Ο αυταρχισμός του καθεστώτος Ερντογάν, στην Τουρκία, βαθαίνει. Εως σήμερα ξέρουμε ότι έχει κλείσει εφημερίδες, έχει φυλακίσει δημοσιογράφους και συγγραφείς, έχει απολύσει ή και φυλακίσει δικαστικούς, στρατιωτικούς και πολλούς δημοσίους υπαλλήλους. Αλλά δεν σταματά εκεί. Με πρόσχημα ότι ανήκουν σε τρομοκρατική οργάνωση υποκινούμενη από τον πολιτικό του αντίπαλο, τον αυτοεξόριστο στις ΗΠΑ ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, ο Ερντογάν συλλαμβάνει και φυλακίζει με συνοπτικές διαδικασίες όποιον θέλει –τις προάλλες το καθεστώς αποφάσισε να συλλάβει και να κρατήσει τον πρόεδρο της Διεθνούς Αμνηστίας στην Τουρκία, Τανέρ Κιλίτς, ο οποίος είχε προσωρινά αποφυλακιστεί υπό όρους, ώς τη δίκη του, από αρμόδιο δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης.

Η σκλήρυνση του καθεστώτος Ερντογάν επιβεβαιώνεται και από την ψήφιση ενός νέου νόμου στην Τουρκία, που δίνει τη δυνατότητα λειτουργίας στη χώρα ένοπλων πολιτοφυλακών. Κίνητρο του νόμου φέρεται ότι είναι να απαλλαγούν από διώξεις όσοι συμμετείχαν στην καταστολή του πραξικοπήματος του 2016. Ωστόσο, δίνεται δυνατότητα σε ομάδες τέτοιου τύπου, στις οποίες συμμετέχουν πολίτες, να μπορούν να ενεργούν εναντίον αντιπάλων και στο μέλλον. Οι πολίτες αυτοί είναι ένστολοι, νομίμως οπλισμένοι, και δεν λογοδοτούν πουθενά αλλού παρά στην κρατική εξουσία. Μια ένοπλη οργάνωση με την έγκριση, και υπό τη σκέπη, του κράτους. Τι άλλο είναι αυτό από ωμό παρακράτος;

Ολα αυτά θα ήταν πολύ χρήσιμα στην ελληνική πολιτική ηγεσία, αν επιθυμούσε να κατανοήσει το καθεστώς που αντιμετωπίζουν οι οκτώ τούρκοι αξιωματικοί, φυγάδες στην Ελλάδα από την Τουρκία την επαύριον του πραξικοπήματος. Αν κίνητρο της στάσης της γινόταν το δεδομένο ότι ο Ερντογάν δεν καταλαβαίνει από θεσμούς του κράτους δικαίου. Οτι η πολιτεία του χαρακτηρίζεται από την επίδειξη ωμής δύναμης, κάτι που κατανόησε ο Αρειος Πάγος απαγορεύοντας την έκδοση στην Τουρκία των Οκτώ, επειδή δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα έχουν δίκαιη δίκη.

Το επιχείρημα που συχνά αναπαράγεται και στην Ελλάδα, ότι η τουρκική ηγεσία είναι νόμιμα εκλεγμένη, δεν είναι πειστικό. Οι εκλογές δεν εγγυώνται απαραιτήτως τη δημοκρατία –και η Ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων, από τη νίκη του Χίτλερ το 1933 ώς το κοινοβουλευτικό προσωπείο του Μαδούρο.

ΥΓ: Ευτυχώς, τη νομική υπεράσπιση των Οκτώ, στην Ελλάδα, ανέλαβαν αμισθί δύο κορυφαίοι νομικοί –ο Σταύρος Τσακυράκης και ο Νίκος Αλιβιζάτος, ταγμένοι κι οι δυο στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Και κορυφαία ηθικά παραδείγματα.

Τελευταία Νέα