Βλέπεις το Λίβερπουλ – Ρόμα και καταλαβαίνεις πόσο έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο. Οχι τόσο γιατί το ματς τελείωσε 5-2 (σκορ που θα ήταν απίθανο να προκύψει σε ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ πριν από δέκα χρόνια…), όσο γιατί οι ίδιες οι ομάδες μοιάζουν ολοκαίνουργιες και τελείως απομακρυσμένες από το παρελθόν τους. Η Ρόμα π.χ. είναι μια ιταλική ομάδα χωρίς ιταλούς αμυντικούς: ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί; Χθες έπαιζαν στην άμυνά της ένας Ελληνας, ο Κώστας Μανωλάς, ένας Αργεντίνος, ο Φεντερίκο Φάτσιο, ένας Σέρβος, ο Αλεξάνταρ Κολάροφ κι ένας Βραζιλιάνος, ο Χουάν Ζεσούς. Μην πει κανείς ότι η Ρόμα είναι η μοναδική ιταλική ομάδα που δεν έχει ιταλούς αμυντικούς: γενικά οι Ιταλοί δεν βγάζουν πλέον αμυντικούς και για αυτό στο επόμενο Μουντιάλ δεν θα υπάρχει η Σκουάντρα Ατζούρα.

Μύθος

Οι «μεγάλοι ιταλοί αμυντικοί» είναι πλέον ένας μύθος: κάτι σαν τη χαμένη Ατλαντίδα ή το χάπι για το αδυνάτισμα. Οι τρεις τελευταίοι υποτίθεται καλοί ήταν ο Κιελίνι, ο Μπονούτσι και ο Μπαρτζάλι, που πέρυσι έπαιζαν στη Γιουβέντους, όταν αυτή δέχθηκε τέσσερα γκολ από τη Ρεάλ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στο Κάρντιφ. Ο Κιελίνι είπε πρόσφατα ότι η μόδα που δημιούργησε ο Πεπ Γκουαρντιόλα, που απαιτεί συμμετοχή των αμυντικών στο κατέβασμα της μπάλας, «καταστρέφει καριέρες»: από τη δήλωση καταλαβαίνει πόσο ζορίζεται να παίξει μοντέρνο ποδόσφαιρο. Ο Μπαρτζάλι ήταν σκληρός και υπέροχος στα νιάτα του, αλλά από το 2006 που ήταν βασικός στην ομάδα του Μαρτσέλο Λίπι, που κέρδισε το Μουντιάλ της Γερμανίας, πέρασαν δώδεκα χρόνια! Τον Μπονούτσι τον έβγαλε στο σφυρί η Γιουβέντους το περασμένο καλοκαίρι και τελικά τον αγόρασε η Μίλαν, γιατί άλλος αγοραστής δεν βρέθηκε: θυμίζω ότι για τον Κώστα Μανωλά η Ζενίτ έδινε πενήντα σακιά ρούβλια –άλλο αν η μεταγραφή χάλασε.

Πεντάρα

Οι τρεις αυτοί παίκτες θεωρούνται οι καλύτεροι ιταλοί αμυντικοί του καιρού μας. Στην Ιταλία του 1982, που υπήρχαν οι Σιρέα και Τζεντίλε δεν θα ήταν στην αποστολή. Πολύ αμφιβάλλω αν θα έβρισκαν θέση και στην Ιταλία του Νέστα και του Καναβάρο χρόνια αργότερα. Πίσω τους υπάρχει το χάος: παίκτες που στις ομάδες τους δυσκολεύονται να παίξουν βασικοί. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Η Γιούβε δέχθηκε φέτος τρία γκολ από την Μπαρτσελόνα, δέχθηκε γκολ και στα δύο ματς με την Τότεναμ κι αποκλείστηκε, όχι εξαιτίας του περίφημου πέναλτι στο 93′ στο ματς του Μπερναμπέου, αλλά γιατί η Ρεάλ της έβαλε τρία γκολ στο Τορίνο, γεγονός για ιταλική άμυνα ανεπίτρεπτο. Η Νάπολι δέχθηκε γκολ σε όλα τα ματς που έδωσε στο Τσάμπιονς Λιγκ και αποκλείστηκε στο Γιουρόπα Λιγκ μετρώντας μισό τσουβάλι γκολ από τη Λειψία. Η Λάτσιο δέχθηκε τέσσερα γκολ από τη Ζάλτσμπουργκ πριν από λίγες μέρες: πώς να μη μετρήσει μια πεντάρα η Ρόμα στο Ανφιλντ;

Αλλαξε

Και στη Λίβερπουλ ωστόσο βλέπεις πράγματα που μαρτυρούν ότι το ποδόσφαιρό μας άλλαξε. Καλύτερος παίκτης της είναι ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Σαλάχ, που σκοράρει φέτος ασταμάτητα: νομίζω αν έλεγες στον Νταλγκλίς και στον Ιαν Ρας πριν από δεκαπέντε χρόνια ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο θα ζητούσαν να σου γίνει αλκοτέστ! Η περίπτωση του Σαλάχ όμως είναι διδακτική και για τις ομάδες μας: μαρτυρά τι θησαυρούς ποδοσφαιρικούς μπορεί να βρεις σε χώρες όπως η Αίγυπτος, αρκεί να ξέρεις να ψάχνεις.

Βασιλεία

Ο Σαλάχ έφυγε από την Αίγυπτο το 2012, όταν η κάποτε Αραβική Ανοιξη είχε ολοκληρωθεί και το αίμα στη χώρα έρεε. Τον πήρε η Βασιλεία: ουσιαστικά του έδωσε το δικαίωμα να γλιτώσει από τη δυστυχία της χώρας του που έμοιαζε υπό διάλυση. Στην Ελβετία ο νεαρός Αιγύπτιος έκανε ωραία πράγματα, τραβώντας την προσοχή της Τσέλσι που έδωσε για αυτόν 15 εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει –χρήματα που για τον Ρόμαν Αμπραμόβιτς ήταν ψίχουλα. Δεν τα κατάφερε εκεί, όμως είχε βρει τον δρόμο του: από το 2015 και μετά η εξέλιξή του είναι αλματώδης και η τιμή του διαρκώς ανεβαίνει. Η Λίβερπουλ έδωσε στη Ρόμα 42 εκατ. ευρώ για να τον αποκτήσει πέρυσι το καλοκαίρι: θα πάρει κάτι παραπάνω αν προκριθεί στον τελικό –με δύο ματς έκανε απόσβεση. Αποκλείει μάλιστα τη Ρόμα την οποία χρυσοπλήρωσε πέρυσι το καλοκαίρι –έναν χρόνο πριν θα μπορούσε να αποκτήσει τον Αιγύπτιο από την Τσέλσι που τον δάνειζε, πληρώνοντας τα μισά.

Παικταράδες

Ομως το μεγάλο κόλπο το έκανε η Βασιλεία, που τον ανέδειξε. Σκεφτείτε το 2012 να τον είχε αποκτήσει μια ελληνική ομάδα από τις μεγάλες, ο Ολυμπιακός π.χ., θα γράφαμε πύρινα άρθρα γιατί πάνε να τη βγάλουν φθηνά, αποκτώντας έναν εικοσάχρονο Αιγύπτιο –νιώθω σαν να τα διαβάζω. Θα κάναμε θλιβερά λογοπαίγνια με το όνομά του, θα θυμόμασταν ιστορίες με τον Μαγκντί και τον Σικαμπάλα, που μια χαρά παίκτες ήταν. Και θα περιμέναμε τους παικταράδες, ποιος Αιγύπτιος τώρα…

Τελευταία Νέα