όταν υιοθετείς εκ προοιμίου τα επιχειρήματα του άλλου; Τι σόι διαπραγμάτευση είναι αυτή που παραχωρείς χωρίς αντάλλαγμα ή που δίνεις πριν πάρεις;
Τι σόι διαπραγμάτευση κάνει μια κυβέρνηση που κάθε τρεις και λίγο ρωτά τι λένε ο Μητσοτάκης και η ΝΔ; Τι τους κόφτει τι λένε; Εκείνοι κυβερνούν;
Οχι. Κυβερνά ο Κοτζιάς. Ο οποίος διαπραγματεύεται με την τεχνογνωσία του ερασιτέχνη και την αυτοπεποίθηση της προχειρότητας.
Διότι στη διπλωματία το ζητούμενο δεν είναι ποιος έχει δίκιο –αυτά είναι για προσκόπους…
Στη διπλωματία το ζητούμενο είναι να επιβάλλεις τις θέσεις σου. Αλλά για να τις επιβάλλεις χρειάζεται πρώτα να έχεις θέσεις και ύστερα ικανότητες.
Εξ όσων γνωρίζω ο υπουργός Εξωτερικών έχει κυρίως διακριθεί ως οπαδός του Χόνεκερ, θαυμαστής του Γιαρουζέλσκι και σύμβουλος του ΓΑΠ στο υπουργείο Εξωτερικών –μεταξύ μας έχω δει καλύτερα βιογραφικά…
Οσο για τον Μητσοτάκη, κανένα πρόβλημα.
«Δεν μπορεί για πολύ να κρύβεται!» φωνάζει το Μαξίμου. Αλλά κρυπτόμενος ή μη, δεν γνωρίζω να μπλέκεται ο Μητσοτάκης σε κανένα τηλεφώνημα, ούτε σε καμία διαπραγμάτευση.
Αντιθέτως είναι η κυβέρνηση που βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της.
Αν συμφωνήσει, τότε θα πληρώσει το κόστος της συμφωνίας.
Αν διαφωνήσει, τότε θα πληρώσει το κόστος του ναυαγίου.
Ο Μητσοτάκης θα χαζεύει τις δημοσκοπήσεις.
