Ορόσημο; Ποιο ορόσημο; Από αυτό κινδυνεύει ο Αλέξης Τσίπρας. Να δείχνει την έξοδο τον Αύγουστο, τον μήνα που ο ίδιος όρισε ως ορόσημο στο Υπουργικό Συμβούλιο, και να μην τη βλέπει κανένας. Να λέει ότι έκλεισε ο κύκλος των Μνημονίων και όλοι να αισθάνονται ότι βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτόν. Σε έναν κύκλο που δεν άνοιξε πριν από τρία χρόνια, αλλά πριν από τρία χρόνια θα μπορούσε και να είχε κλείσει εάν δεν τον κρατούσε ο ίδιος ο Τσίπρας ανοικτό με ακόμη ένα Μνημόνιο –το δικό του.

Είναι αυτή η χαμένη τριετία που δεν δικαιολογείται, ο κύκλος μέσα στον κύκλο που άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ, η δευτερογενής κρίση που δημιούργησε. Μπορεί τον Αύγουστο οι συριζαίοι να επαναλαμβάνουν, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, ότι δούλεψαν σκληρά για την απαλλαγή από την επιτροπεία, όπως είπε προχθές στους υπουργούς του ο Πρωθυπουργός. Και να μην είναι το ψεύδος που θα ενοχλεί, η απόπειρα εξαπάτησης. Αλλά η συνειδητοποίηση αυτού που είναι στην πραγματικότητα αυτή η «σκληρή δουλειά»: η υπερφορολόγηση, οι λογαριασμοί που δεσμεύτηκαν, τα χρήματα που κατασχέθηκαν, οι πλειστηριασμοί για χρέη στο Δημόσιο.

Αυτός είναι και ο λόγος που το ορόσημο δεν είναι ορόσημο, που το τέλος δεν είναι τέλος. Κανένα τέλος δεν μπορεί να έρθει με τον κύκλο της αφαίμαξης, τη βασική οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, να παραμένει ανοικτός. Καμία οικονομική ασφυξία δεν θα γίνει βαθιά ανάσα. Ο Αύγουστος θα είναι σαν όλους τους προηγούμενους της κρίσης. Ενας Αύγουστος βαρύς, ένας Αύγουστος χωρίς ήσυχες μέρες. Και –κυρίως –χωρίς ορόσημα.