Αναζήτηση
Πρόσφατα στις αθηναϊκές αίθουσες προβλήθηκε μια ταινία («Το αόρατο νήμα») με έμμεσες αναφορές στην παράδοση του βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη του Μεγάλου. Στα χρόνια της συγκλονιστικής του αντιπαράθεσης με τους Ρωμαίους ο θρυλικός βασιλιάς είχε γίνει γνωστός για τον σταδιακό του εθισμό στα δηλητήρια ώστε τελικά να είναι αδύνατον να δολοφονηθεί με τον τρόπο αυτό.
Ετσι και στην ταινία, η γυναίκα του μεγάλου μόδιστρου, τον οποίο υποδύεται ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, τον δηλητηριάζει σταδιακά, δίχως όμως να τον οδηγεί στο θάνατο. Εθίζεται έτσι στις δόσεις κι εξαρτάται απόλυτα απ’ αυτήν.
Η ελληνική κοινωνία έτσι κάπως αρχίζει να εθίζεται στη βία, στην ανομία και στα σκάνδαλα διαφθοράς. Σαν τον ιστορικό Μιθριδάτη, αρχίζει να μην αντιδρά στις λογής βαναυσότητες που πλημμυρίζουν την καθημερινότητα, ανέχεται την περιφρόνηση του νόμου από παράδοξες «συλλογικότητες» και γυρίζει αδιάφορα τις πλάτες σε καταιγισμό καταγγελιών για παράνομες συναλλαγές και πρωτάκουστα ξετσίπωτες πράξεις.
Κυνισμός, αδιαφορία για τη σχέση ηθικών αρχών και καθημερινών πολιτικών πράξεων, «κατανόηση» απέναντι στην απουσία συνέπειας λόγων και έργων αγγίζουν πλέον επιδερμικά την κοινωνία, ελάχιστα επηρεάζοντας τη στάση της. Αρχίζει μάλιστα να «προσεγγίζει» την κατάσταση ανομίας με ανοχή –ακόμα και με συμπάθεια για παράγοντές της (λ.χ. Ρουβίκωνας, αναρχικοί).
«Μαζί τα φάγαμε» δήλωσε ο Θόδωρος Πάγκαλος! Πόσο διαφέρει αυτό σε σχέση με την άμεση συνενοχή της κοινωνίας, με εκλογείς που επιβραβεύουν μια κυβέρνηση επανεκλέγοντάς την, αφού έχει παραβιάσει βασικές της δεσμεύσεις (λ.χ. εφαρμογή ΕNΦΙΑ, ανοχή ανομίας, capital controls κ.ά.). Εθισμός λοιπόν του κόσμου στην παραβατικοτητα, την ασυνέπεια και σε μια αδιέξοδη οικονομική πορεία. Οπως και ανοχή στην ύβρη της προσβολής νεκρών (λ.χ. απέναντι σε θύματα της Μαρφίν ή σε δολοφονημένους της 17 Νοέμβρη) από λαλίστατους, είρωνες δημοσιολογούντες!
Πού οδηγείται έτσι το κοινωνικό σύνολο; Σίγουρα όχι σε προοπτικές αισιόδοξες για την επόμενη ημέρα. Η σημερινή πορεία παρακμής κι αποτελμάτωσης δεν προδικάζει με τίποτα κάποια ανάκαμψη. Εκτός αν κάτι απρόοπτο οδηγήσει σε ξύπνημα από τον μιθριδατισμό και σε αλλαγή πορείας.
Δυστυχώς, όμως, μια τέτοια στροφή προϋποθέτει ένα γερό σοκ. Κι αυτό δεν θα ‘ναι κάποιο διαφορετικό εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν φτάνει αυτό για ριζική αλλαγή κατεύθυνσης κι αντιλήψεων. Χρειάζεται γερό ταρακούνημα και απόκτηση αυτοσυνείδησης. Φτάνει αυτό να μη συμβεί πάνω σε ερείπια –εθνικά ή κοινωνικά..!
