Καμμενίζων

«Βρισκόμαστε σε έναν ακήρυχτο πόλεμο στο Αιγαίο». «Εκτιμώ ότι το θερμό επεισόδιο δεν το επιλέγει η Τουρκία, ένα επεισόδιο σε αναχαίτιση μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε θερμό ανεξάρτητα από τη διάρκειά του. Περισσότερο στον αέρα και λιγότερο στη θάλασσα». «Βεβαιώνω ότι τα νησιά και οι βραχονησίδες παρακολουθούνται από τα ραντάρ μας». «Είχαμε το περιστατικό της Ρω όπου με μια εξαιρετική κίνηση το ελληνικό φυλάκιο έδιωξε το τουρκικό ελικόπτερο. Ισως να ήθελαν με την «είδηση» αυτή να ισορροπήσουν αυτό που κατά τη γνώμη τους μπορεί να είναι αρνητικό γι’ αυτούς». Αν έχει μια αξία το απάνθισμα από την πρόσφατη μιντιακή παρουσία του Φώτη Κουβέλη δεν είναι ότι δείχνει πόσο εύκολα περνά κανείς από τον δικηγορικό βερμπαλισμό στη στρατιωτική αργκό. Είναι πως επιβεβαιώνει ότι ο άνθρωπος που αυτοπλασαρίστηκε ως αντι-Καμμένος –όταν ο Αλέξης Τσίπρας τού χάρισε την πολυπόθητη υπουργοποίηση -, έχει μετατραπεί σε λιγότερο από μήνα σε καμμενίζοντα τουρκοφάγο.

Εξηγήσεις

Με άλλα λόγια, διαπρέπει στη συνωμοσιολογία κι όπου να ’ναι ίσως φορέσει και στολή παραλλαγής. Πώς, άραγε, εξηγείται η μετάλλαξη; Ασπονδοι φίλοι του, από τα παλιά, έλεγαν μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό πως «ο Φώτης χρειαζόταν μια καθημερινότητα». Μια δουλειά, δηλαδή. Θα μπορούσε, επομένως, να υποθέσει κανείς ότι απλά προσαρμόζεται στις προδιαγραφές της θέσης εργασίας. Οι παλιοί του σύντροφοι, ωστόσο, δεν μπορούν να δώσουν μια εξήγηση για τον νέο κουβελικό λόγο με πολιτικούς όρους. Κι αν και συνεχίζει να τους εκπλήσσει, δεν πέφτουν κι από τα σύννεφα. Επισημαίνουν, εξάλλου, ότι «η μεγαλύτερη αλλαγή έχει ήδη συντελεστεί. Την ημέρα που δέχθηκε να κάνει τον αναπληρωτή του Καμμένου». Ακόμη κι εκείνοι, όμως, δεν παύουν να αναρωτιούνται «ποιος είναι ο αληθινός Φώτης, εκείνος της αριστερής πασιφιστικής προσέγγισης των εθνικών θεμάτων που επιβάλλει ήπιους τόνους ή ο σημερινός που θέλει να υπερακοντίσει σε εξαλλοσύνη τον Καμμένο;». Γιατί να μην είναι κι δύο αληθινοί; Ψυχαναλυτικά μιλώντας, γίνεται.