Αναζήτηση
Οι Αμερικανοί λένε «φρόντισε να ακούσεις την ευκαιρία όταν σου χτυπήσει την πόρτα».
Και προσθέτουν. «Βεβαίως όταν σου χτυπούν την πόρτα συνήθως είναι κάποιος πλασιέ».
Σκέφτηκα αυτή τη σκέψη διαβάζοντας τη διαπίστωση του Σταύρου Θεοδωράκη ότι «είναι κουτό να γυρίζουμε την πλάτη και να σφυρίζουμε αδιάφορα όταν η Ιστορία μάς καλεί».
Ευτυχώς δεν το έγραψε για τα ομόφυλα ζευγάρια αλλά για το Μεσανατολικό, το Κυπριακό και το Μακεδονικό.
Και έχει απόλυτο δίκιο. Αρκεί φυσικά να σε καλεί η Ιστορία. Και όχι ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς ή κάποια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας.
Γιατί το λέω αυτό; Επειδή δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η επίλυση τέτοιων προβλημάτων αποτελεί ζήτημα καλής ακοής.
Το Μεσανατολικό έκλεισε πέρυσι έναν αιώνα από τη δήλωση Μπάλφουρ. Το Κυπριακό κακοφορμίζει εδώ κι εβδομήντα περίπου χρόνια. Ενώ το Μακεδονικό έρχεται κατευθείαν από τον 19ο αιώνα.
Είναι δυνατόν να παραμένουν ανεπίλυτα επειδή όλα αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκε κάποιος να ακούσει το κάλεσμα της Ιστορίας; Προφανώς όχι.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν λύνονται επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο κι εξαιρετικά σύνθετο να λυθούν.
Η παραδοχή αυτή δεν ακυρώνει φυσικά την ανάγκη ή τις προσπάθειες επίλυσης. Βοηθάει όμως να έχουμε επίγνωση της σοβαρότητας και της πολυπλοκότητας κάθε υπόθεσης.
Διότι η θεωρία ότι τα προβλήματα είναι απλά κι απλώς δεν λύνονται για διάφορους λόγους αποτελεί τελικά την επιτομή του λαϊκισμού.
Αλλοτε δεν λύνονται λόγω εχθρικών ή σκοτεινών ή μυστηριωδών δυνάμεων. Κι άλλοτε δεν λύνονται ελλείψει θάρρους ή μαγκιάς ή ευθύνης.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η λύση είναι εύκολη αλλά «κάποιοι φταίνε» επειδή «δεν θέλουν» ή «δεν τους αφήνουν».
Δυστυχώς όμως ο πλανήτης δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο θα ήθελε η μέση ελληνική παλιοπαρέα.
Ακουσα χθες ότι ο Πρωθυπουργός έκανε παρέμβαση στη Σύνοδο Κορυφής «για την Παλαιστίνη και το Ιράν».
Είναι ένδειξη ισχυρής αισιοδοξίας ή αμεριμνησίας να πιστεύει κανείς ότι η Μέση Ανατολή για να ειρηνεύσει και το Ιράν για να τιθασευτεί περίμεναν παρέμβαση Τσίπρα στη Σόφια.
Χρειάζεται αντιθέτως βαθιά επίγνωση της Ιστορίας για να καταλάβουμε ότι οι λαοί δεν αλληλοσκοτώνονται μόνο επειδή κάποιος δεν άκουσε το κάλεσμα της Ιστορίας ή της λογικής.
Ισως λόγω περιοχής, να θυμίσω μια σκηνή από τον «Λόρενς της Αραβίας». Ο πρίγκιπας Φεϊζάλ συναντά τον Λόρενς και τον ρωτά:
–Είστε αφοσιωμένος στην πατρίδα σας;
–Στην πατρίδα μου και σε μερικά άλλα πράγματα, απαντά ο Λόρενς.
Αυτά τα «άλλα πράγματα» είναι τελικά πολύ μεγάλος μπελάς.
