Η ιδέα μπορεί να ήταν και της Ζωής. Αλλά και η δική του εκτέλεση δεν ήταν κακή. «Για το PG, όπως αναμφίβολα και για πολλά άλλα κόμματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», λέει στην ανακοίνωσή του ο Ζακ Λικ Μελανσόν, «έχει γίνει πραγματικά αδύνατο να συγχρωτίζεται στο ίδιο κίνημα με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα». Γιατί ο Τσίπρας, εξηγεί στη συνέχεια, «προωθεί τη λογική της λιτότητας μέχρι του σημείου να περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία, ανταποκρινόμενος έτσι ολοένα και πιο δουλικά στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».

Εχει σημασία ότι η πρόταση Μελανσόν να αποβληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν πέρασε; Οχι και τόσο. Οτι η ίδια η Κωνσταντοπούλου θα ήταν ακόμη πιο σκληρή στη διατύπωση του αιτήματος, ότι εκείνο το «δουλικά» θα ήταν μάλλον ο πιο ανώδυνος επιρρηματικός προσδιορισμός; Ούτε αυτό έχει τόση σημασία. Μήπως ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης χαρακτήρισε την πρόταση «προκλητική και διχαστική» στο twitter; Ακόμη λιγότερη.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ θα αγκάλιαζε την πρόταση του Μελανσόν. Οτι θα κατήγγελλε τους δούλους, τους προδότες και τους εξωνημένους που εμποδίζουν με τη δουλική στάση τους την Ευρώπη να αλλάξει. Και δεν θα το έκανε με τον ευθύ τρόπο του Μελανσόν ούτε με τον τραχύ της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Θα το έκανε με τον τρόπο του Αλέξη Τσίπρα, όταν ο ίδιος, την εποχή που ο συγχρωτισμός του με τον ηγέτη της Ανυπότακτης Γαλλίας δεν ήταν αδύνατος, υποδείκνυε τον Φρανσουά Ολάντ ως Ολαντρέου. Κι αυτό δεν ήταν ιδέα της Ζωής.

Τελευταία Νέα