Το πιο σκληρό σκίτσο για τον Ματέο Ρέντσι δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Il Fatto Quotidiano». «Πού έκανα λάθος;» ρωτάει εκείνος. «Είναι απλό» του απαντά το άλτερ έγκο του γελοιογράφου. «Σπας τα αρχ…. στους πάντες».

Μέσα στη γελοιογραφική του υπερβολή ο δημιουργός του σκίτσου έχει δίκιο. Στους «πάντες» χωράνε όλοι. Ολοι εκείνοι που ψήφισαν τη Δεξιά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ή τα κόμματα της Ακρας Δεξιάς με τα οποία συνεργάστηκε. Αλλά και εκείνοι που θα ήθελαν τον Ρέντσι πιο αριστερό, εκείνο το «άσπιλο» εκλογικό πλήθος που δεν αρνείται να λερώσει τα χέρια του, όπως και εκείνοι που θα τον ήθελαν λιγότερο «παλιάτσο», μια ιταλική εκδοχή του Φρανσουά Ολάντ. Ή εκείνοι που αναζητούν εναγωνίως έναν αποδιοπομπαίο τράγο για του φορτώσουν το θανάσιμο αμάρτημα της κατρακύλας της Κεντροαριστεράς.

Οχι ότι ο Ρέντσι δεν έκανε λάθη τα οποία οι «πάντες» μπορούν να ερμηνεύσουν ως προσωπική τους δικαίωση. Αλλά πριν του χρεώσει κανείς οτιδήποτε θα άξιζε να του πιστώσει ότι, μολονότι «παλιάτσος», προσπάθησε πραγματικά στα σοβαρά να θέσει σε κίνηση την πιο «μη μεταρρυθμίσιμη» από τις «μη μεταρρυθμίσιμες» μεγάλες δημοκρατίες της Ευρώπης. Κι ότι αφέθηκε μόνος του, από άσπονδους συντρόφους και ευρωπαίους εταίρους, να αναχαιτίσει το κύμα του λαϊκισμού που σάρωνε την Ιταλία απ’ όλες τις θάλασσές της.

Το μεγάλο λάθος του Ρέντσι ήταν ο αυτοτραυματισμός του στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση όταν ταύτισε το αποτέλεσμα της κάλπης με την προσωπική του τύχη. Είναι αμφίβολο όμως εάν εκείνος ο αυτοτραυματισμός στα όρια του πολιτικού αυτοχειριασμού ευθύνεται για τον τραυματισμό της ιταλικής Κεντροαριστεράς στις εκλογές. Εκτός εάν ό,τι ισχύει για τον Ματέο Ρέντσι ισχύει για τους ευρωπαίους κεντροαριστερούς ηγέτες, όλους τους Σουλτς, τους Αμόν και τους Σάντσεθ: σπάνε τα αρχ…. στους πάντες.