Αναζήτηση
Eίναι πολλές φορές απότομοι στις αντιδράσεις τους οι προπονητές, αλλά κι εμείς οι… αναποδογράφοι (όπως μας τσουβάλιαζε ο συχωρεμένος μέγας οραματιστής του μπασκετικού Πανιωνίου, Ανδρέας Βαρίκας) είμαστε πολλές φορές πάρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον!
Δεν ξέρω ποιος και πώς ακριβώς διατύπωσε την επίμαχη ερώτηση στον Ζινεντίν Ζιντάν, αλλά εάν βρισκόμουν προχθές στη θέση του προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης δυο τινά θα συνέβαιναν: τον λεγάμενο ή θα τον σκυλόβριζα ή θα τον καρύδωνα!
Να παίζει, λέει, η ομάδα σου σε (τρίτο απανωτό και τέταρτο στην τελευταία πενταετία) τελικό του Champions League, να σημαδεύει τον 13ο τίτλο της και να καλείσαι να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας…
Από αλωπεκία, διάβολε, πάσχει ο Ζιζού, όχι από ελεφαντίαση!
Τον έβλεπα χθες το βράδυ στην τηλεόραση να προσπαθεί να καμουφλάρει (όχι την προβοσκίδα, αλλά) την ενόχλησή του για την ερώτηση και συνέπασχα. Συνάμα συνειδητοποιούσα πόσο άστοχη, ου μην και βλακώδης είναι όλη αυτή η κουβέντα που αφορά τη διαβάθμιση της πείνας και της δίψας των ομάδων σε έναν τελικό!
Η Ρεάλ στοχεύει το three-peat, όπως λανσάρισε τον όρο ο Πατ Ράιλι για τους Μπουλς της δεκαετίας του ’90 και έχει αναγάγει την παρουσία τους στους τελικούς σε μια συνηθισμένη μέρα στη δουλειά…
Η Λίβερπουλ λαχταρά τον τίτλο εδώ και δεκατρία χρόνια (από το θρίλερ της Κωνσταντινούπολης με τη Μίλαν), ενώ οι δείκτες του ρολογιού της έχουν σταματήσει στον τελικό του 2007 στο ΟΑΚΑ…
Αλλη η ρουτίνα των μεν, άλλη η απαντοχή των δε, συμφωνώ και επαυξάνω, αλλά από τη στιγμή που θα ακουστεί το πρώτο σφύριγμα στο Κίεβο και είκοσι δύο παίκτες θα ξεχυθούν στο γήπεδο, το λάφυρο το οποίο θα λαμπυρίζει μπροστά τους θα τους… τυφλώνει το ίδιο.
Είναι τόσο μεγάλο το δέλεαρ που ούτε η πεινασμένη Λίβερπουλ χρειάζεται επιπλέον κίνητρο, ούτε η χορτασμένη Ρεάλ διανοείται να κάνει εκπτώσεις στις ορέξεις της…
