Ο δημοσιογράφος δεν είναι μαζικός άνθρωπος

Τι καταγγέλλει ως σκουπιδότοπο αυτή η κυβέρνηση; Μήπως τα hotspots, όπου οι άνθρωποι ζουν στοιβαγμένοι σε συνθήκες βρώμας, αθλιότητας και καθημερινών κινδύνων υγιεινής και ζωής, όπως καταγγέλλουν οι διεθνείς οργανισμοί; Μήπως τα πανεπιστήμια, που έχουν γίνει άντρο παραβατικότητας και ανομίας, στέκια εμπόρων και χρηστών ναρκωτικών, με τις εικόνες ακαθαρσιών, χρησιμοποιημένων συρίγγων και σκουπιδιών να καταγγέλλονται από δεκάδες πανεπιστημιακούς Αθήνας και Θεσσαλονίκης;

Μήπως το Πεδίον του Αρεως, παντελώς εγκαταλελειμμένο στις διαθέσεις περιθωριακών και παραβατικών, πραγματικά ντροπή για το κέντρο της πρωτεύουσας, μια όαση που έγινε σκουπιδαριό; Μήπως τα Εξάρχεια, που αν δεν πέσεις πάνω σε καμένο κάδο, θα πέσεις πάνω σε βουνό από σύριγγες;

Οχι, τίποτε από όλα αυτά δεν θεωρεί σκουπιδότοπο η κυβέρνηση –στις δικές της σωτήριες μέρες όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβαίνουν και όποιοι τα καταγγέλλουν είναι διαπλεκόμενοι, όργανα συνωμοσίας και νεοφιλελεύθεροι. Ή είναι οι ίδιοι σκουπιδότοπος.

Διότι έτσι θέλησε να αποκαλέσει τους εργαζομένους σε δύο ιστορικές εφημερίδες, «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Σκουπιδότοπο. Δεν ξέρω και δεν με αφορούν οι διαφορές της κυβέρνησης με τον εκδότη τους. Αλλά η βίαιη ταύτιση της προσωπικότητας, της δημοσιογραφικής οντότητας και της επαγγελματικής υπόστασης δεκάδων δημοσιογράφων και άλλων τόσων εργαζομένων σε τεχνικές και διοικητικές θέσεις με το αντικείμενο του κυβερνητικού μίσους και η χωροθέτησή τους στην περιοχή των αποβλήτων, μόνο την αντίληψη του Μαξίμου για την ελευθερία του Τύπου και της έκφρασης και τη δημοσιογραφική δεοντολογία αποκαλύπτουν. Και εξηγούν μια σειρά από συμπεριφορές εναντίον δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης που απλώς έχουν άλλη γνώμη από την κυβερνητική.

Ο δημοσιογράφος δεν είναι μαζικός άνθρωπος. Δεν είναι σε ένα καράβι μούτσος, που πάει όπου τον πάει το καράβι και υπάκουα εκτελεί τις εντολές που του δίνουν. Οι εργαζόμενοι στις εφημερίδες είναι υπογραφές, γνωστές ή λιγότερο γνωστές, αλλά πάντως απολύτως εκτεθειμένες στην κρίση των αναγνωστών που είναι και ο μόνος κριτής τους. Και αν κανείς παρακολουθήσει την πορεία κάποιων από τις υπογραφές στα δύο έντυπα που αποκάλεσε σκουπιδότοπους ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, μόνο ντροπή μπορεί να νιώσει. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό της κοινής γνώμης πολύ πριν ο κ. Τζανακόπουλος γυρίσει στο Αιγάλεω για να διδαχτεί την ταπεινότητα και τον σεβασμό στον εργαζόμενο.

Είναι ο λόγος του διχασμού και του μίσους όμως, είναι η ανάγκη δημιουργίας εχθρών, είναι η διαιρετική αντίληψη για την κοινωνία και την πολιτική που ποτίζει το κύτταρο αυτής της κυβέρνησης και ισοπεδώνει τον ορίζοντα μπροστά της. Υπάρχουν μόνο μάζες. Φίλων, κολλητών, οπαδών. Και εχθρών, σκουπιδιών. Δεν υπήρξε ποτέ κυβέρνηση στο παρελθόν να έχει ως μόνο καύσιμο τη διχόνοια. Ή φίλοι μου ή εχθροί μου.