Αναζήτηση
Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να χειριστεί ένα κορυφαίο ζήτημα όπως το Σκοπιανό επειδή δεν το επιτρέπει ο μικρότερος εταίρος, δεν είναι κυβέρνηση.
Ενας πρωθυπουργός που δεν μπορεί να κάνει ανασχηματισμό διότι δεν το επιτρέπουν οι υπουργοί του, δεν είναι Πρωθυπουργός.
Ενα υπουργείο Δικαιοσύνης που δεν μπορεί να στείλει έναν κρατούμενο σε όποια φυλακή επιλέγει και εκβιαζόμενο τον στέλνει εκεί που επέλεξε ο κρατούμενος, δεν είναι υπουργείο.
Κι ενώ δεν ξέρουμε αν έχουμε κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός θυμήθηκε μέσα στην καλή χαρά ότι:
«Η τραγωδία της ελληνικής κρίσης πρέπει να κλείσει με την απόδοση των όποιων ευθυνών, γιατί δεν γίνεται απλώς να πάμε παρακάτω με την ψευδαίσθηση ότι θα ξεχαστεί έτσι απλά» (2/3).
Συμφωνώ απόλυτα. Αλλά πώς γίνεται αυτό;
Πρώτον. Στις δημοκρατίες οι ευθύνες δεν αποδίδονται από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό, ούτε από την Ιερά Σύνοδο, ούτε από την Πειθαρχική της ΕΠΟ.
Αποδίδονται από τους ψηφοφόρους στην κάλπη. Αλλη διαδικασία δεν προβλέπεται.
Αν ο Πρωθυπουργός επείγεται, έχει την ευκαιρία να προκηρύξει εκλογές άμεσα, ώστε ο ψηφοφόροι να κάνουν το συντομότερο δυνατό τη δουλειά τους.
Δεύτερον. Οι ψηφοφόροι ως γνωστόν έχουν ήδη καταλογίσει ευθύνες στις προηγούμενες κυβερνήσεις και με την ίδια ακριβώς διαδικασία.
Υπενθυμίζω πως από το ξέσπασμα της κρίσης έχουν πραγματοποιηθεί πέντε βουλευτικές εκλογές.
Συνεπώς οι ευθύνες των άλλων αποδόθηκαν στην ώρα τους όπως επιβάλλει η δημοκρατική τάξη. Ετσι άλλωστε ήλθε ο Τσίπρας στην εξουσία.
Τρίτον. Στις προσεχείς εκλογές κρίνεται με τη σειρά της η δική του κυβέρνηση για όσα έπραξε ή παρέλειψε. Ετσι γίνεται πάντα.
Δεν κρίνονται δηλαδή οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, του Νικόλαου Πλαστήρα ή του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου.
Αλλά η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Τελεία.
Ουδείς φυσικά δικαιούται να προεξοφλεί την ετυμηγορία των ψηφοφόρων.
Αν ανανεώσουν τον βίο της κυβέρνησης θα είναι ασφαλώς μια επιβράβευση των προσπαθειών της – μπράβο!
Αν τη μαυρίσουν, τότε το επόμενο Κοινοβούλιο καλείται να συγκεκριμενοποιήσει και να επιμερίσει τις ευθύνες που θα έχουν ήδη αποδώσει οι ψηφοφόροι.
Ολα είναι τόσο καθαρά κι αυτονόητα στη δημοκρατία που δεν νομίζω ότι χρειάζεται να τα κουβεντιάζουμε περισσότερο.
Είναι ευχάριστο αν ο Πρωθυπουργός προσχωρεί στη λογική αυτή, διότι έως τώρα η σχέση του με τη δημοκρατική κουλτούρα ήταν ελαφρώς καχεκτική.
Του άρεσε να κρίνει εκείνος τους πάντες για τα πάντα και ιδίως τους πολιτικούς αντιπάλους του. Κάτι ανάμεσα σε ερασιτέχνη εισαγγελέα και δημοσιογράφο της συμφοράς.
Χαίρομαι λοιπόν που τελικά συμφωνούμε. Εκτός αν έχει στο μυαλό του πράγματα τα οποία δεν τολμώ να διανοηθώ.
