Τα δύο προφίλ του Τσίπρα

Παρατηρώντας τις κινήσεις του έλληνα Πρωθυπουργού τον τελευταίο καιρό, είναι φανερό πως «βγάζει» δύο πρόσωπα. Από τη μία βλέπουμε έναν νέο άνθρωπο ο οποίος ανεβαίνει τα σκαλοπάτια δυο δυο α λα Ομπάμα και δεν φοράει γραβάτα από άποψη, θέλοντας να ενσαρκώνει το νέο αίμα της πολιτικής τάξης. Εναν Πρωθυπουργό ο οποίος ήρθε στην εξουσία με υποσχέσεις, όπως η δίκαιη ανάπτυξη και η ισονομία, τις οποίες δεν κράτησε, έχοντας πάντα όμως μια καλή δικαιολογία. Εναν Πρωθυπουργό ο οποίος στις ευρωπαϊκές συνόδους, σε διεθνή φόρα ή σε ταξίδια στο εξωτερικό είναι ευγενικός, προσηνής, χαμογελαστός και υπάκουος. Ακόμα και σε εβδομαδιαία βάση ζητάει συμβουλές, πολιτικές και οικονομικές, από τους εταίρους, όπως την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ και «παίρνει γνώμες» από τους ξένους πάντα «για το καλό της χώρας του».

Από την άλλη έχουμε έναν πολιτικό ο οποίος είναι ακριβώς όπως οι προκάτοχοί του, τους οποίους κατηγορούσε: δίνει την εντύπωση ότι έχει «δεθεί» με την καρέκλα για να μην του φύγει και «χάνεται» στις πολλές κουβέντες με τις ομάδες του, χωρίς ωστόσο να δουλεύει σοβαρά στην πραγματικότητα. Αποτέλεσμα; Το Μέγαρο Μαξίμου ασχολείται, για παράδειγμα, με τις ώρες για το πώς θα οργανωθεί μια συνάντηση με τον Πάνο Καμμένο, αντί να επικοινωνεί με τους υπουργούς και να συντονίζει το όποιο κυβερνητικό έργο.

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στέλνει «στρατό» από υπουργούς και βουλευτές να φωνάζουν στα κανάλια ότι δεν υπάρχει πρόβλημα στη συγκυβέρνηση, αλλά κανείς δεν μιλάει για τα θέματα που μας αφορούν. Κι όταν αποφασίζουν ή αναγκάζονται να το πράξουν, δεν έχω δει ποτέ άλλοτε τόσους υπουργούς να μιλάνε με τόση ακρίβεια για το μέλλον των… περικοπών.

Αυτά τα δύο πρόσωπα μου θυμίζουν τις απαιτήσεις του Φραντς Λιστ. Ο εν λόγω ήθελε να παίζει, σε κάθε συναυλία του, σε δύο πιάνα τοποθετημένα το ένα απέναντι από το άλλο. Επαιζε τη μισή συναυλία στο ένα πιάνο και την άλλη μισή στο άλλο. Για ποιον λόγο; Για να… απολαύσει το κοινό τα δυο του προφίλ. Είναι το ίδιο με τον Αλέξη Τσίπρα. Οι ειδικοί θα έλεγαν ίσως ότι έχει ναρκισσιστική συμπεριφορά. Προσωπικά πιστεύω ότι διάλεξε κι αυτός τον εύκολο δρόμο. Παίζει τον μισό ρόλο στους ξένους δείχνοντας ότι δουλεύει και ταυτόχρονα αφήνει τον άλλο μισό ρόλο για μέσα στη χώρα, που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Ο,τι έκαναν οι περισσότεροι δηλαδή…